Invloed van Monniken en Koningen in de Geschiedenis

De invloed die monniken hadden op de wereld was groot. Ze speelden diverse belangrijke rollen, waaronder het verspreiden van het christelijk geloof, het opleiden van geleerden en het bewaren van belangrijke teksten.

Gregorius de Grote, geïnspireerd door de verhalen over Benedictus, schreef een biografie over hem. Dit boek werd erg populair en beschreef de taken en verplichtingen van een bisschop. Ook werd duidelijk dat Gregorius groot respect had voor het kloosterleven.

Gregorius de Grote stuurde monniken om de Angelsaksen te bekeren tot het christendom. De missie werd geleid door Augustinus van Canterbury. De missie was een succes, met veel bekeerlingen, waaronder de koning zelf. Augustinus werd benoemd tot aartsbisschop van Canterbury.

Na de bekering van de Angelsaksen door Augustinus, kwam er een conflict tussen de Ierse en de Romeinse christenen. Beide groepen hadden dezelfde basisgeloof, maar verschillende culturele achtergronden, opvattingen over kloosterleven, kerkorganisatie en datum van Pasen.

Gregorius wist de financiën van de kerk te reorganiseren, waardoor meer geld naar de armen ging. Door zijn integriteit en wijsheid kreeg hij een bijna vorstelijke status.

Het begrip dat in de vroege Middeleeuwen de rol van de krijger belangrijker werd dan die van de burger. De aristocratie bestond uit strijders en dit kwam tot uiting in liederen zoals Beowulf.

Een vorm van huwelijk waarbij een man meerdere vrouwen kan hebben.

Een formeel huwelijk vereiste de toestemming van de vader van de vrouw en de uitwisseling van bezittingen. Een informeel huwelijk vereiste dit niet.

Kinderen die geboren werden buiten een formeel huwelijk werden gezien als 'bastaarden'. Dit omdat samenwonen buiten het huwelijk zo informeel was.

De overheid in de vroege Middeleeuwen functioneerde niet goed, met name op het gebied van administratie, handel en belastinginning. Dit leidde tot de groeiende macht van lokale besturen.

Lokale bestuurders, zoals heren en dames, boden bescherming en rechtspraak aan boeren in ruil voor hun loyaliteit.

Bisschoppen speelden een belangrijke rol in de steden tijdens de vroege Middeleeuwen. Ze boden niet alleen religieuze steun, maar ook bescherming en rechtspraak in ruil voor belastingen.

Theodoric, de Ostrgothische koning, regeerde over Italië van 493 en respecteerde de Romeinse cultuur. Hij besteedde aandacht aan de herbouw van Romeinse infrastructuur en stimuleerde zo de intellectuele ontwikkeling.

De verdedigingsmuren van Constantinopel, ontworpen door Theodosius II, waren legendarisch en beschermden de stad tegen talloze aanvallen tot de val in 1453.

De Denen die in het noorden van Engeland woonden volgden hun koning niet langer volledig in de tiende eeuw.

De Hagia Sophia, gebouwd door Justinianus, was een technisch meesterwerk dat de Byzantijnse bouwstijl definieerde. De koepel symboliseerde de verbinding tussen hemel en aarde.

De Engelse koning Ethelred II probeerde de Deense invallen te stoppen door te betalen. Hij heef belasting opgelegd aan zijn volk om de Denen om te kopen.

Knoet de Grote, Deense koning, regeerde Engeland in de elfde eeuw. Hij was een christen en wilde de oude Engelse gewoonten respecteren. Zijn regeerperiode was relatief vreedzaam.

Byzantijnse kunstenaars produceerden prachtige mozaïeken met religieuze thema's die kerken en paleizen sierden.

Het Byzantijnse rijk speelde een sleutelrol in het behouden van Griekse en Romeinse teksten tijdens de middeleeuwen.

Eduard de Belijder, de zoon van Ethelred II, regeerde Engeland na Knoet de Grote. Hij was opgegroeid in Normandië, een regio in Frankrijk.

Willem de Veroveraar, hertog van Normandië, zag zijn kans toen Eduard de Belijder stierf zonder erfgenaam. Hij viel Engeland binnen en versloeg de Engelsen in de Slag bij Hastings in 1066.

Cyrillus en Methodius introduceerden het orthodoxe geloof bij de Slavische volkeren en ontwikkelden het Cyrillisch alfabet.

Het Byzantijnse rijk fungeerde als een brug tussen de klassieke en middeleeuwse werelden, evenals tussen Oosterse en Westerse culturen.

Byzantium bewaarde en verspreidde Romeinse wetten, Griekse wetenschap en christelijke theologie, wat een belangrijke invloed op de ontwikkeling van de middeleeuwen en de moderne tijd had.

