Islamitische Filosofie: Denkers en Ideeën

Ghazali's standpunt dat alles wat er is, ook had kunnen niet bestaan, en dus afhankelijk is van Gods wil.

Ghazali's argument dat oorzaak en gevolg niet noodzakelijk met elkaar verbonden zijn, maar dat God rechtstreeks ingrijpt in de wereld.

Het standpunt dat de filosofie van Aristoteles in harmonie is met de Islam.

Een argument voor het bestaan van God gebaseerd op het ontwerp van de wereld, dat wijst op de noodzaak van een intelligente schepper.

Een teleologisch godsbewijs dat beargumenteert dat het universum perfect afgestemd is op de mens, wat duidt op een schepper die de mens centraal stelt.

Het onderscheid tussen drie manieren van discours: retorisch (openbaring), dialectisch (theologie) en demonstratief (filosofie).

Het idee dat filosofie een plicht is voor diegenen die het cognitief vermogen bezitten om demonstratief te redeneren.

Het idee dat demonstratieve redenering, vanuit basisprincipes, de hoogste vorm van kennis is, zoals bij Aristoteles.

Avicenna, een Perzische filosoof uit de 10e en 11e eeuw, ontwikkelde een theorie over de werking van de menselijke geest, genaamd faculteitenpsychologie. Hij stelde dat naast de vijf traditionele zintuigen (zien, horen, ruiken, proeven en voelen) er ook interne 'faculteiten', 'zinnen' of 'modules' zijn die informatie verwerken, zoals verbeelding en geheugen.

De 'sensus communis' is volgens Avicenna de meest intrigerende faculteit van de geest. Het combineert en integreert sensorische input van de buitenwereld, wat resulteert in een coherent beeld van de werkelijkheid.

Ibn Siena, of Avicenna, was een belangrijke figuur voor de ontwikkeling van de westerse filosofie, met name voor Thomas van Aquino. Moderne cognitieve psychologie en cognitiewetenschap zijn ook beïnvloed door zijn faculteitenpsychologie, die een modulaire aanpak van de mentale processen voorstelt.

In zijn werk 'De tegenspraak der filosofen' bekritiseert Ghazali de filosofische tradities van zijn tijd, met name Aristoteles en Ibn Siena. Hij beargumenteert dat het onvermogen om consensus te bereiken in filosofische kwesties suggereert dat filosofen slechts meningen hebben en niet de echte waarheid hebben gevonden.

Ghazali, die bekend staat als 'de vernieuwer van het geloof', pleit voor een terugkeer naar de fundamentele principes van de Islamitische geloofsleer. Hij stelt dat de werkelijkheid niet kan worden begrepen door alleen redelijke argumenten, maar dat ook openbaring en religieus geloof essentieel zijn.

De vraag naar de eeuwigheid van de wereld - is de wereld altijd al bestaan of is ze geschapen? - was een controversieel onderwerp in de Islamitische filosofie. Ghazali bekritiseerde Aristoteles' argument voor de eeuwigheid van de wereld, omdat het in conflict kwam met de Islaamitische openbaring over de Schepping