Immunologie en Antistoffen

Een stof die de groei van bacteriën remt of zelfs doodt.

Een lichaamsvreemde stof of cel die het immuunsysteem activeert om antistoffen te produceren.

Een cel die delen van een antigeen presenteert aan andere immuuncellen, zoals T-cellen.

Een antistof die gericht is tegen het RhD-antigeen (resusfactor) op rode bloedcellen.

Een eiwit in het bloed dat zich bindt aan antigenen en helpt om infecties te bestrijden.

Een type witte bloedcel dat verantwoordelijk is voor het produceren van antistoffen.

Het zachte weefsel in de beenderen dat verschillende soorten bloedcellen produceert.

Na een infectie of vaccinatie, produceert het lichaam zelf antistoffen tegen de ziekteverwekker en wordt resistent tegen toekomstige infecties.

Een proces waarbij een verzwakte vorm van een ziekteverwekker wordt ingeënt om het lichaam een immuniteit te geven.

Het vermogen van het lichaam om zichzelf te beschermen tegen ziekten door het immuunsysteem.

Eiwitten met een regulerende functie die een rol spelen in het afweersysteem.

Deel van de specifieke afweer dat gericht is op het vernietigen van ziekteverwekkers in de lichaamsvloeistoffen zoals bloed en lymfe.

Insluiten en verteren van ziekteverwekkers door fagocyten (macrofagen en granulocyten).

Type witte bloedcel dat aan fagocytose kan doen.

Tc-cel, een type lymfocyt dat besmette lichaamscellen 'lek prikt' en afbrekende enzymen toedient om een geinfecteerde cel te vernietigen.

Een geheugencel is een bepaalde lymfocyt die bij herhaalde infecties hetzelfde antigeen herkent en een snelle afweerreactie mogelijk maakt.

Deel van de specifieke afweer bedoeld om ziekteverwekkers te vernietigen in besmette lichaamscellen.

Unieke eiwitten die elk mens op zijn cellen heeft. Dit systeem is belangrijk voor de afweer en de transplantatiegeneeskunde.

Het immuun worden voor een bepaalde ziekte. Dit betekent dat men gedurende een bepaalde tijd niet meer vatbaar is voor die ziekte.

Antistoffen, eiwitten die zich binden aan ziekteverwekkers om ze onschadelijk te maken.

De tijd tussen het binnendringen van een ziekteverwekker en het optreden van de eerste symptomen.

De buitenste laag van de huid, bestaande uit de hoornlaag en de slijmlaag.

De laag levende epitheelcellen in de opperhuid.

De binnenste laag van de huid. Bevat zenuwen, bloedvaten, haarspiertjes, zweetklieren en zintuigen.

Een groot complex van genen die coderen voor componenten in het afweersysteem.

Een eiwit op het celmembraan dat bepaalde stoffen, zoals hormonen, bindt.

Een pigment dat de huid zijn kleur geeft.

Een pigmentvormende cel in de huid.

Een groot type witte bloedcel dat bacteriën en andere schadelijke stoffen opneemt and afbreekt.

Een cel in het rode beenmerg die zich kan ontwikkelen tot rode bloedcellen, witte bloedcellen of bloedplaatjes.

Een vetachtige stof die wordt afgescheiden door de talgkliertjes in de huid. Het houdt het haar en de hoornlaag soepel.

Een type witte bloedcel dat deelneemt aan de specifieke afweer door andere immuuncellen te activeren.

Een orgaan dat een belangrijke rol speelt in de specifieke afweer. In de thymus worden T-lymfocyten gevormd uit voorlopercellen.

Een kunstmatig verzwakte ziekteverwekker of een deel ervan dat wordt gebruikt bij een inenting. Het stimuleert het immuunsysteem om antistoffen te produceren

Het proces van inenting waarbij een verzwakt antigeen of een antistof wordt geïnjecteerd om immuniteit op te bouwen.

Bloed met het RhD-antigeen op de rode bloedcellen. Dit antigeen is belangrijk bij bloedtransfusie.

Bloed zonder het RhD-antigeen op de rode bloedcellen. Dit is van belang bij bloedtransfusie.

Afweer gericht tegen één specifiek type ziekteverwekker.