Natuurkunde en Filosofie Trivia

Gibson's theorie stelt dat we niet een representatie van de omgeving waarnemen, maar de omgeving zelf. Beweging wordt niet aangestuurd door het brein, maar door informatie uit de omgeving.

Het patroon van licht dat op ons netvlies valt als we door een omgeving bewegen. Dit patroon verandert afhankelijk van onze snelheid en richting.

De actietheorie benadrukt dat beweging voortkomt uit een wederzijdse beïnvloeding tussen het zenuwstelsel, spieren, skelet en de omgeving.

Aristoteles ontwikkelde een coherent wereldbeeld dat de basis legde voor veel wetenschappelijke en filosofische ontwikkelingen.

De leer van Parmenides stelde dat verandering niet bestaat. Alles is onveranderlijk en bestaat in een eeuwige staat van zijn.

Zeno's paradox van Achilles en de schildpad illustreert de onmogelijkheid van verandering volgens de logica van Parmenides.

Het idee dat onze waarnemingen niet perfect zijn en beïnvloed worden door illusies.

De wet van universele zwaartekracht beschrijft hoe alle materie elkaar aantrekt. De aantrekkingskracht is afhankelijk van de massa van de objecten en de afstand tussen hen.

De opvatting dat materie geen eigen doel heeft en enkel onderworpen is aan de wetten van de mechanica. Dit betekent dat de wereld werkt als een gigantisch uurwerk.

Een van de grootste problemen die ontstaat wanneer men materie als passief beschouwt. Als er geen doelgerichtheid in materie is, hoe kunnen mensen dan bewust en doelgericht handelen?

Een van de grootste uitdagingen van de wetenschappelijke kijk op de wereld. Er wordt onderscheid gemaakt tussen objectieve eigenschappen van de wereld en onze subjectieve waarneming.

Eigenschappen van de materie in beweging, zoals grootte, snelheid, vorm en massa. Ze kunnen onafhankelijk van de waarnemer worden gemeten.

Eigenschappen van de materie die enkel ervaren worden door onze zintuigen, zoals kleur, geluid, smaak en geur.

De visie dat er twee werelden zijn: de wereld die door de natuurwetenschappen beschreven wordt en de wereld die we met onze zintuigen ervaren. Deze twee werelden lijken vaak niet overeen te komen.

De 17e eeuwse opvatting dat de wereld uitsluitend bestaat uit materie in beweging en volledig kan worden beschreven in wiskundige termen.

Descartes' methode om door middel van twijfel de waarheid te vinden. Alles wat niet onbetwistbaar is, wordt gezien als onwaar.

Een onbetwistbare bewering die geen bewijs nodig heeft.

De stelling dat het bestaan van de eigen geest bewezen is door het vermogen om te denken: ik denk, dus ik besta.

Het idee dat de mens bestaat uit twee aparte delen: een lichaam en een geest.

Het bewijs van het bestaan van God door te stellen dat de menselijke geest kan denken aan perfectie, wat alleen mogelijk is door een perfecte oorzaak, namelijk God.

De overtuiging dat dieren mechanische wezens zijn, vergelijkbaar met grote uurwerken, en hun gedrag volledig verklaard kan worden door mechanische principes.

De stelling dat er fundamentele verschillen zijn tussen mensen en dieren. Mensen kunnen bijvoorbeeld denken, terwijl dieren dat niet kunnen.

Het gebruik van logica en deductieve redenering om nieuwe kennis af te leiden uit bestaande ware stellingen.

Het proces waarbij een stimulus uit de omgeving de zintuigen activeert, wat leidt tot een signaal in de zenuwen. Dit is de mechanistische fase waarin de stimulus de fysiologische reactie veroorzaakt.

De fase waarin we ons bewust worden van de stimulus en deze interpreteren als een sensatie. De secundaire kwaliteiten ontstaan in deze fase.

De hoogste fase van waarneming, waar het brein de sensaties gebruikt om een oordeel te vormen over de wereld. Hierin worden primaire kwaliteiten waargenomen.

De theorie dat de specifieke aard van een sensatie afhangt van de geactiveerde zenuw, ongeacht de stimulus. Zo zal een visuele sensatie ontstaan, zowel door licht als door druk op de oogbol.

Het idee dat onze visuele waarnemingen geconstrueerd worden door onze hersenen, die de sensaties interpreteren. Deze onbewuste interpretatie stelt ons in staat om de omgeving te begrijpen.

De theorie die stelt dat ons brein geen direct contact heeft met de omgeving, maar dat onze waarnemingen geconstrueerd worden vanuit de interpretatie van sensaties.

De theorie van Descartes die stelt dat de meeste bewegingen in de natuur begrijpelijk zijn in termen van mechanica, met uitzondering van de menselijke geest die niet mechanistisch verklaarbaar is.

Het fundamentele verschil tussen mensen en dieren, volgens Descartes, ligt in het vermogen van de menselijke geest om te denken en te redeneren.

De tweede wet van de thermodynamica stelt dat de entropie in een gesloten systeem altijd toeneemt. Dit betekent dat de wanorde in het systeem toeneemt en dat energie wordt omgezet in minder bruikbare vormen.

Een systeem dat geen energie of materie uitwisselt met de omgeving. Een thermosbeker is een voorbeeld van een gesloten systeem.

Een systeem dat energie en materie uitwisselt met de omgeving. De meeste biologische systemen zijn open systemen.

De theorie van zelforganisatie stelt dat complexe patronen ontstaan uit interacties tussen eenvoudige elementen in open systemen. Deze patronen zijn onvoorspelbaar op basis van de individuele elementen.

De stelling van Haken en Prigogine is dat de tweede wet van de thermodynamica alleen geldig is voor gesloten systemen. Open systemen kunnen juist geordende patronen ontwikkelen, ondanks de toename van entropie in het universum.

Voorbeelden van zelforganisatie in de natuur zijn de ontwikkeling van een termietenheuvel, de groei van een organisme vanuit een eicel, en de vorming van culturen.

De theorie van zelforganisatie verschilt van mechanistische benaderingen door ervan uit te gaan dat systemen dynamisch zijn en veranderen over tijd. Dit betekent dat systemen niet alleen in beweging zijn, maar ook evolueren en ontwikkelen.

De theorie van zelforganisatie benadrukt het belang van interactie tussen elementen. Deze interacties leiden tot de vorming van patronen op een hoger niveau, die onmogelijk te begrijpen zijn door alleen naar de individuele elementen te kijken.

Een eigenschap die het globale gedrag van een systeem beschrijft, bijvoorbeeld het patroon van beweging van een groep moleculen.

Een variabele die de toestand van een systeem verandert, maar de precieze details van die verandering niet bepaalt.

De theorie die beschrijft hoe complexe systemen zichzelf organiseren via interacties tussen hun componenten.

Een proces waarbij een systeem overgaat van één toestand naar een andere, meestal met een verandering in orde.

Het principe dat de interacties tussen elementen van een complex systeem een ordeparameter creëren, die bepaalt hoe die elementen zich gedragen.

Een experiment waarbij bewegingen van de vingers in-fase gaan als de snelheid van de beweging een bepaald punt bereikt.

De manier waarop de vingers bewegen ten opzichte van elkaar - in-fase of anti-fase.

Het idee dat de principes van de synergetica ook te vinden zijn in biologische systemen, zoals de menselijke bewegingen.