მაკიაველის პოლიტიკური თეორია

ნებისმიერი მმართველი, რომელიც ესწრაფვის მყარი მმართველობის შექმნას, უნდა გაითვალისწინოს ადამიანთა ინტერესები.

მაკიაველის აზრით, ადამიანთა საზოგადოება ჯგუფებისა და ფენებისგან შედგება, რომლებსაც სხვადასხვა ინტერესები აქვთ.

მაკიაველის მიხედვით, ყველაზე მნიშვნელოვანი ინტერესები არის სიცოცხლისა და საკუთრების ინტერესები.

მმართველის მიზანი არის ქვეშევრდომების შიში და არა სიძულვილი.

მმართველი უნდა ცდილობდეს ქვეშევრდომთა ინტერესების დაცვას.

მაკიაველის მიხედვით, ვისაც სხვების ინტერესების გათვალისწინება არ შეუძლია, ის ზიზღისა და სიძულვილის საგანი გახდება.

მაკიაველის ფილოსოფია ეფუძნება ადამიანის ინტერესების გაანალიზებას.

თუ მმართველი ვერ ახერხებს ქვეშევრდომების სიყვარულის მოპოვებას, მან უნდა ეცადოს, რომ შიში მაინც ჰქონდეთ მისი.

ადამიანის თავისუფალი ნება, რომელიც არის მნიშვნელოვანი, მაგრამ შეზღუდულია ობიექტურმა გარემოებებმა და აუცილებლობის კანონებმა.

არა ბედისწერა, არა ღვთის ან საბედისწერო განგებისეულობა, არამედ ბუნებრივი კანონზომიერებები, რომლებიც ადამიანის მოქმედებას განსაზღვრავს.

ადამიანს, რომელიც უბედურებას განიცდის, არ უნდა ვადანაშაულოთ ბედისწერა, არამედ მისი უნიათობა ან უუნარობა მომავლისთვის მომზადებისა.

ადამიანის ხშირი უყურადღებობა მომავლის მიმართ, რაც ხშირად იწვევს უბედურებას.

ადამიანის მოქმედება არ არის მხოლოდ თავისუფალი არჩევანი, არამედ ბედისწერისა და აუცილებლობის კანონების ზეგავლენის ქვეშ.

ბედისწერა შეიძლება წარმოვიდგინოთ როგორც ძლიერი მდინარე, რომელიც ყველაფერს ნადგურებს კალაპოტიდან გადასვლისას.

მაკიაველის აზრით, თავისუფლება ორი განსხვავებული სოციალური ჯგუფისთვის – სახალხო და აზნაურთა – განსხვავებული ცნებაა.

გრანდები თავისუფლებას ფლობენ, ხოლო ხალხი უმეტესწილად მის მოპოვებისათვის იბრძვის. ეს განსხვავება წარმოშობს კონფლიქტს.

მაკიაველის თქმით, რომის ამბოხთა შედეგად დგინდება კანონები, რომლებიც ამტკიცებენ საზოგადოებრივ თავისუფლებას.

მაკიაველის აზრით, ყველა რესპუბლიკაში არის ორი განსხვავებული გუნება-განწყობა: სახალხო და აზნაურთა.

მაკიაველი ამტკიცებს, რომ ყველა კანონი, რომელიც მიღებულია თავისუფლების სახელით, წარმოიშვა ხალხისა და აზნაურთა უთანხმოებებიდან.

გრანდებისთვის თავისუფლება უფრო დიდხანს არსებობს, ვიდრე ხალხისთვის.

მაკიაველი ამტკიცებს, რომ დიდებულებს უნდა მივანდოთ თავისუფლების დაცვა, რადგან მათ უფრო მეტი გამოცდილება აქვთ.

მაკიაველი ფიქრობს, რომ დიდებულებს უფრო მეტი მიზეზი აქვთ ამბოხებისა, ვიდრე ხალხს, რადგან ისინი თავისუფლებას ფლობენ.

მაკიაველი ფიქრობს, რომ დიდებულებს უფრო მეტი მიზეზი აქვთ თავისუფლების დასაცავად, ვიდრე ხალხს, რომელიც მის მოპოვებისათვის იბრძვის.

მკაცრი ზომები, რომლებიც მიიღება სახელმწიფოს მოწესრიგების ან რესპუბლიკის შექმნის მიზნით.

