Hart en Circulatiesysteem Quiz

Het hart is een holle spier met een conische vorm gelegen in het middenste mediastinum, lichtjes links tussen de longen. Het is omgeven door het pericard en projecteert voor 1/3 rechts en 2/3 links van de middellijn.

Het cardiovasculair systeem is verantwoordelijk voor het transport van bloed doorheen het lichaam. Het bestaat uit het hart, bloedvaten en lymfevaten.

De twee circulaties staan in serie, wat betekent dat de rechter en linker hartkamer steeds hetzelfde debiet pompen. De rechterkant stuurt bloed naar de longen, terwijl de linkerkant bloed naar het lichaam stuurt.

De orgaansystemen staan parallel, waardoor elk orgaan op hetzelfde moment evenveel bloed ontvangt. De lever is een uitzondering, omdat het ook bloed in serie ontvangt vanuit de darmen.

Veneus bloed komt vanuit het lichaam via de vena cava superior en inferior in het rechter atrium terecht. Vanuit het rechter atrium stroomt het bloed via de tricuspidalisklep naar het rechter ventrikel. Via de pulmonalisklep gaat het bloed naar de arteria pulmonalis en vervolgens naar de longen, waar het zuurstof opneemt.

Het arteriële bloed keert na zuurstofopname in de longen terug via de vier venae pulmonalis naar het linker atrium. Via de mitralisklep stroomt het zuurstofrijke bloed naar het linker ventrikel. Vervolgens verlaat het bloed het linker ventrikel via de aortaklep en stroomt het door de aorta naar het lichaam.

Het linker ventrikel is langer en conischer dan het rechter ventrikel. Het is ook drie keer zo gespierd, met een dikkere wand om hoge druk te kunnen handhaven. De papillairspieren zorgen voor het correct functioneren van de mitralisklep. Het interventriculair septum helpt het linker ventrikel om bloed naar het lichaam te pompen.

De tricuspidalisklep, pulmonalisklep en aortaklep zijn drie-delig, terwijl de mitralisklep twee-delig is.

De bloedvaten liggen aan de buitenkant van het hart, maximaliseren de bloedstroom tijdens rust en worden strakker tijdens de hartspiercontractie.

De SA-knoop genereert automatisch elektrische impulsen die de atria laten samentrekken. Deze impulsen worden dan doorgegeven via de AV-knoop en de His-bundel naar de ventrikels, wat leidt tot hun contractie via de Purkinje vezels. Dit zorgt voor een gecoördineerde en efficiënte hartcontractie.

De orthosympatische zenuwen stimuleren een sneller en krachtiger hartritme, terwijl de parasympatische zenuwen een trager hartritme bevorderen.

De longslagader (a. pulmonalis) transporteert zuurstofarm bloed van het rechterventrikel naar de longen.

De aorta ascendens is de grote hoofdslagader die zuurstofrijk bloed van het linkerventrikel naar alle organen in het lichaam vervoert.

Het vasculair systeem vervoert zuurstofrijk bloed van de longen naar de linkerkamer.

De primaire functie van het hart is om kinetische energie aan het bloed te geven, waardoor er voldoende arteriële bloeddruk is om het bloed door de weefsels te laten stromen en de metabole behoeften te vervullen.

De hoeveelheid bloed die per hartslag wordt uitgepompt.

De frequentie van de hartslagen per minuut.

De formule voor hartdebiet is slagvolume vermenigvuldigd met hartfrequentie.

Het veneuze systeem is een capaciteitssysteem, wat betekent dat het kan samentrekken om meer bloed te bevatten.

De regelmechanismen voor de arteriële bloeddruk zorgen voor een constante bloeddruk, ondanks schommelingen.

Baroreceptoren meten de bloeddruk. Bij te lage druk activeren ze het sympathische zenuwstelsel, wat leidt tot vasoconstrictie en een stijging van de bloeddruk. Bij te hoge druk activeren ze het parasympatische zenuwstelsel, wat tot vasodilatatie leidt.

