Rynek kapitałowy i instrumenty pochodne

Instrumenty finansowe, których wartość zależy od wartości innego instrumentu (podstawowego). Głównym celem nie jest transfer kapitału, lecz transfer ryzyka.

Instrument finansowy, od którego wartości zależy wartość instrumentu pochodnego.

Użycie instrumentu pochodnego do zmniejszenia lub wyeliminowania ryzyka rynkowego (np. ryzyka cen akcji).

Transakcja kupna lub sprzedaży instrumentu pochodnego z zamiarem zysku na różnicy cen.

Rynek, na którym handluje się instrumentami finansowymi.

Rodzaj instrumentu pochodnego, zobowiązanie do kupna lub sprzedaży z góry ustalonej cenie w przyszłości.

Instrumenty pochodne powstały w latach 70. w odpowiedzi na wzrost zmienności rynkowej.

Indeks giełdowy, który może być instrumentem podstawowym dla instrumentów pochodnych.

Inwestowanie w instrumenty pochodne w celu osiągnięcia potencjalnie wysokiego zysku lub straty, zależnie od ruchu cen instrumentu podstawowego.

Strategia inwestycyjna, umożliwiająca uzyskanie zysku bez podejmowania ryzyka poprzez skorzystanie z różnic cen między różnymi instrumentami finansowymi.

Umowa zobowiązująca do kupna lub sprzedaży określonego instrumentu bazowego po ustalonej cenie w przyszłości.

Cena, po której strony transakcji w kontrakcie terminowym zamierzają wymienić aktywa w przyszłości.

Termin realizacji transakcji w kontrakcie terminowym.

Zobowiązanie do zakupu instrumentu bazowego w przyszłości.

Zobowiązanie do sprzedaży instrumentu bazowego w przyszłości.

Instrumenty pochodne, których wartość zależy od wartości akcji danej spółki.

Instrumenty pochodne, których wartość zależy od wartości indeksów giełdowych

Kontrakty futures na główny polski indeks giełdowy WIG20.

Grupa kontraktów terminowych zbliżonych terminem realizacji (zwykle kwartalne).

Numer przypisywany przez KDPW inwestorom otwierającym rachunek maklerski dla kontraktów.

Środki pieniężne wnoszone przez inwestora jako zabezpieczenie transakcji kontraktów terminowych.

Organizacja rozliczająca i gwarantująca transakcje na rynku kontraktów terminowych.

Możliwość uzyskania dużych zysków przy niewielkim zaangażowaniu kapitału.

Zysk lub strata wyrażone w procentach w stosunku do zainwestowanej kwoty.

Proces ustalania zysków i strat inwestorów na koniec dnia.

Kontrakt terminowy poza giełdą, często z bankiem jako stroną.

Kontrakt terminowy na giełdzie, z określonymi warunkami i codziennym rozliczeniem.

Codzienne korygowanie sald rachunków wynikające ze zmian ceny kontraktu.

Potencjalna strata, większa niż w inwestycjach tradycyjnych.

Aktualna cena kontraktu terminowego.

Wartość instrumentu podstawowego w umowie.

Zakończenie pozycji inwestycyjnej przed terminem wygaśnięcia kontraktu.

Im niższy depozyt zabezpieczający, tym wyższa dźwignia finansowa. Wzrost depozytu obniża dźwignię finansową.

Różnica między ceną kontraktu terminowego (futures) a ceną bazowego instrumentu (spot).

Sytuacja, w której cena kontraktu terminowego jest wyższa od ceny instrumentu bazowego, wskazuje na optymistyczne nastroje rynkowe.

Sytuacja, w której cena kontraktu terminowego jest niższa od ceny instrumentu bazowego, wskazuje na pesymistyczne nastroje rynkowe.

Umowa finansowa, która daje posiadaczowi prawo (ale nie obowiązek) do kupna lub sprzedaży danego dobra po z góry ustalonej cenie.

Rodzaj opcji, która daje prawo do kupna danego dobra po z góry ustalonej cenie.

Rodzaj opcji, która daje prawo do sprzedaży danego dobra po z góry ustalonej cenie.

