Historia Rzymu: I Triumwirat i Pryncypat

Okres w historii Rzymu, od 27 roku p.n.e. do 284 roku n.e., charakteryzujący się panowaniem cesarzy i stabilnością wewnętrzną, a także ekspansją na nowe terytoria.

System rządów w Imperium Rzymskim, w którym władca, tytułowany cesarzem, kontrolował armię i administrację, ale zachował pozory republiki, np. senat wydawał się nadal sprawować władzę.

Okres pokoju i stabilności w Imperium Rzymskim, trwający od około 1. wieku p.n.e. do 3. wieku n.e., charakteryzujący się rozwojem handlu i kultury, a także mniejszą liczbą wojen.

System umocnień na granicach Imperium Rzymskiego, stosowany do kontrolowania przepływu ludzi i towarów.

Proces rozpowszechniania języka łacińskiego, kultury i zwyczajów rzymskich w prowincjach Imperium Rzymskiego.

Prawo rzymskie było po raz pierwszy spisané w 449 roku p.n.e. i było stale usprawniane aż do VI wieku n.e. Stanowi podstawé dla większości współczesnych systemów prawnych.

Chrześcijaństwo wywodzi się z religii monoteistycznej, pochodzącej z judaizmu, i było nauczane przez Jezusa z Nazaretu w latach 20-30 n.e. w Palestynie.

Architektura rzymska czerpała inspirację z Etrusków i Greków. Używając betonu i cegły oraz rozwijając technologie łuku i kopuły, Rzymianie stworzyli unikalne budowle, takie jak amfiteatry, bazyliki, cyrki i akwedukty.

Początkowo nauki Jezusa były skierowane do Żydów, ale jego uczniowie, apostołowie, rozpowszechniali je poza społeczność żydowską, tworząc liczne społeczności chrześcijańskie w całym Imperium Rzymskim.

Rozległa sieć dróg i szlaków morskich ułatwiała handel i komunikację w całym Imperium Rzymskim.

Ujednolicenie i rozwój Kościoła katolickiego nastąpiło pod koniec II wieku i na początku III wieku.

Chrześcijaństwo wywodzi się z judaizmu, a jego podstawé stanowi nauka Jezusa.

Wczesnych chrześcijan nie uczestniczyli w rzymskich rytuałach religijnych związanych z pogańskimi bogami. Doprowadziło to do konfliktów z rzymskimi władzami, co skutkowało prześladowaniami.

Jezus głosił swoje nauki, a jego uczniowie rozprzestrzeniali je.

Edykt Mediolanu, wydany przez Konstantyna w 313 roku n.e., przyznał chrześcijanom tolerancję religijną, a Teodozjusz I ogłosił chrześcijaństwo religią państwową w 392 roku n.e.

Rozpoczęła się i rozwijała się jedność wiary chrześcijańskiej.

III wiek w Imperium Rzymskim charakteryzował się głębokim kryzysem, obejmującym problemy ekonomiczne i liczne uzurpatorów.

III wiek n.e. był okresem załamania się Imperium Rzymskiego, charakteryzującego się wewnętrznymi konfliktami i presją z zewnątrz.

Dioklecjan, który doszedł do władzy pod koniec III wieku, wprowadził Tetrarchię, system zarządzania obejmujący czterech cesarzy, mający na celu rozwiązanie problemów imperium. Ten okres charakteryzował się wzrostem władzy absolutnej cesarza (Dominat).

Dioklecjan próbował ożywić imperium dzieląc je na cztery części.

Rosnące napięcia pomiędzy wschodnią a zachodnią częścią imperium doprowadziły do formalnego podziału imperium w 395 roku n.e. po śmierci Teodozjusza I.

Pierwsza faza historii Rzymu, od 753 r. p.n.e. do 509 r. p.n.e., w której władzę sprawowali królowie.

Założona w 753 p.n.e. przez Romulusa, według tradycji, Rzym był początkowo monarchią, a następnie przekształcił się w republikę w 509 p.n.e. po wygnaniu ostatniego króla.

Okres w dziejach rzymskich, od 509 r. p.n.e. do 27 r. p.n.e., charakteryzujący się władzą ludu i demokratycznymi instytucjami.

W Republice Rzymskiej najważniejszy organ władzy stanowiły zgromadzenia ludowe, które uchwalały prawa i wybierały urzędników.

Większość urzędów w Republice Rzymskiej była wybierana, obwarowana limitami kadencyjnymi i nieodpłatna. Do najważniejszych urzędów należeli konsulowie, pretorzy, cenzorzy oraz dyktatorzy.

Organ doradczy w starożytnym Rzymie złożony z byłych urzędników. Posiadał znaczący wpływ na decyzje polityczne.

