Renesansowe traktaty o architekturze

Wymarzone miasto, zaprojektowane zgodnie z założeniami humanistycznymi i estetycznymi, cechujące się harmonią i proporcjami.

Pisma omawiające zasady projektowania miast, budynków i fortifikacji, w oparciu o klasyczne wzorce, ale z nowym spojrzeniem.

Włoski architekt i teoretyk, autor wielkiego traktatu "O architekturze" (De re aedificatoria).

Architekt włoski, autor traktatu o idealnym mieście.

Rzymski architekt i inżynier z I wieku p.n.e., którego traktat "O architekturze" był inspiracją dla renesansowych projektantów.

Włoski architekt, architekt wojskowy, uważany za ojca nowożytnej fortyfikacji.

Wielki renesansowy artysta, wynalazca, którego projekty miast łączyły funkcjonalność z wyjątkową estetyką.

Przykładem renesansowego miasta idealnego, cechujące się harmonią i symetrią architektury.

Miasto idealne z wyraźnym planem, zaprojektowane do celów obronnych, które miało odegrać istotną rolę.

Ukazywanie miasta w malarstwie renesansowym jako harmonijnego, proporcjonalnego i pięknego, często z uwzględnieniem perspektywy.

Okres odnowy artystycznej i urbanistycznej w Rzymie w XVI wieku, po powrocie papieży z niewoli awiniońskiej.

Plan Rzymu z 1748 roku, pokazujący zagęszczenie zabudowy na Zatybrzu i dawnym Polu Marsowym.

Niewielka kaplica, centralna część zespołu architektonicznego, zbudowana na miejscu ukrzyżowania św. Piotra.

Zbieg trzech ulic na Piazza del Popolo w Rzymie, wzorowany na wcześniejszych projektach.

Ulica w Rzymie, przebita po workach rzymskich w 1527 roku.

Projekt ulicy w Rzymie zaprojektowany przez Michała Anioła (1559-1565).

Okres urbanistyczny w Rzymie rządów papieża Sykstusa V (1585-1590), który skupiał się na połączeniu bazylik pielgrzymkowych.

Otoczony historycznymi budynkami, place w Rzymie z fontanną Czterech Rzek Berniniego.

Styl architektoniczny i urbanistyczny panujący we Francji w XVI i XVII wieku charakteryzujący się monumentalnymi budynkami i elementami dekoracyjnymi.

Typ miasta o mocnej obronie, charakteryzującej się umocnieniami i strategiczną lokalizacją.

Miasta budowane wokół rezydencji władców lub arystokracji, w których mieszczą się pałace, ogrody i przestrzenie publiczne.

Kompleks rezydencjonalny elektorów bawarskich, obejmujący pałac, ogrody i miasto modelowe dla rzemieślników.

Kompleks monumentalny w Dreźnie, łączący elementy rezydencjonalne i parkowe.

Rezydencja cesarska w Wiedniu, zbudowana w drugiej połowie XVIII wieku.

Miasto założone przez Zamoyskich, przykład renesansowej urbanistyki.

Powstanie miast i ich rozwój w Polsce w XVI i początkach XVIII wieku, z naciskiem na renesansową urbanistykę i rezydencjonalne założenia.

Planowanie miast z uwzględnieniem estetyki i funkcjonalności.

Metoda rozgraniczania ziemi i kształtowania zabudowy miast i wsi w XVI wieku, przejście z systemu gospodarki czynszowej na folwarczno-pańszczyźniany.