Opcja, którą można zrealizować tylko w dniu wygaśnięcia.

Opcja, którą można zrealizować w dowolnym dniu od daty zawarcia kontraktu do daty wygaśnięcia.

Osoba, która sprzedaje opcję i zobowiązuje się do spełnienia warunków kontraktu, jeśli kupujący z niej skorzysta.

Kwota, którą nabywca opcji płaci wystawcy za prawo do skorzystania z tej opcji.

Posiadanie opcji kupna, daje potencjalnie nieograniczony zysk, ale ryzyko jest ograniczone do wysokości zapłaconej premii.

Sprzedaż opcji kupna, daje potencjalnie ograniczony zysk, ale ryzyko jest nieograniczone.

Kontrakty opcyjne, które nie spełniają standardowych warunków najpłynniejszych opcji handlowanych na głównych parkietach.

Opcje egzotyczne są handlowane na rynku OTC, czyli między brokerami, dealerami, bankami inwestycyjnymi i przedsiębiorstwami.

Opcje egzotyczne mają niestandardową specyfikację, np. strukturę płatności, datę wygaśnięcia, cenę wykonania, sposób zapłaty premii.

Opcja, która pozwala nabywcy wybrać (w określonym czasie) czy będzie to opcja call czy put.

Opcja wyboru jest przydatna, gdy na rynku spodziewana jest duża zmienność, a inwestor nie wie, czy cena instrumentu bazowego będzie rosła, czy spadała.

Opcja, która daje nabywcy prawo do zakupu bądź sprzedaży innej opcji o określonych parametrach (typ, cena wykonania, data wygaśnięcia, instrument bazowy).

Opcja daje prawo zakupu określonej opcji call.

Opcja daje prawo sprzedaży określonej opcji put.

Opcja daje prawo sprzedaży określonej opcji put.

Opcja daje prawo sprzedaży określonej opcji call.

Kontrakty opcyjne o prostym profilu wypłaty, gdzie inwestor z góry wie, ile zarobi (lub straci) w zależności od ceny instrumentu bazowego.

Określenie dla opcji binarnej, gdzie zysk lub strata jest stała i niezależna od wielkości zmiany ceny instrumentu bazowego.

Opcje egzotyczne są popularne wśród brokerów forexowych ze względu na prostotę.

Prawo, ale nie obowiązek, zakupu instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie w określonym terminie.

Prawo, ale nie obowiązek, sprzedaży instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie w określonym terminie.

Wystawienie opcji kupna, gdy spodziewamy się spadku ceny instrumentu bazowego.

Nabycie opcji kupna, gdy spodziewamy się wzrostu ceny instrumentu bazowego.

Wzrost stóp procentowych wolnej od ryzyka prowadzi do spadku cen opcji sprzedaży i wzrostu wartości opcji kupna.

Im dłużej do wygaśnięcia opcji, tym większa jej wartość.

Cena, po której nabywca opcji może kupić lub sprzedać instrument bazowy.

Im wyższa cena instrumentu bazowego, tym wyższa wartość opcji kupna i niższa wartość opcji sprzedaży.

Miara niepewności dotycząca przyszłych zmian ceny instrumentu bazowego. Wyższa zmienność oznacza bardziej niepewne przyszłe ceny.

Inwestor kupuje prawo, ale nie obowiązek zakupu instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie.

Sprzedaż prawa do kupna instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie.

Inwestor kupuje prawo, ale nie obowiązek sprzedaży instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie.

Sprzedaż prawa do sprzedaży instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie.

Użycie opcji do zmniejszenia ryzyka związanego z posiadaniem instrumentu bazowego.

Granica czasowa rozdzielająca rynek kapitałowy od rynku pieniężnego. W większości przypadków wynosi 1 rok, odnosząc się do terminu zapadalności instrumentu finansowego.

Główne działania rynku kapitałowego to: pozyskiwanie kapitału przez emitentów, uzyskiwanie dochodów przez inwestorów, efektywna alokacja środków w gospodarce i właściwa wycena instrumentów finansowych.

