مددجویی و ایمنی در مراکز بهداشتی

ایمنی بیمار و مسئولیت پرستار

• ایمنی، یکی از نیازهای اساسی بشر است که از صدمات فیزیکی و روانی جلوگیری می کند.
• حفظ ایمنی بیماران در مراکز درمانی، دغدغه ای مهم در حوزه بهداشت و درمان است.
• محیط امن اجتماعی برای تندرستی و بقای مددجو ضروری است.
• پرستار با ایجاد محیطی ایمن، امنیت مددجو را افزایش می دهد.

تعریف ایمنی بیمار

• ایمنی بیمار به معنای رهایی از جراحات ناشی از مراقبت های پزشکی است.
• خطاهای پزشکی و عوارض جانبی مراقبت های پزشکی ممکن است به بیمار آسیب وارد کنند.
• هدف كسب صلاحیت ایمنی در پرستاری، به حداقل رساندن خطرات صدمه در بیماران و ارائه دهندگان مراقبت است.
• سازمان جهانی بهداشت (WHO)، ایمنی بیمار را عدم وجود آسیب های قابل پیشگیری و کاهش خطرات ناشی از مراقبت های سلامتی در حد قابل قبول تعریف می کند.

رویدادهای ناگوار (Adverse events)

• صدمه ای است که در طول مراقبت پزشکی اتفاق می افتد و با عوارض بیماری مرتبط نیست.
• حوادثی که به بیمار آسیب می رسانند، اما خود حادثه عامل ایجاد آسیب جدی نیست و قابل جبران است (مثل افتادن از تخت).
• می تواند منجر به افزایش روز بستری و هزینه های بیمار شود.

رویدادهای نزدیک به خطا (Near-misses)

• واقعه ای است که توانایی بالقوه ایجاد حادثه یا اتفاق ناخواسته را دارد، اما به دلیل شانس یا توقف، جریان روی نداده است
• وقوع رویدادهایی است که منجر به مرگ یا صدمه جدی نمی شوند اما خطر وقوع آنها وجود دارد.

پنج موضوع کلیدی ایمنی بیمار

• عفونت های بیمارستانی
• حوادث جدی و مهم با عوارض بسیار شدید
• عوارض حین و بعد از اعمال جراحی
• زنان و زایمان
• حوادث ناگوار مربوط به مراقبت های بهداشتی

۹ راه حل ایمنی بیمار طبق توصیه سازمان جهانی بهداشت (WHO)

• توجه به داروهایی با نام و تلفظ مشابه برای پیشگیری از خطای دارویی.
• شناسایی دقیق بیمار.
• ارتباط موثر در زمان تحویل بیمار.
• انجام پروسه صحیح در محل صحیح بدن بیمار.
• کنترل غلظت محلول های الکترولیت.
• اطمینان از صحت دارو درمانی.
• اجتناب از اتصالات نادرست سوند و لوله ها.
• استفاده از وسایل یکبار مصرف تزریقات.
• بهبود بهداشت دست.

پنج حق مرتبط با دارو

• دارو صحیح.
• بیمار صحیح.
• دوز صحیح.
• مسیر صحیح.
• زمان صحیح.

محیط مددجو

• محیط مددجو شامل تمامی عوامل فیزیکی و روانی ای است که زندگی و بقا مددجو را تحت تاثیر قرار می دهد.
• رعایت ایمنی در مراکز بهداشتی و درمانی.

گروه های آسیب پذیر

• نوزادان، کودکان، بیمارانی که ناتوان، فقیر، یا مسن هستند.
• برای دستیابی به محیط سالم، به کمک پرستار نیاز دارند.

نیازهای اساسی بشر

• اکسیژن.
• تغذیه.
• درجه حرارت مطلوب.
• رطوبت مناسب.

خطرات فیزیکی

• تصادف با وسایل نقلیه، سقوط، مسمومیت، غرق شدگی و سوختگی ها، شایع ترین علت پذیرش بیمارستانی در افراد.

خطرات نور ناکافی و شلوغی

• نور ناکافی سبب خستگی چشم و افزایش خطر سقوط می شود.
• پرستار باید کفایت روشنايي محيط ها را ارزيابي کند.
• اسباب و وسایل اضافی باید برداشته شوند.
• استفاده از دستبند زرد برای بیماران در خطر سقوط.
• مسیرهای رفت و آمد، پله ها، محل درب ها و چاله ها باید ارزیابی و اصلاح شوند.

خطرات حرکتی

• بیماران مبتلا به اختلال حرکتی در معرض انواع خطرات فیزیکی و عاطفی هستند.
• بی حركتی آنها را مستعد خطر می کند.

صدمات حسی

• واکنش های آلرژیک در هنگام بررسی بهداشت.
• اطلاعات در مورد آلرژی های مواد غذایی، گیاهان، دارو و نیش حشرات جمع آوری می شود.

خطر سقوط

• بیماران با اختلال حرکتی بیشتر در معرض خطر سقوط هستند.
• پرستار باید وضعیت راه پله، حمام، و راهروهای باریک شده را بررسی کند.

شایع ترین علل سقوط

• سقوط از تخت.
• کاهش روشنایی.
• ریخت و پاش و شلوغی.
• نامناسب بودن لباس.
• سرخوردن هنگام ورود یا خروج را از وان حمام.

تدابیر و مراقبت ها

• نصب نرده های دستی در اطراف توالت، و نزدیک دوش.
• خلوت و مرتب بودن اتاق بیمار.
• تنظیم ارتفاع تخت.
• خشک بودن کف زمین.
• نداشتن مواد لغزنده. عدم شلوغی مسیر حرکت

آتش سوزی

• ممنوعیت استعمال دخانیات در محیط بیمارستان.
• نصب علائم منع مصرف دخانیات در نزدیکی مواد شیمیایی و گازها.
• نگهداری حلال ها، رنگ ها و روغن ها در محل امن.
• استفاده از دستگاه های اطفای حریق.
• آموزش پرستار در مورد بکارگیری و جای دستگاه های اطفای حریق.
• نحوه بکارگیری و موارد استفاده از نرده های کنار تخت و کمربندهای ایمنی را آموزش دهیم.

مسمومیت

• مواد سمی می توانند به سیستم تنفس، گردش خون، اعصاب، کبد، گوارش و کلیه ها آسیب وارد کنند.
• شایع ترین علت مسمومیت در کودکان، خوردن مواد شیمیایی خانگی است.
• نوجوانان برای خودکشی بیشتر از داروها استفاده می کنند.

راهنمایی های مسمومیت

• بررسی علائم و نشانه های ناشی از مصرف اتفاقی مواد سمی.
• مشخص کردن نوع و مقدار ماده خورده شده.
• تحویل محتویات استفراغ به مرکز کنترل سم.
• وادار کردن بیمار به استفراغ (با دستور پزشک).