Immunologie Quiz over Lymfocyten en Onstekingen

De eerste reactie van het immuunsysteem op een infectie, waarbij neutrofielen naar de infectieplaats bewegen en de indringers fagocyteren.

Dode pathogenen, neutrofielen en lichaamscellen vormen een dikke, witte vloeistof die etter wordt genoemd.

Cytokines worden door neutrofielen uitgescheiden om monocyten aan te trekken, die later ter plaatse matureren tot macrofagen.

Macrofagen fagocyteren indringers en secreteren interleukine 1 (IL-1) wanneer ze bepaalde pathogenen detecteren.

IL-1 verhoogt de lichaamstemperatuur (koorts) door het temperatuursijkpunt in de hypothalamus te verhogen.

Koorts remt de groei van bacteriën en stimuleert de activiteit van fagocyten.

Een systeem van ongeveer 30 proteïnen die in het bloed circuleren in inactieve vorm. Ze worden geactiveerd door moleculaire sensors die pathogenen herkennen.

Het complementsysteem vormt een membraanaanvalscomplex (MAC) dat een porie creëert in het pathogeen, waardoor het pathogeen opzwelt en barst.

Natuurlijke killer (NK) cellen zijn een type witte bloedcel die een belangrijke rol spelen in de aangeboren immuniteit. Ze herkennen en doden cellen die besmet zijn met virussen of kankercellen, zonder dat ze vooraf geactiveerd hoeven te worden.

MHC I complex is een eiwitcomplex dat zich op het oppervlak van alle lichaamscellen bevindt. Het dient als een identificatiekaart om onderscheid te maken tussen 'eigen' en 'vreemde' cellen. NK cellen herkennen MHC I complex en zorgen ervoor dat gezonde cellen met een intact MHC I complex worden gespaard.

Granzymen zijn enzymen die door NK cellen worden vrijgegeven om een doelwitcel te doden. Granzymen veroorzaken apoptose, een geprogrammeerde celdood.

Perforin is een eiwit dat door NK cellen wordt vrijgegeven om gaatjes te maken in het celmembraan van een doelwitcel. Deze gaatjes dienen als toegangspoort voor granzymen om in de cel te komen.

NK cellen gebruiken perforin en granzymen om doelwitcellen te doden. Perforin maakt gaten in de celmembraan en granzymen veroorzaken apoptose, wat leidt tot de vernietiging van de cel.

Apoptose is een vorm van geprogrammeerde celdood die wordt geïnitieerd door cellen zelf. Het is een gecontroleerd proces waarbij cellen zichzelf vernietigen, zonder ontstekingsreacties in het lichaam te veroorzaken.

Een ontstekingsreactie is een complex proces dat optreedt als reactie op weefselbeschadiging. Het kenmerkt zich door roodheid, warmte, zwelling, pijn en potentieel functieverlies.

Histamine is een chemische boodschapper die wordt vrijgegeven tijdens een ontstekingsreactie. Histamine veroorzaakt verwijding van bloedvaten en verhoogt de permeabiliteit van haarvaten, wat leidt tot roodheid, warmte en zwelling.

B-cellen matureren in het beenmerg. Elke B-cel heeft ongeveer 105 identieke immuunreceptoren (antilichamen) op het oppervlak. Deze receptoren herkennen specifiek één antigeen.

T-cellen matureren in de thymus. Elke T-cel heeft ongeveer 105 T-cel receptoren (TCR's) op het oppervlak die specifiek zijn voor één antigeen. De T-cel receptor herkent enkel een antigeen wanneer het gebonden is aan een MHC-molecuul.

Tijdens de maturatie in het beenmerg worden B-cellen die een lichaamseigen stof binden, verwijderd door apoptose. Dit proces wordt 'negatieve selectie' genoemd.

Tijdens de maturatie in de thymus worden T-cellen die geen MHC-moleculen kunnen binden of die MHC-moleculen te sterk binden, verwijderd door apoptose. Dit proces wordt 'positieve en negatieve selectie' genoemd.

Secundaire lymfoïde organen, zoals lymfeknopen en de milt, zijn de plaatsen waar immuunresponsen plaatsvinden.

B-cellen en T-cellen zijn twee soorten lymfocyten die cruciaal zijn voor het immuunsysteem. Ze herkennen antigenen, stoffen die de immuunrespons activeren.