Podstawowa forma rynku kapitałowego, gdzie transakcje dotyczą instrumentów finansowych, takich jak udziały (akcje) i obligacje.

Część rynku kapitałowego, gdzie propozycja nabycia instrumentów finansowych jest skierowana do szerokiej publiczności (minimum 150 osób).

Część rynku kapitałowego, gdzie propozycja nabycia instrumentów finansowych jest skierowana do konkretnych, imiennie wskazanych osób (mniej niż 150).

Część rynku kapitałowego, gdzie emitent lub jego przedstawiciel oferuje nowe instrumenty finansowe. Kapitał zebrany w tej emisji zwiększa kapitał własny emitenta.

Część rynku kapitałowego, gdzie dotychczasowi właściciele oferują już istniejące instrumenty finansowe. Kapitał zebrany z transakcji nie trafia do emitenta.

Zorganizowany system obrotu instrumentami finansowymi, który zapewnia równy dostęp do informacji rynkowej i jednakowe warunki transakcji. Działa pod nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego.

Główne podmioty działające na rynku kapitałowym, np. banki komercyjne, fundusze inwestycyjne, giełdy, domy maklerskie, inwestorzy indywidualni i instytucjonalni.

Opcje, które pozwalają nabywcy kupić aktywo zagraniczne, jednocześnie zapewniając stały kurs wymiany waluty, eliminując ryzyko wahania kursu.

Opcja, która daje nabywcy prawo wyboru najkorzystniejszej ceny rozliczenia opcji, niezależnie od kursu rynkowego w danym momencie.

Opcja, która daje nabywcy prawo do „zabezpieczenia” ceny wykonania opcji w dowolnym momencie, ustalając cenę rozliczenia na bieżącym poziomie.

Opcja, która łączy cechy opcji europejskiej (rozliczenie tylko w dniu wygaśnięcia) i amerykańskiej (rozliczenie w dowolnym momencie), umożliwiając rozliczenia w dni wygaśnięcia i w określonych dniach podczas trwania umowy.

Opcje, których cena rozliczeniowa zależy od średniej ceny instrumentu bazowego w danym okresie, a nie od ceny w dniu wygaśnięcia.

Opcja, która opiera się na kilku instrumentach bazowych, w przeciwieństwie do standardowej opcji, która ma tylko jeden instrument.

Cena ustalona w kontrakcie opcyjnym, która określa cenę, po której nabywca może kupić lub sprzedać instrument bazowy.

Instrument finansowy, od którego wartości zależy wartość opcji.

Data, w której opcja traci ważność i nabywca traci prawo do jej realizacji.

Zastosowanie instrumentów pochodnych do zmniejszenia ryzyka związanego z wahaniami cen instrumentu bazowego.

Zabezpieczanie portfela przed wahaniami cen instrumentu bazowego.

Standardowa opcja z prostymi warunkami rozliczenia, np. opcja call lub put.

Skomplikowana wycena, niestandardowe zachowanie cen, często wysokie koszty.

Możliwość dopasowania profilu ryzyka do potrzeb inwestora, większy wybór instrumentów, dopasowanie wypłaty do przepływów pieniężnych.

Umowa pomiędzy stronami, które obowiązują się do wymiany płatności w przyszłości, według ściśle określonych zasad.

Istnieje wiele rodzajów swapów, np. swap stopy procentowej, swap walutowy, swap procentowo-walutowy.

Wymiana płatnościami odsetkowymi od określonej sumy, liczonymi według różnych zasad, np. na podstawie różnych stóp procentowych.

Zobowiązanie stron do wymiany kwoty wyrażonej w jednej walucie na kwotę wyrażoną w innej walucie.

Operacja fizycznego dostarczenia waluty.

Operacja zamiany waluty po wcześniej uzgodnionym kursie, który obowiązuje w przyszłości.

Należność za „nocleg transakcji”, czyli przetrzymanie jej przez noc, wynikająca z różnicy stóp procentowych.

Potrzeba handlowa lub chęć uzyskania przewagi rynkowej.

Bank komercyjny może użyć swapu do przekształcenia aktywów o stałym oprocentowaniu w aktywa o zmiennym oprocentowaniu.