Rozwój Nike i kryzys lat 90.

Nike stara się ograniczyć ilość zwrotów produktów niesprzedanych, aby zmniejszyć koszty i zwiększyć efektywność. Firma dokładnie planuje zapotrzebowanie na produkty w różnych kanałach dystrybucji.

Firma inwestuje w szkolenie lokalnych partnerów w łańcuchu dostaw, aby usprawnić ich pracę i zwiększyć ich konkurencyjność. Przykładowo, w 2007 roku Nike zainwestowało w centrum technologiczne w Wietnamie, które szkoliło lokalnych dostawców.

Nike angażuje się w działania na rzecz poprawy warunków pracy i wspierania inicjatyw pracowniczych. Przykładowo, prezes firmy, Mark Parker, lobbował na rzecz poprawy standardów pracy w Pakistanie.

Nike dba o środowisko i angażuje się w działania ekologiczne, takie jak redukcja emisji CO2 i stosowanie materiałów pochodzących z recyklingu.

Efektywność łańcuchów dostaw Nike została zdeterminowana przez czynniki takie jak: globalizacja, rozwój technologii, poprawa zarządzania zapasami, konkurencja, presja ze strony konsumentów na zrównoważony rozwój i odpowiedzialność społeczną.

Firma Nike została założona w 1964 roku w USA jako Blue Ribbon Sports. Początkowo zajmowała się importem obuwia sportowego z Japonii, a swój pierwszy model własnego obuwia zaprezentowała dopiero w 1971 roku.

Nike przyjęła obecną nazwę w 1978 roku.

W latach 90. Nike zdecydowała się zintegrować swoje międzynarodowe filie. Decyzja ta była podyktowana potrzebą zwiększenia efektywności łańcuchów dostaw.

Nike wykorzystywała internet do celów marketingowych, a z czasem również do integrowania systemów informatycznych i obsługi kontaktów z partnerami biznesowymi.

W latach 90. Nike borykała się z kryzysem wizerunkowym. Problemy te były związane z negatywnym wpływem produkcji na środowisko oraz z naruszaniem praw pracowniczych przez niektórych dostawców.

Nike została skrytykowana za wykorzystywanie pracy dzieci w niektórych fabrykach i za slogan reklamowy „You don’t win silver, you lose gold”, który był postrzegany jako sprzeczny z ideą olimpijską.

Błędy popełnione przez duże firmy, takie jak Nike, mogą generować wielomilionowe straty.

Nike musiała podjąć działania naprawcze w celu odbudowy swojego wizerunku.

Zespół powołany w 1993 roku przez Nike, skupiający się na analizie wpływu działalności firmy na środowisko, proponowaniu rozwiązań i ich integracji z praktyką biznesową.

Kluczowe cele strategiczne Nike w zakresie wpływu na środowisko, opracowane w 2001 roku, skupiające się na redukcji odpadów, eliminacji substancji toksycznych, odpowiedzialności za produkt na każdym etapie cyklu życia i rozwoju modelu finansowego wspierającego ekologiczną produkcję.

Globalna strategia Nike wprowadzona w 2010 roku, skupiająca się na centralizacji oddziałów i zastąpieniu wielu systemów informatycznych jednym, globalnym, zintegrowanym systemem. Strategia ma na celu skrócenie łańcucha dostaw i realizację celów społecznych i środowiskowych.

Podejście do zarządzania produkcją i łańcuchem dostaw, które skupia się na eliminowaniu nadmiernych kosztów i strat, minimalizując marnotrawstwo zasobów i optymalizując przepływy.

Współpraca z partnerami w łańcuchu dostaw, którzy również dbają o kwestie środowiskowe.

Edukacja pracowników, konsumentów i partnerów biznesowych w zakresie ochrony środowiska.

Kluczowe aspekty zarządzania łańcuchem dostaw w Nike, skupiające się na potrzebach konsumentów, sprawności i szybkości działania, precyzji dostaw oraz optymalizacji infrastruktury i kosztów.

Zmniejszenie ilości papieru wykorzystywanego do opakowań produktów.

Wprowadzenie opakowań z surowców biodegradowalnych lub podatnych na recykling.

Zastosowanie klejów na bazie wody w produkcji.

Eliminacja toksycznego PVC z produkcji obuwia.

Wykorzystanie gumy i włókien syntetycznych opartych na biomasie w produkcji obuwia.

Projektowanie i produkcja obuwia sportowego przyjaznego środowisku, np. buty łatwe do rozdzielenia i ponownego użycia lub wykonane z odpadów przemysłowych.

Jawność w kwestii podmiotów współpracujących w łańcuchach dostaw, ujawnianie danych o dostawcach i podwykonawcach.

Program chroniący pracowników przed nadużyciami w łańcuchu dostaw, obejmujący regularne kontrole zakładów pod kątem standardów pracy i spełniania wymagań społeczno-socjalnych.

Długoterminowe korzyści wynikające z usprawnienia łańcucha dostaw, w tym lepsze relacje z dostawcami, optymalizacja kosztów i budowanie pozytywnego wizerunku.