Muzyka starożytnej Grecji i chorał gregoriański

Krótkie melodie dodawane do stałych części mszy, nadające im bardziej uroczysty charakter.

Rodzaj utworu w formie pieśni o stałej strukturze, śpiewany przed czytaniem Ewangelii.

Forma teatralna łącząca muzykę, dialogi i elementy sceniczne, używane w liturgii w okresie średniowiecza.

Poetomuzycy z południowej Francji, tworzący muzykę o miłości, rycerskości i polityce.

Północno-francuska odpowiedź na trubadurów, tworzący poezję miłosną i rycerską, szczególnie epopeje.

Niemieccy trubadurzy, tworzący muzykę o miłości dworskiej, wartościach rycerskich, przyrodzie i życiu.

Tradycja śpiewania miejskiego w Niemczech, XV-XVI w., z ściśle określonymi regułami melodycznymi i rytmicznymi.

Średniowieczny system zapisu muzyki, prosty, służący do zapisu melodii i rytmu.

Przeciwieństwo w kulturze starożytnej Grecji, wprowadzone przez Friedricha Nietzschego. Apollo reprezentuje racjonalność i harmonię, podczas gdy Dionizos symbolizuje ekstazę i chaos.

W muzyce starożytnej Grecji, opozycja Apollińsko-Dionizyjska przejawiała się w harmonii i porządku muzycznym (Apollo) oraz ekstatycznym i rytmicznym przejawach muzycznych (Dionizos).

Aulos (podwójna fletnia), kithara (rodzaj harfy), lyra (instrument strunowy) i tibia (flet).

Postacie mitologiczne związane z muzyką, np. Orfeusz (grający na lirze) i Apollo (bóg muzyki, grający na kitharze), ukazują silny związek muzyki z mitologią.

Wiersze śpiewane przy akompaniamencie muzycznym, początkowo wykonywane przez chóry, a później także przez pojedynczych wykonawców.

Opowieści o bohaterach i ich czynach, często wykonywane z towarzyszeniem instrumentów muzycznych.

Łączyła muzykę, taniec i słowo. Tragedie i komedie zawierały elementy muzyczne, zarówno w formie chóralnej, jak i solowej.

Znany z prac w dziedzinie matematyki, Pitagoras miał również wpływ na rozwój muzyki. Jego badania nad dźwiękiem i proporcjami wpłynęły na rozwój systemu tonalnego. Pitagorejczycy twierdzili, że istnieje matematyczna harmonia w dźwiękach, co miało znaczenie dla muzyki i kosmologii.

Motet był wielogłosowym utworem wokalnym, który składał się z trzech części: tekstu w języku łacińskim, francuskim lub innym, często kontrastujących tematycznie.

Guillaume de Machaut był francuskim kompozytorem i poetą, uznanym za jednego z najważniejszych twórców epoki ars nova. Jego dzieła obejmują motety, ballady, ronda i msze. Był również jednym z pierwszych kompozytorów, którzy spisywali swoje utwory w postaci zbioru.

Włoskie Trecento to okres sztuki muzycznej w XIV wieku we Włoszech. Charakteryzował się rosnącym wpływem włoskich kompozytorów, takich jak Francesco Landini. W tym okresie rozwijały się nowe formy muzyczne, takie jak ballata i madrygał.

Ars Subtilior to styl muzyczny końca XIV i początków XV wieku, głównie w rejonie dworu w Avignon. Charakteryzował się skomplikowanymi strukturami rytmicznymi i melizmatycznymi. Twórczość z tego okresu była często trudniejsza do wykonania i wymagała dużej wirtuozerii od wykonawców.

Muzyka liturgiczna na ziemiach polskich w średniowieczu rozwijała się przede wszystkim w kontekście celebracji mszy świętej i innych obrzędów religijnych.

Oficja rymowana to rodzaj pieśni liturgicznej charakterystyczny dla Polski, Czech i Węgier.

Wincenty z Kielczy (około XII wieku) był autorem oficjum "Dies adest celebris" (Dnia nastaje uroczysty), znaczącego przykładu polskiej twórczości liturgicznej.

Bogurodzica to polska pieśń religijna, odgrywająca ważną rolę w historii polskiej kultury. Pojawienie się tej pieśni było początkami polskiej polifonii.

Okres w muzyce europejskiej, charakteryzujący się ewolucją stylu muzycznego i nowymi technikami kompozytorskimi, między gotykiem a renesansem.

Kompozytor i teoretyk muzyki pochodzenia włoskiego, działający głównie w Avignon. Był znany ze swojego wkładu w rozwój form chorałowych, motetów i ballat. Jego twórczość stanowiła połączenie stylu gotyckiego z elementami, które zapowiadały renesans.

Angielski kompozytor, przedstawiciel „szkoły angielskiej”, znany ze stosowania trójdźwięków i harmonii tercji.

Włoski kompozytor renesansowy, którego styl tworzenia muzyki liturgicznej nazwano "stylem papieskim". Charakteryzował się klarnością, przejrzystością i równowagą w harmonii i polifonii.

Grupa kompozytorów działających w Rzymie w XVI wieku, skupionych wokół Kaplicy Sykstyńskiej.

Typ muzyki sakralnej w kościołach protestanckich, odgrywający ważną rolę w reformacji niemieckiej.

Hymn reformacji, stworzony przez Marcina Lutra. Symbolizuje ducha reformacji i jest ważnym elementem muzyki protestanckiej.

Książka zbiór psalmów, przeznaczona dla hugonockich (protestanckich) wiernych.

Kompozytor renesansowy, autor psalmów z Psalterza hugonockiego

Ruch religijny w XVI wieku, charakteryzujący się odrzuceniem niektórych doktryn katolickich

Ruch religijny, mający na celu reformę Kościoła Katolickiego w odpowiedzi na Reformację.

Był jednym z najwybitniejszych kompozytorów polskiego renesansu, tworzył głównie muzykę chóralną, w tym msze i pieśni religijne.

Kompozytor i organista znany ze swojej twórczości w renesansowym Amsterdamie. Tworzył głównie utwory na organy, msze i motety.

Instrument klawiszowy popularny w domach arystokratów i w kontekście muzyki kameralnej. William Byrd był jednym z ważnych kompozytorów piszących muzykę dla wirginału.

Jeden z najpopularniejszych instrumentów strunowych renesansu. Kompozytorzy jak John Dowland tworzyli muzykę lutową, a popularne były również formy wokalno-lutniowe.

Komponował zarówno muzykę chóralną, jak i pieśni jednogłosowe. Jego 'Melodie na Boże Narodzenie' to jeden z najwcześniejszych znanych przykładów polskiej kolędy.

Kompozytor polski, znany z działalności w muzyce sakralnej.