B-cellen herkennen antigenen via hun B-cel receptor (BCR) en differentiëren tot plasmacellen die antilichamen produceren. Antilichamen binden aan antigenen en neutraliseren ze.

T-cellen herkennen antigenen via hun T-cel receptor (TCR) en vernietigen geïnfecteerde cellen (cytotoxische T-cellen) of activeren andere immuuncellen (T-helper cellen).

De verworven immuniteit is een specifieke vorm van immuniteit die ontstaat na blootstelling aan een antigeen. Dit kan door een infectie of vaccinatie gebeuren.

De primaire immuunrespons is de eerste blootstelling aan een antigeen. Er zijn weinig specifieke B- of T-cellen aanwezig, maar na klonale expansie ontstaan geheugencellen.

De secundaire immuunrespons is de tweede (en volgende) blootstelling aan een antigeen. Ditmaal zijn er veel geheugencellen aanwezig, waardoor de reactie sneller en efficiënter is.

Actieve immuniteit is een vorm van verworven immuniteit die ontstaat door eigen lymfocyten. Dit gebeurt door een infectie of vaccinatie. De immuunrespons is langerdurend.

Passieve immuniteit is verworven immuniteit door antilichamen van een ander individu. Dit gebeurt bijvoorbeeld via de placenta of door het toedienen van antilichamen. De immuniteit is van korte duur.

De variabele regio van een antigeen-bindende receptor, zoals een T-cel receptor (TCR) of antilichaam (immunoglobuline), is het deel dat specifiek bindt aan een bepaald antigeen. Deze regio is zeer variabel om een breed scala aan antigenen te kunnen herkennen.

De constante regio van een antigeen-bindende receptor is het deel dat niet varieert tussen verschillende receptoren. Het zorgt voor de functie van de receptor (bijvoorbeeld activatie van andere immuuncellen).

Een T-cel receptor (TCR) is een eiwitcomplex op het oppervlak van T-lymfocyten dat verantwoordelijk is voor het herkennen van antigenen gepresenteerd door MHC-moleculen.

MHC (major histocompatibility complex)-moleculen zijn eiwitcomplexen op het oppervlak van cellen die antigenen presenteren aan T-cellen. MHC-moleculen zijn betrokken bij de immuunreactie.

Een antigeen is een stof die een immuunrespons veroorzaakt. Een epitoop is een specifiek deel van een antigeen dat herkend wordt door een antigeen-bindende receptor.

Een antigeen-MHC complex is een combinatie van een antigeen dat is gebonden aan een MHC-molecuul. Dit complex wordt gepresenteerd aan T-cellen om een immuunreactie te starten.

Immunologische tolerantie is het vermogen van het immuunsysteem om onderscheid te maken tussen eigen en lichaamsvreemde cellen en stoffen, waardoor het immuunsysteem niet reageert tegen eigen cellen.

Auto-immuniteit is een aandoening waarbij het immuunsysteem ten onrechte reageert tegen eigen cellen en weefsels, wat tot ontsteking en weefselschade kan leiden.

B-lymfocyten worden geactiveerd door antigenen en T-helper cellen, wat resulteert in de productie van plasmacellen en geheugencellen.

Plasmacellen zijn gespecialiseerde B-cellen die antilichamen produceren tegen hetzelfde specifieke epitoop dat de initiële activatie veroorzaakte.

Geheugencellen zijn langlevend en 'onthouden' het specifieke antigen. Bij een hernieuwde infectie, kunnen ze snel reageren en de immuunrespons versnellen.

Antigenen kunnen klein en oplosbaar zijn, zoals virussen of bacteriën, of gebonden aan het oppervlak van cellen.

Antilichamen zijn eiwitten die speciaal gevormd zijn om aan specifieke antigenen te binden en ze te neutraliseren.

Immuunglobulines (antilichamen) zijn Y-vormig en bestaan uit twee lichte en twee zware ketens. De Fab-regio bindt het antigeen en de Fc-regio activeert andere immuuncellen.

Verschillende klassen antilichamen (IgM, IgD, IgG, IgA, IgE) worden gekenmerkt door hun constante regio, die hun functie bepaalt.

Antigenbindingsplaatsen in antilichamen zijn variabel en specifiek voor een bepaald epitoop van het antigen.