Inleiding Narcisme: Psychopathologie en Klinische Beschrijving

Study Notes

Narcisme kan gezien worden op een dimensioneel continuüm, waardoor het zowel gezond als klinisch kan zijn.
Het concept narcisme is breed en heeft een grote klinische waarde voor het persoonlijk functioneren, de eigenwaarde en emotieregulatie.

Het concept narcisme is ontstaan vanuit de mythe van Narcissus, een persoon wiens eigenliefde zo hoog was dat hij niet van een ander kon houden.
Er bestaat een dilemma tussen zelfliefde en liefde voor een ander.
Narcisme in klinische zin wordt gekenmerkt door overmatige zelfliefde of zelfzuchtige liefde.

De term narcisme werd voor het eerst gebruikt door Näcke in 1899, die het omschreef als een seksuele interesse stoornis.
Freud ontwikkelde in 1911 en 1957 theorieën over seksualiteit en persoonlijkheid, waarbij hij stelde dat mensen met narcisme voor zichzelf kiezen en zichzelf als object gaan zien van libidinaal belang.
In de 20ste eeuw werd narcisme als psychologisch construct gebruikt, met een focus op zelfwaarde en de relatie met depressie en hypochondrie.
Kernberg zag in 1967 meer samenhang in het construct en sprak van de narcistische persoonlijkheidsstructuur.
Kohut omschreef in 1971 de narcistische persoonlijkheidsstoornis als zelfwaarde dysregulatie.

Narcisten hebben een fragiel, opgeblazen zelfbeeld, waardoor ze heel gevoelig zijn voor 'narcistisch letsel' en woede.
Ze kunnen erg kwaad worden als ze kritiek krijgen, wat via een mechanisme kan leiden tot verschillende vormen van geweld.

Dimensionele modellen van persoonlijkheid onderscheiden drie soorten narcisme:
- Gezond/normaal narcisme: het goed voelen over jezelf is essentieel voor het leven, met functies als zelfbehoud, eigenwaarde en affectregulatie en gezonde interpersoonlijke relaties.
- Kwaliteit, samenhang en stabiliteit van het zelfbeeld, affectregulatie/regulatie van eigenwaarde en psychologische en emotionele investering in anderen & de aarde en kwaliteit van interacties.