Ongelijke verdeling van rijkdom en inkomensongelijkheid

De verdeling van rijkdom in de wereld is erg scheef. De rijkste 1% bezit 43% van de totale wereldrijkdom, terwijl de armste helft slechts een klein deel bezit.

De rijkdom van miljardairs is in de afgelopen 10 jaar enorm toegenomen. De armste helft van de wereldbevolking heeft nauwelijks profiterd van de economische groei.

Het vermogen van de rijkste 10% groeit veel sneller dan dat van de rest van de bevolking. De armste 50% profiteert bijna niet van deze groei.

In België weten we niet precies hoeveel geld de rijkste mensen bezitten. Er bestaat geen nationaal vermogensregister.

De rijkdom geeft meer macht aan degenen die deze rijkdom bezitten. Deze macht kan leiden tot een oneerlijke verdeling van middelen en opportuniteiten.

Extreme armoede is een situatie waarin mensen niet over de basisbehoeften beschikken om te overleven, zoals voedsel, water, onderdak en gezondheidszorg.

Armoede is niet een natuurlijk fenomeen, maar het resultaat van beleid dat de verdeling van rijkdom onevenredig beïnvloedt.

De armste 57% van de wereldbevolking levert de arbeid en middelen voor consumptie en rijkdomsverzameling van de elite, voornamelijk in het noorden.

De armste 57% van de wereldbevolking draagt 90% bij aan de arbeid die de wereldeconomie aandrijft, maar ontvangt slechts 21% van het mondiale inkomen.

De wereld is rijk genoeg om armoede uit te roeien, maar het huidige economische systeem is gebaseerd op het concentreren van rijkdom bij een kleine elite.

De inkomsten van de rijkste mensen in de wereld stijgen sneller dan die van de rest van de bevolking, waardoor het steeds moeilijker wordt om armoede te bestrijden.

De capaciteit om armoede te stoppen groeit veel trager dan de inkomsten van de rijkste mensen.

Het huidige economische systeem is gebaseerd op het voortdurende uitbuiten van de armste 57% van de wereldbevolking om rijkdom te genereren voor een kleine elite.

De trend van honger in de wereld is na decennia van afname in 2015 weer gestegen en bleef de daaropvolgende drie jaar vrijwel stabiel op een niveau van iets minder dan 11 procent.

Meer dan 820 miljoen mensen wereldwijd hebben vandaag de dag nog steeds honger. Dit benadrukt de enorme uitdaging om het doel van Zero Hunger tegen 2030 te bereiken.

In 2018 had 1 op de 9 mensen in de wereld honger. In 2020 werd dat 1 op de 10.

26,4% van de wereldbevolking heeft te maken met matige of ernstige voedselonzekerheid, wat betekent dat ze niet altijd toegang hebben tot voldoende voedzame voeding.

1 op de 7 pasgeboren baby's heeft een laag geboortegewicht, wat kan wijzen op ondervoeding van de moeder tijdens de zwangerschap.

148.9 miljoen kinderen onder de vijf jaar hebben last van dwerggroei/chronische ondervoeding, wat betekent dat ze ondanks hun leeftijd te klein zijn voor hun leeftijd.

49.5 miljoen kinderen onder de vijf jaar hebben last van acute ondervoeding, wat betekent dat ze ernstig ondervoed zijn en dringend medische hulp nodig hebben.

De wereld produceert genoeg voedsel om 8 tot 10 keer de huidige wereldbevolking te voeden. Desondanks zijn er nog steeds hongerige mensen.

Een situatie waarin goederen en diensten uit armere landen tegen lage prijzen worden geëxporteerd naar rijkere landen, terwijl de winsten van deze handel vooral naar de rijkere landen gaan.

De situatie waarin de lonen van arbeid in armere landen lager zijn dan in rijkere landen, zelfs als de productiviteit van arbeiders vergelijkbaar is.

Het proces waarbij kapitaal uit rijkere landen wordt geïnvesteerd in armere landen, vaak om te profiteren van lage lonen en goedkope grondstoffen.

Het vermogen van een land om zijn eigen economische ontwikkeling te sturen en te beheren, zonder onnodige afhankelijkheid van rijkere landen.

De voortdurende ongelijkheid tussen rijke en arme landen, waarbij armere landen steeds afhankelijk blijven van rijkere landen.

Het streven naar gelijkheid in de verdeling van welvaart en middelen tussen verschillende landen.

De toestand waarbij armere landen hun eigen producten en diensten gebruiken om hun eigen behoeften te dekken en niet afhankelijk zijn van rijkere landen.

De gemiddelde verdeling van rijkdom tussen arbeid en kapitaal. In het tijdvak tussen 2017-2021 ontving arbeid wereldwijd gemiddeld 51,6% van de totale rijkdom.