Nier 1: Overzicht en Functie

De snelheid waarmee een stof uit ons lichaam wordt verwijderd via excretie, metabolisatie of een combinatie van beide. Hoe sneller de klaring, hoe sneller de stof wordt verwijderd.

De klaring van een stof via excretie door de nieren. Deze meet de hoeveelheid plasma die per minuut volledig van de stof wordt gereinigd.

Een stof die wordt gebruikt om de glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) te meten omdat het niet wordt gereabsorbeerd of gesecreteerd door de nieren. Inuline is een kunstmatige stof die wordt ingespoten.

De hoeveelheid plasma die per minuut door de nieren wordt gefilterd.

Een afbraakproduct van spieren dat normaal gesproken niet wordt gereabsorbeerd of gesecreteerd door de nieren. Het kan worden gebruikt om de GFR te schatten.

De nieren zijn verantwoordelijk voor het verwijderen van afvalstoffen uit het lichaam, zoals ureum, creatinine, medicijnen en endogene hormonen.

De nieren produceren hormonen zoals renine, EPO en 1 alfa hydroxylase, die belangrijk zijn voor de regulatie van de bloeddruk, de aanmaak van rode bloedcellen en de activering van vitamine D.

De nieren spelen een cruciale rol in het handhaven van de zuur-base balans in het bloed. Ze regelen de concentratie van H+ en HCO3- om de pH binnen de normale grenzen te houden, tussen 7,38 en 7,42.

De nieren regelen de osmotische concentratie van het bloed, de concentratie opgeloste stoffen per liter water.

De nieren zijn verantwoordelijk voor het reguleren van de extracellulaire vloeistofvolume en de bloeddruk door aanpassing van de hoeveelheid water en elektrolyten die uitgescheiden worden.

De nieren behouden de juiste balans van elektrolyten in het lichaam, zoals natrium, kalium, calcium en chloride, door selectieve resorptie en excretie.

De nierfunctie wordt gemeten door de glomerulaire filtratiesnelheid, de hoeveelheid bloedplasma die per minuut wordt gefilterd door de glomeruli.

De nieren spelen een belangrijke rol in de homeostase, het vermogen van het lichaam om een stabiel intern milieu te handhaven ondanks veranderingen in de omgeving.

Gespecialiseerde epitheelcellen in de wand van de afferente arteriole, die renine produceren en afscheiden.

Gladde spiercellen in de wand van de afferente arteriole die reageren op signalen van de juxtaglomerulaire cellen.

Een enzym dat wordt geproduceerd en afgegeven door juxtaglomerulaire cellen, en dat betrokken is bij de regulatie van de bloeddruk.

De eerste stap in de verwerking van gefilterd bloed in de nieren, waarbij water en opgeloste stoffen worden teruggewonnen uit het tubulaire lumen en terugkeren naar de bloedbaan.

Het proces waarbij stoffen die niet in de glomerulus zijn gefiltreerd, worden toegevoegd aan het tubulaire lumen.

De hoeveelheid kalium in het bloed. Normale waarden liggen tussen 3.5 en 5.0 mmol/L.

Een toestand waarbij de kaliumconcentratie in het bloed te hoog is. Dit kan leiden tot hartritmestoornissen, spierzwakte en spierkrampen.

Een toestand waarbij de kaliumconcentratie in het bloed te laag is. Dit kan leiden tot hartritmestoornissen, spierzwakte, obstipatie en ademhalingsproblemen.

Een hormoon dat wordt geproduceerd door de bijnieren. Het stimuleert de reabsorptie van natrium en de uitscheiding van kalium in de nieren.

Een tijdelijke verschuiving van kalium van de extracellulaire ruimte naar de intracellulaire ruimte. Dit gebeurt snel en kan helpen om een ​​te hoge kaliumconcentratie in het bloed te corrigeren.

De uitscheiding van kalium via de urine. Dit gebeurt langzaam en is een belangrijk mechanisme om de kaliumbalans in het lichaam te reguleren.

Een stof die de opname van kalium in de darmen blokkeert. Dit kan worden gebruikt om een ​​te hoge kaliumconcentratie in het bloed te verlagen.

Een medische ingreep waarbij afvalstoffen en overtollig vocht uit het bloed worden verwijderd. Dit kan worden gebruikt om een ​​te hoge kaliumconcentratie in het bloed te verlagen.

De concentratie van opgeloste stoffen in een oplossing, uitgedrukt in milliosmoles per liter (mOsmol/L).

De concentratie van opgeloste stoffen in een oplossing, uitgedrukt in milliosmoles per kilogram (mOsmol/kg).

De hoeveelheid water in ons lichaam kan variëren naargelang geslacht, omdat mannen gemiddeld meer spieren hebben dan vrouwen. Spieren bevatten meer water.

De intracellulaire vloeistof (ICF) omvat het water binnenin de cellen. De extracellulaire vloeistof (ECF) omvat het water buiten de cellen en wordt verder onderverdeeld in plasma en interstitiële vloeistof.

Het lichaam moet evenveel vocht uitscheiden als het opneemt om de waterbalans in stand te houden.

Een verhoogde osmolaliteit van het plasma betekent dat er relatief meer opgeloste stoffen zijn in vergelijking met water. Dit kan gebeuren bij te weinig waterinname.

Een verlaagde osmolaliteit van het plasma betekent dat er relatief minder opgeloste stoffen zijn in vergelijking met water. Dit kan gebeuren bij te veel vochtinname.

De nieren kunnen vocht vasthouden, maar ze kunnen geen water creëren. Dit betekent dat vochtverlies zonder inname water een probleem kan zijn.

De normale pH van arterieel bloed ligt tussen 7,35 en 7,45. De pH van cellen is ongeveer 7,2.

Kaliumchloride (Ultra K) wordt gebruikt voor de behandeling van ernstige hypokalemie, met een maximale dosering van 40 mmol per uur. Bij hypokalemie onder de 2,5 mmol/L wordt ECG-monitoring geadviseerd.

Zuur-base afwijkingen zijn verstoringen van de pH-balans in het lichaam. Deze afwijkingen kunnen metabool of respiratoir zijn.

De homeostase van de pH-balans wordt gereguleerd door drie mechanismen: buffers, ventilatie en renale excretie.

Buffers zijn de eerste verdedigingslinie tegen pH-schommelingen. Ze werken direct om grote pH-veranderingen te bufferen.