Het Byzantijnse rijk stond aan de wieg van belangrijke historische ontwikkelingen. Innovatie, veerkracht en een strategische ligging hielpen het rijk te overleven.

De Karolingers waren net als de Merovingen geneigd om hun rijk te verdelen onder hun erfgenamen. Pepijn de Kleine was echter de enige overlevende zoon die de troon kon behouden nadat zijn broer Carlomna zich terugtrok in een klooster.

De Merovingen waren nog steeds de officiële koningen, dus Pepijn kon ze niet zomaar afzetten. Hij moest een bondgenootschap met de Paus sluiten om zijn recht op de troon te rechtvaardigen.

De Paus zag Pepijn als een bondgenoot om de macht van de Lombarden te breken en de kerk in Italië te beschermen.

De pauselijke steun gaf Pepijn de Kleine niet alleen macht, maar ook de zegen van God. Dit versterkte zijn claim op de troon.

Pepijn versloeg de Lombarden en gaf een deel van Centraal-Italië aan de Paus. Dit werd de "Schenking van Pepijn" genoemd.

De "Schenking van Constantijn" beweerde dat Constantijn de Grote Italië en het Westen aan de paus had overgedragen. Dit was een vervalst document dat later werd gebruikt om de macht van de paus te versterken.

Pepijn was een bekwame militaire leider die niet alleen de Lombarden versloeg, maar ook de moslims. Hij zorgde voor vrede in zijn rijk.

De Karolingers versterkten hun macht door een bondgenootschap met de Paus en door hun militaire prestaties.

De discussies die vroege christenen voerden over hun geloof, zoals de Drie-eenheid, zonden en de aard van Jezus, werden meestal beëindigd door middel van kerkelijke raden.

De christelijke concilie die in 325 n.Chr. in Nicaea bijeenkwam. De raad besloot dat Jezus zowel volledig goddelijk als mens was, en een gelijk deel van de Drie-eenheid.

Christenen die de doctrine van de Drie-eenheid aanvaardden na het Concilie van Nicaea. Ze geloofden dat Jezus zowel God als mens was.

Een christelijke stroming die ontstond na het Concilie van Nicaea, die de volledige goddelijkheid van Jezus afwees.

Ambrosius was een bisschop van Milaan, die een belangrijke rol speelde in het beïnvloeden van keizers en in het bestrijden van het Arianisme. Hij was een bekend spreker en beheerder.

Hieronymus, een christelijke geleerde, vertaalde de Bijbel naar het Latijn. Deze vertaling, de Vulgata, werd de standaard Bijbeltekst voor eeuwen in West-Europa.

Augustinus van Hippo, een invloedrijk christelijk filosoof en theoloog, beïnvloedde het christelijk denken met zijn ideeën over de Drie-eenheid, het kwaad, vrije wil en de morele verlossing. Hij schreef over ketterse leerstellingen en centrale theologische problemen.

Een filosofische stroming die begon met de Griekse filosoof Plato, en door Augustinus werd toegepast op de christelijke theologie. Het benadrukte het belang van de spirituele wereld boven de materiële.

De centrale leer van Augustinus, die stelt dat door Gods genade de mensheid gered kan worden. Deze genade, die aangeboden wordt door Jezus, is nodig om de zonde te overwinnen en door de dood te gaan naar het eeuwige leven in het Paradijs.

Augustinus zag de geschiedenis als een planmatig proces waarin God voortdurend interageert met de mensheid. De geschiedenis draait niet zozeer om politiek, maar om de strijd tussen goed en kwaad die in elk mens woont.

Augustinus verdeelde de mensheid in twee groepen: degenen die in Gods genade leven en diegenen die niet in Gods genade leven. Bij de dood zullen mensen geoordeeld worden.

In de late oudheid werden de traditionele grenzen tussen Romeinen en barbaren steeds vager, omdat Romeinen barbaren steeds vaker toelaten in hun rijk.

We weten weinig over barbaren vóór hun contact met de Romeinen, omdat ze geen schrift hadden. Door de Romeinse bronnen weten we meer van hen.

Barbaren leefden vaak in boerendorpen, plunderden van tijd tot tijd, en behandelden hun vrouwen vaak met meer respect dan de Romeinen.

De Romeinse keizer Valens liet Visigotische stammen in zijn rijk toe, maar dit leidde tot conflicten: de Visigoten werden uitgebuit en kwamen in opstand. Na een plundering van Rome moesten de Visigoten naar Zuid-Frankrijk trekken.

De belangrijkste vier pijlers van de barbaarse maatschappij waren verwanten, warbands, wetscodes en etniciteit.