De grafische voorstelling van de longfunctie, waarbij de X-as de tijd voorstelt en de Y-as het longvolume.

De maximale luchtstroom tijdens een geforceerde uitademing, gemeten in L/sec of L/min.

Vernauwing van de middelgrote en grotere bronchiën, zoals bij astma.

De aandoening waarbij de bloedvaten verkalken, wat kan leiden tot hart- en vaatziekten.

De binnenste laag van de vaatwand, bestaande uit endotheelcellen.

De middelste laag van de vaatwand, bestaande uit spiercellen.

De buitenste laag van de vaatwand, bestaande uit zenuwen.

De verhoogde ophoping van vet in de vaatwand, wat bijdraagt aan atherosclerose.

De vier belangrijkste risicofactoren voor hart- en vaatziekten: hypertensie, dyslipidemie, diabetes en roken.

Een manier om het risico op hart- en vaatziekten te kwantificeren, rekening houdend met verschillende risicofactoren.

Een aandoening waarbij de bloeddruk in de slagaders voortdurend te hoog is. Dit is geen ziekte, maar een syndroom met verschillende oorzaken. 93% van de gevallen wordt veroorzaakt door aanleg, terwijl 7% een duidelijke oorzaak heeft.

Een toestand met een lage pompkracht van het hart tijdens de rustfase, wat resulteert in een verminderde bloedtoevoer naar het lichaam. Dit kan leiden tot vermoeidheid, kortademigheid en vochtophoping.

Een verhoogd risico op het ontwikkelen van hart- en vaatziekten. Dit risico wordt bepaald door verschillende factoren, waaronder leefstijl, erfelijkheid en medische geschiedenis.

De afname van de pompkracht van het hart tijdens de ejectiefase, wat resulteert in een verminderde bloedtoevoer naar het lichaam.

Een ernstige aandoening waarbij de hartslag niet meer regelmatig is, wat kan leiden tot een lager bloedvolume en zelfs tot bewusteloosheid.

Een medicamenteuze behandeling die wordt toegepast bij hypertensie om de bloeddruk te verlagen. Dit kan gebeuren door de pompkracht van het hart te verminderen of de slagaders te verwijden.

De streefwaarden voor bloeddruk bij mensen ouder dan 65 jaar. Dit zijn de ideale waarden om te voldoen aan een optimale gezondheid.

Een belangrijke indicator voor de aanwezigheid van een hartaanval. Dit enzym wordt vrijgegeven door het hart tijdens een hartaanval.

Pijn die langer dan 20 minuten aanhoudt, duidt op een mogelijk hartinfarct. Bel dan onmiddellijk 112 en meld dat je een infarct verdenkt.

Een hartinfarct ontstaat wanneer een coronaire arterie geblokkeerd is, waardoor een deel van de hartspier geen zuurstof meer krijgt en afsterft. De ernst van het hartinfarct hangt af van de locatie en de duur van de blokkering.

De behandeling van een hartinfarct is gericht op het snel herstellen van de bloedtoevoer naar de hartspier door middel van medicatie of een mechanische interventie. Hierbij zijn tijd is spier (time is muscle) en snelle diagnose cruciaal. De voorkeur gaat uit naar primaire percutane coronaire interventie (PCI) binnen twee uur na diagnose.

Na een hartinfarct is het belangrijk om preventieve maatregelen te treffen om verdere schade aan het hart te voorkomen. Dit kan door middel van medicatie zoals statines, plaatjesremmers en ACE-inhibitoren, en door een gezonde levensstijl aan te nemen. Deelname aan een revalidatieprogramma draagt bij aan een verlaagde mortaliteit.

Ritmestoornissen zijn verstoringen van het normale hartritme. Ze kunnen traag, onregelmatig, snel of zelfs afwezig zijn. Een elektrocardiogram (ECG) kan helpen om ritmestoornissen te diagnosticeren.