Wojny między Rzymem a Kartaginą, które trwały od 264 do 146 r. p.n.e. Rzym zwyciężył w tych wojnach, zdobywając kontrolę nad większością Morza Śródziemnego.

Senat Rzymski, złożony z byłych urzędników, liczył 300 członków i pełnił funkcje doradcze.

Społeczeństwo rzymskie składało się z obywateli (obywatele, cudzoziemcy i wyzwoleńcy) oraz niewolników.

Okres w historii Rzymu, od 27 r. p.n.e. do 284 r. n.e., charakteryzujący się panowaniem cesarzy i centralizacją władzy, a także rozkwitem kultury i rządów prawa.

Konflikty między patrycjuszami (bogatą elitą) a plebejuszami (ludnością zwykłą) dotyczące udziału w życiu politycznym i zapisanych prawach doprowadziły do utworzenia urzędu trybuna plebejskiego oraz opublikowania Prawa Dwunastu Tablic w 449 p.n.e.

Wojsko Republiki Rzymskiej składało się z żołnierzy-obywateli zorganizowanych w legiony.

W latach 396-264 p.n.e. Rzym podbił Włochy. Podbite ludy musiały służyć w armii rzymskiej.

Tytuł przyznawany cesarzom rzymskim od czasów Dioklecjana, podkreślający ich władzę i dominację.

Reformy przeprowadzone przez Dioklecjana, mające na celu wzmocnienie władzy cesarskiej i zwiększenie efektywności zarządzania Imperium Rzymskim.

Podział armii rzymskiej przez Dioklecjana na dwie części: jedną stacjonującą na granicach, a drugą rozmieszczoną w prowincjach jako rezerwa.

Nowe miasto założone w 330 n.e. przez cesarza Konstantyna Wielkiego na miejscu greckiego miasta Bizancjum, które zostało stolicą wschodniej części Imperium Rzymskiego.

Wschodnia część Imperium Rzymskiego ze stolicą w Konstantynopolu, która przetrwała wieki po upadku zachodniego imperium.

Zachodnia część Imperium Rzymskiego ze stolicą w Rzymie, która upadła w 476 n.e.

Monoteistyczna religia wywodząca się z judaizmu, której nauczał Jezus z Nazaretu w Palestynie w latach 20-30 n.e.

Uchwała wydana w 313 r. n.e. przez cesarza Konstantyna, która przyznała chrześcijanom równe prawa z innymi obywatelami.

Inwazje różnych plemion, zwłaszcza Gotów pod koniec IV wieku n.e. oraz Wandalów, Suebów i Alanów w 406 r. n.e., które osłabiły granice zachodniego imperium rzymskiego.

Ostateczny upadek zachodniego imperium rzymskiego, który nastąpił 4 września 476 r. kiedy ostatni cesarz rzymski, Romulus Augustulus, został zdetronizowany przez germańskiego przywódcę Odoakra.

Przestrzenie między rzymskim terytorium a terenami zamieszkiwanymi przez plemiona germańskie, dakijskie i sarmackie były chronione przez potężne rzeki, takie jak Ren i Dunaj.

Migracje ludów w II i III wieku n.e. stworzyły ogromne naciski na rzymskie granice powodując liczne konflikty i zagrożenia inwazją.

Zamordowanie cesarza Aleksandra Sewera w 235 roku n.e. zainicjowało okres niestabilności i walk o tron.

Formalne podzielenie Imperium Rzymskiego na zachodnią i wschodnią część w 395 roku n.e. po śmierci cesarza Teodozjusza I.

Bitwa pod Adrianoplem w 378 r. n.e. była katastrofalną klęską Rzymian, a także przełomowym momentem w dziejach Imperium Rzymskiego.

Ważna bitwa w 451 roku n.e., w której rzymski generał Aecjusz powstrzymał inwazję Hunów pod wodzą Attyli.

Sieć dróg rzymskich, wybudowana i utrzymywana przez Rzymian, obejmująca całe imperium. Umożliwiała szybkie przemieszczanie się wojsk, handlowców i podróżnych.

Najstarsza droga rzymska, łącząca Rzym z Capuą w południowych Włoszech. Została nazwana na cześć swojego budowniczego - Appiusza Klaudiusza Cecusa.

Kamienne słupy lub oznaczenia umieszczone wzdłuż dróg rzymskich, wskazujące odległość od Rzymu lub stolic prowincji

Szlaki morskie wykorzystywane przez Rzymian, ważne dla handlu i transportu towarów, takich jak zboże z Afryki.

Określenie granic drogi i jej trasy.

Usunięcie wierzchniej warstwy ziemi i wyrównanie terenu

Ułożenie i ubicie warstw ziemi i materiałów, aby stworzyć stabilne podłoże drogi

Ułożenie kamiennych płyt lub bloków na krawędziach drogi, tworzących powierzchnię drogi.