سبک عراقی ادبیات فارسی قرن 7 تا 9

سبک عراقی اوایل قرن ٧ تا اواخر قرن ٩

• سبک خراسانی در اوایل قرن هفتم، جای خود را به سبک عراقی می‌دهد.
• واژه «عجم» در ابتدا به اصفهان اطلاق می‌شد و بعدها به شهرهای مرکزی ایران مانند شیراز، کرمان، یزد، همدان و ری نیز گسترش یافت.
• عوامل موثر بر تحول:
  • گسترش حکومت سلجوقیان و خوارزمشاهیان، باعث کشیده شدن زبان خراسانی به مناطق مرکزی ایران شد.
  • هجوم ترکان و مغولان و خرابی خراسان، منجر به مهاجرت دانشمندان و شعرای خراسان به مناطق مرکزی ایران و اختلاط زبانی شد.
  • زوال حوزه‌های ادبی و علمی خراسان، باعث رونق و گسترش حوزه‌های ادبی عراق عجم شد.
  • پراکندگی قدرت سلطنتی و تمرکز آن به امارات محلی مانند اتابکان، سلغری، اتابکان عراق و اتابکان آذربایجان و ... سبب تراجع قصیده سرایی و رواج غزل شد.
• ویژگی‌های سبک عراقی:
  • جایگزینی غزل به جای قصیده.
  • رواج شیوه‌های تازه در مدح و مدح سرایی، از جمله استفاده از غزل عاشقانه یا عارفانه با اضافه کردن بیتی یا دوبیتی مدح در پایان.
  • افزایش استفاده از واژگان و اصطلاحات عربی.
  • افزایش کاربرد لغات ترکی و مغولی.
• گسترش زبان فارسی به خارج از کشور، باعث ایجاد حوزه‌های ادبی در هندوستان و آسیای صغیر شد.
• ظهور شعرای برجسته عارف مانند مولوی و سیف‌الدین فرغانی در آسیای صغیر.

این آزمون به بررسی سبک عراقی در ادبیات فارسی از اوایل قرن هفتم تا اواخر قرن نهم می‌پردازد. در این متن، عوامل موثر بر تحول ادبی و ویژگی‌های این سبک بررسی می‌شود. همچنین، تغییرات زبانی و فرهنگی در این دوره تاریخی مورد تحلیل قرار می‌گیرد.