Polityka Innowacyjna: Konwersatorium 2

Sieć instytucji publicznych i prywatnych, które poprzez swoje działania i wzajemne interakcje sprzyjają tworzeniu, importowi, modyfikacji i rozpowszechnianiu nowych technologii.

Zróżnicowane elementy struktury gospodarczej i instytucjonalnej danego kraju, które wchodzą w interakcje podczas produkcji, dyfuzji i wykorzystania nowej, ekonomicznie przydatnej wiedzy.

Zbiór instytucji, których interakcje decydują o innowacyjności przedsiębiorstw w danym kraju.

Kompleksowe powiązania czterech grup zjawisk: podmiotów zaangażowanych w innowacje, instytucji wspierających naukę i przedsiębiorczość, interakcji między nimi oraz zasobów wiedzy zgromadzonych w danej gospodarce.

Struktura systemów produkcyjnych, struktura systemów instytucjonalnych, dziedzictwo technologiczne, uwarunkowania społeczno-kulturowe, uwarunkowania historyczne.

Przyczyny niskiej innowacyjności w niektórych krajach, które zamiast tworzyć innowacje, skupiają się na naśladowaniu istniejących rozwiązań.

Działalność innowacyjna skupia się na tworzeniu radykalnych innowacji. Znaczna polaryzacja struktur, w których jest tworzona nowa wiedza. Kluczową rolę odgrywają firmy zaawansowane technologicznie, wyspecjalizowane w wybranym profilu działalności. Badania z zakresu technologii kosmicznych, militarnych, komunikacyjnych. Instytucje systemu w znacznym stopniu kształtowane przez agendy rządowe. Wsparcie ze środków publicznych skoncentrowana na priorytetowych dziedzinach w polityce naukowej i innowacyjnej.

Działalność innowacyjna odbywa się wg pewnych trajektorii, duże znaczenie mają innowacje inkrementalne. Specjalizacja technologiczna koncentruje się na dziedzinach, które tradycyjnie należały do największych branż (np. przemysł motoryzacyjny, maszynowy, chemiczny). Instytucje kształtowane z uwzględnieniem trendów wskazywanych przez świat biznesu. Koncentracja na dyfuzji innowacji i wiedzy (szybka, wieloma kanałami).

Funkcjonujące na danym terytorium (w regionie) i oddziałujące na siebie nawzajem podmioty z sektora prywatnego i publicznego, zajmujące się tworzeniem, modyfikacją, transferem i dyfuzją nowych technologii na skalę regionalną i ponadregionalną, a nawet międzynarodową.

Zespół różnych organizacji i ich interakcje (rynkowe i pozarynkowe) służące opracowaniu, adaptacji i wykorzystaniu technologii w celu projektowania, produkcji i użytkowania innowacyjnych produktów zaliczanych do danej branży.

Technologie produkcji uprzedmiotowione w postaci maszyn i urządzeń wraz z elementami społecznymi i rozwiązaniami organizacyjnymi niezbędnymi do zastosowania danej technologii oraz interakcje między czynnikami technologicznymi a społecznymi.

Definicja akcentuje transfer i dyfuzję technologii, a w mniejszym stopniu koncentruje się na samym przepływie dóbr czy usług.

Zbiór instrumentów i technik, za pomocą których organy administracji rządowej wpływają na zmiany społeczne, w tym wspieranie lub ograniczanie innowacyjności. Wybór celów polityki innowacyjnej określa narzędzia, które są wykorzystywane do rozwiązywania problemów.

Ocena skuteczności polityki innowacyjnej, oceniająca, czy polityka osiąga swoje cele, oraz oceniająca efektywność (zysk z nakładów).

Ewaluacja przeprowadzona przed wdrożeniem polityki.

Ewaluacja przeprowadzana podczas trwania polityki.

Kompleksowa polityka innowacyjna, która uwzględnia wiele czynników i łączy różne narzędzia w spójną całość, by rozwiązywać złożone problemy w procesach innowacyjnych.

Ewaluacja przeprowadzona w połowie trwania polityki.

Dążenie do rozwijania wiedzy i umiejętności ludzi poprzez wspieranie współpracy między różnymi grupami, np. naukowcami, przedsiębiorcami i jednostkami rządowymi.

Wspieranie współpracy międzynarodowej i tworzenie międzynarodowych sieci powiązań, np. poprzez programy badawcze, wymianę studentów i wspólne projekty.

Wzmacnianie innowacji społecznych, które mają na celu rozwiązywanie problemów społecznych i poprawę jakości życia, np. w dziedzinie zdrowia, edukacji czy środowiska.

Kierowanie polityki innowacyjnej na realizację misji społecznych, np. walka ze zmianami klimatu, rozwój zrównoważony.

Ogólny program działań, który wytycza cele dla organizacji (kraju, regionu) w przyszłości i wskazuje sposoby radzenia sobie ze zmianami w otoczeniu.

System działań administracji publicznej, który ma na celu stymulowanie tworzenia, upowszechniania i wdrażania nowych rozwiązań (innowacji).

Strategia innowacji uwzględnia zasoby rzeczowe i finansowe, kompetencje i zasięg terytorialny, aby osiągnąć efekty synergii.

Wzmocnienie powiązań w narodowym systemie innowacji; stworzenie warunków do wdrażania innowacji; zmiany strukturalne w przemyśle; umożliwienie firmom czerpania korzyści z globalizacji i współpracy międzynarodowej.

Państwo prowadzi politykę innowacyjną, aby stymulować rozwój gospodarczy, tworzyć nowe miejsca pracy, zwiększać konkurencyjność i poprawiać jakość życia obywateli.

Przykładowa strategia innowacji dla Niemiec, która koncentruje się na rozwoju technologii.

Przykładowa strategia innowacji dla województwa śląskiego, promująca rozwój inteligentnego przemysłu.

Przykładowa strategia innowacji na poziomie lokalnym, mająca na celu wspieranie rozwoju lokalnych firm i przedsiębiorstw.

Zdolność rynku do samoregulacji i efektywnego przydzielania zasobów. Sugeruje, że bez ingerencji państwa gospodarka optymalnie wykorzystuje zasoby.

Problemy, które pojawiają się w wyniku rozwoju gospodarczego, np. nierówności społeczne, degradacja środowiska, wyczerpywanie zasobów.

Działania rządu mające na celu kontrolę i ograniczenie negatywnych skutków zmian technologicznych, np. utrata miejsc pracy, problemy z zastępowaniem ludzi przez roboty.

Konkurencja między państwami w dziedzinie technologii i innowacji. Wzrost znaczenia innowacyjności dla przewagi konkurencyjnej.

Działania rządu mające na celu wzmocnienie bezpieczeństwa państwa poprzez rozwój określonych technologii, np. obronnych, kosmicznych.

Współpraca i koordynacja w zakresie badań naukowych i rozwoju technologii.

Zapewnienie finansowania i rozwoju infrastruktury, która jest niezbędna dla rozwoju gospodarczego i społecznego, np. transport, energia.