Nauka o komunikowaniu: Podstawy i aspekty

Dynamiczny, kreatywny proces zachodzący w kontekście społecznym.

Zestaw celów komunikacji, takich jak informacyjna i edukacyjna.

Wymiana myśli oraz dzielenie się wiedzą i informacjami.

Składa się z uczestników, przekazu, kontekstu, kanału, szumów i sprzężenia zwrotnego.

Wszystko, co zakłóca przekaz, mogą to być szumy wewnętrzne, zewnętrzne i semantyczne.

Reakcja odbiorcy na przekaz po jego odkodowaniu.

Hierarchia sposobów komunikacji, od masowej do interpersonalnej.

Najszerszy proces komunikacyjny, typowy dla mediów masowych, impersonalny.

Bezpośredni efekt na odbiorcy; informacja prowadzi do reakcji.

Model dotyczący wpływu propagandy na społeczeństwo i indywidualne reakcje.

Analiza, jak komunikacja wpływa na zachowania i opinie publiczną.

Model teoretyczny opisujący, jak informacje są przesyłane i odbierane.

Zajmuje się dynamiką grup i wpływem osobowości w komunikacji.

Informacje wpływają na dwóch etapach: liderzy opinii i ich zwolennicy.

Systematyczne badanie wszystkich aspektów i elementów komunikacji.

Koncentruje się na dynamice grup, interakcjach i roli lidera.

Charakterystyka komunikacji, obejmująca dużą liczbę odbiorców i inne aspekty.

Brak bezpośredniej interakcji między nadawcą a odbiorcą komunikatu.

Osoby lub instytucje selekcjonujące treści medialne przed ich publikacją.

Poszczególne fazy, przez które przechodzi komunikacja masowa, od prasy do nowych mediów.

Obecne kierunki rozwoju mediów, takie jak prywatyzacja i globalizacja.

Urządzenia i metody służące do przesyłania treści medialnych do szerokiej publiczności.

Teoretyczne reprezentacje procesów komunikacyjnych, służące do analizy i zrozumienia.

Komunikacja, która dociera do odbiorców przez media periodyczne w czasie rzeczywistym.

Komunikacja, która wykorzystuje media do przekazywania treści, ale nie w czasie rzeczywistym.

Rozproszenie władzy medialnej i zniesienie monopoli, co sprzyja różnorodności treści.

Ogół organizacji publicznych działających w określonym terytorium i ich interakcje.

Rola instytucji w komunikowaniu: PR, informowanie, słuchanie obywateli.

Dwa główne kierunki: z instytucji do obywateli i odwrotnie.

Informacje publiczne muszą być ogólnodostępne bez ograniczeń.

Metody udostępniania informacji: media, zebrania, wnioski.

Wszystkie formy komunikacji polityków dążących do celu politycznego.

W tej komunikacji nadawcami są politycy, a odbiorcami media i obywatele.

Wzajemne oddziaływanie polityków i mediów w procesie komunikacji.

Interaktywny proces, w którym nadawca i odbiorca próbują wpłynąć na postawy i zachowania.

Perswazja przekonująca, nakłaniająca i pobudzająca.

Proces dążący do porozumienia poprzez ustępstwa obu stron.

Celem jest przyciągnięcie odbiorcy do określonych postaw lub idei.

Celem jest narzucenie wzoru zachowań, często kontrowersyjna.

Eksponowanie, uruchamianie uwagi, zrozumienie, refleksja, zapamiętywanie, zmiana postaw.

Jasno sprecyzowany cel, określona publiczność i czas realizacji.

Kiepskie przygotowanie, efekt uśpienia, opór, filtr przekazu, dysonans poznawczy.

Sprecyzowanie celów, logiczna argumentacja, rozpoznawanie postaw, budowanie wiarygodności.

Perswazja to wpływanie na postawy innych ludzi.

Model zakłada precyzyjny podział zadań między przełożonymi a podwładnymi.

Sposoby przekazywania informacji w organizacji, kluczowe dla efektywności.

Polega na motywowaniu pracowników do nieformalnych kontaktów i integracji.

Kierunki komunikacji w organizacji: horyzontalny, wertykalny, ukośny.

Daje pracownikom inicjatywę i podkreśla ich rolę w organizacji.

Najefektywniejsza forma komunikacji to bezpośrednia, mniej sformalizowana.

Brak hierarchii, tolerancja na zmiany i elastyczność w działaniu.

Formalne komunikowanie mające na celu wymianę informacji o publicznym zastosowaniu.