პოლიტიკური ფილოსოფია, რომელიც ეფუძნება ზნეობრივ და რელიგიურ პრინციპებს.

საეკლესიო თეოლოგიის სისტემა, რომელიც გამოიყენებოდა XIII საუკუნეში და ეფუძნებოდა რწმენისა და გონების ურთიერთქმედებას.

XIII საუკუნეში ევროპაში, პაპის ხელისუფლების ზრდა და ძალაუფლების გაძლიერება.

თომა აქვინელი, XIII საუკუნის ბერი, ფილოსოფოსი და თეოლოგი, რომელმაც უდიდესი წვლილი შეიტანა სქოლასტიკის განვითარებაში.

თომა აქვინელის ნაშრომები შეიცავდა ღრმა ფილოსოფიურ და თეოლოგიურ ფიქრებს, რომლებიც ეხებოდა სახელმწიფოს, სამართლისა და კანონების პრობლემატიკას.

თომა აქვინელის ნაშრომები, ერთგვარი ენციკლოპედია შუა საუკუნეების ეკლესიური იდეოლოგიის შესახებ.

გაფუჭების მიზნით მიღებული მკაცრი ზომები არ არის გამართლებული.

ღმერთის მსგავსად, რომელიც სამყაროს მართვას იწყებს მისი დალაგებითა და წესრიგით, მონარქიც უნდა აწესრიგოს სახელმწიფო, ვიდრე მართვას დაიწყებს.

სახელმწიფოს დანიშნულებაა შექმნას პირობები, რომლებიც უზრუნველყოფს ღირსეულ და გონიერ ცხოვრებას ყველა მოქალაქისთვის.

მონარქის ძალაუფლება და სიმდიდრე ღმერთის ნებაა და ის მხოლოდ პრივილეგირებულ წოდებას ეკუთვნის, ხოლო მიწათმოქმედებსა და ხელოსნებს პოლიტიკაში მონაწილეობა არ ეძლევათ.

ყველა მოქალაქეს ევალება ღვთიური წესრიგის დაცვა და უმაღლესი წოდების - მმართველების -ადგილის დაფასება, რადგან ისინი სახელმწიფოს განასახიერებენ.

”ყველა ხელისუფლება ღვთისგან მომდინარეობს” თეზისის გამოყენება მონარქის აბსოლუტური უფლებების გამყარებისთვის.

საერო წარჩინებულების აბსოლუტური უფლება სახელმწიფოს მართვისთვის, რომელიც ღვთიური უფლების თეორიის მიხედვით არის დასაშვები.

ღვთიური უფლების თეორიის გამოყენება საერო წარჩინებულების მიერ რომის კათოლიკური ეკლესიის პოლიტიკური ამბიციების საწინააღმდეგოდ.

ღვთიური უფლების თეორიის მიხედვით, საერო წარჩინებულები ღვთისგან მიღებული ძალაუფლებით სარგებლობენ და სახელმწიფოს მართავენ.

მიზნის მიღწევისთვის ნებისმიერი საშუალების გამოყენების პრინციპი. მაგალითად, ქვეყნის დაცვა მტრისგან შეიძლება წარმოადგენდეს "მიზანს", რომლისთვისაც გამართლებულია ნებისმიერი მოქმედება, მაგრამ ამ დებულების მიხედვით, "საშუალება" უნდა იყოს კეთილშობილი და არა დასაგმობი

არაადამიანური, მკაცრი ან უსამართლო ქმედება, რომელიც განხორციელებულია "საშუალების" ადგილას „მიზანი ამართლებს საშუალებას“ პრინციპის მიხედვით.

კეთილშობილი მიზანი, რომლის მიღწევისთვისაც „მიზანი ამართლებს საშუალებას“ პრინციპი გამოიყენება.

კეთილშობილი მიზნის მიღწევის „კეთილი“ შედეგი.

ბოროტება, როგორც თავისთავადი მიზანი, არავითარ შემთხვევაში არ არის დასაშვები

არაადამიანური ქმედებები შეიძლება გამართლებული იყოს, თუ ისინი წარმატებით ემსახურებიან კეთილშობილ მიზანს

ადამიანი აღიძღვება და ართმევს თავს მისთვის განკუთვნილ მიზანს მხოლოდ მაშინ, როცა მის საწინააღმდეგოდ მოქმედებს მისი მხეცური ბუნება