Ιστορία Α' Γυμνασίου - Η Πόλη-Κράτος και οι Τύραννοι

Ένα πολίτευμα όπου η εξουσία ασκείται από μια μικρή ομάδα ατόμων.

Ένας τρόπος επιλογής ηγετών με βάση την ευγενική καταγωγή και τον πλούτο.

Ένα πολιτικό σύστημα όπου ένας μοναδικός άρχοντας ασκεί απόλυτη εξουσία.

Ένας λιθόστρωτος δρόμος που χρησιμοποιούταν για να μεταφέρουν πλοία πάνω από στεριά.

Ένα στενό κομμάτι γης που ενώνει δύο μεγαλύτερα τμήματα γης.

Ένα τεχνητό κανάλι που δημιουργείται για να συνδέσει δύο υδάτινες οδούς.

Τύραννος της Κορίνθου που σχεδίασε τον δίολκο.

Σκέφτηκε να δημιουργήσει μια διώρυγα στον Ισθμό της Κορίνθου.

Ένα πολιτικό σύστημα όπου ένας άρχοντας κυβερνάει μια μεγάλη περιοχή με πολλούς λαούς.

Μια γενική αίσθηση δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας από τους πολίτες.

Ο πολίτης στην αρχαία Ελλάδα αισθανόταν ασφαλής, ελεύθερος και είχε δραστήριο ρόλο στην κοινότητα. Ο πολίτης συμμετείχε στη διακυβέρνηση, υπηρετούσε την πόλη, και στρατευόταν στην «οπλιτική φάλαγγα».

Η οπλιτική φάλαγγα ήταν η στρατιωτική δύναμη των αρχαίων Ελλήνων. Συμμετείχαν όσοι μπορούσαν να αγοράσουν την απαραίτητη πανοπλία, διασφαλίζοντας συλλογική προσφορά και κοινό σκοπό.

Η ευρεία συμμετοχή στην οπλιτική φάλαγγα είχε ως αποτέλεσμα την άμβλυνση των κοινωνικών διαφορών. Δημιουργήθηκε μια αισθητή κοινωνική εξίσωση, καθώς τα κοινωνικά στρώματα συμπίεζονταν.

Το πολίτευμα είναι το σύστημα διακυβέρνησης. Στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας, μετά την παρακμή της βασιλείας, αναδύθηκε μια αριστοκρατική μορφή διακυβέρνησης.

Η αριστοκρατία ήταν ένα σύστημα διακυβέρνησης στην αρχαία Ελλάδα, όπου η εξουσία ήταν στα χέρια των ευγενών και των αρίστων ιδιοκτητών γης.

Στην ύπαιθρο ζούσε ένα μέρος του πληθυσμού που ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αυτή η δραστηριότητα ήταν κρίσιμη για τη διατροφή και την οικονομία της πόλης.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν ανταγωνισμοί ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες. Οι ανταγωνισμοί συχνά αφορούσαν την άσκηση εξουσίας και την επιρροή στη διακυβέρνηση.

Ο πολίτης στην αρχαία Ελλάδα είχε σημαντικές ευθύνες. Εκτός από την άσκηση του δικαίωμα ψήφου και συμμετοχής στην δημόσια ζωή, οφείλησε να υπηρετήσει την πόλη του με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσε.

Οι ευγενείς ήταν μια ισχυρή τάξη στην αρχαία Ελλάδα. Η προέλευση και η οικονομική τους θέση τους έδινε σημαντική επιρροή στις πολιτικές αναπτύξεις.

Ο Πολυκράτης, τύραννος της Σάμου, ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Ευπαλίνο την κατασκευή ενός υδραγωγείου. Το υδραγωγείο αυτό, γνωστό ως Ευπαλίνειο, ήταν σήραγγα μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου και εξασφάλιζε νερό για την πόλη.

Η αριστοκρατία είναι ένα πολιτικό καθεστώς όπου η εξουσία ασκείται από μια μικρή ομάδα ατόμων, που θεωρούνται 'άριστοι', δηλαδή οι καλύτεροι, πιο ικανοί και εύποροι, ενώ η ολιγαρχία χαρακτηρίζεται από την άσκηση εξουσίας από μια μικρή ομάδα ατόμων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αξία ή η ευγένειά τους, αλλά μόνο η ισχύς.

Σήμερα, η λέξη 'τύραννος' χρησιμοποιείται με αρνητικό χαρακτήρα, αναφερόμενη σε έναν άρχοντα που ασκεί εξουσία με σκληρότητα, αυθαιρεσία και καταπίεση.

Η φράση 'Έκοβε τα στάχυα που εξείχαν' χρησιμοποιούταν για να περιγράψει τον τύραννο που τιμωρούσε κάθε κριτική ή αντίσταση, κάνοντας το περιβάλλον γύρω του υποτακτικό και φιλικό, αφαιρώντας κάθε κίνδυνο ανεξαρτησίας.

Στην πόλη της Σπάρτης στην περιοχή της Λακωνίας, οι Δωριείς δημιούργησαν ένα ισχυρό κράτος, αντίστοιχο με την Αθήνα, υιοθετώντας μια σκληρή και ασκητική μορφή ζωής και διοικίτησης, με εστίαση στην πόλεμο και την ειρηνική συνύπαρξη.

Η Σπάρτη διακρινόταν για την αυστηρή κοινωνική και πολιτική οργάνωση, στηριζόμενη σε έναν ελεγχόμενο τρόπο ζωής που έχει περιγραφεί ως 'σκληρός και ασκητικός'.

Στη Σπάρτη, η ζωή πολιτών και στρατιωτών ήταν υποταγμένη στο κράτος και κυβερνούνταν από έναν σκληρά οργανωμένο κώδικα νομοσύνης, με πρωταρχικό στοιχείο την πολεμική εκπαίδευση, καθώς η Σπάρτη θεωρούσε τον πόλεμο μια από τις βασικότερες αξίες.

Η Σπάρτη, διευρύνοντας την επικράτειά της, ήρθε σε σύγκρουση με τους Μεσσήνιους, τους οποίους υπέταξε μετά από μακρούς πολέμους (8ος-7ος αιώνας π.Χ.).

Το Άργος ήταν ένας ισχυρός αντίπαλος της Σπάρτης, με τον οποίον συγκρούστηκε πολεμικά.

Μετά τους πολέμους, η ζωή στη Σπάρτη άλλαξε. Το εμπόριο σταμάτησε, οι σχέσεις περιορίστηκαν. Η πόλη «κλείστηκε» στον εαυτό της και πήρε τη μορφή στρατοπέδου.

Στην εσωτερική ζωή του κράτους πλήρη δικαιώματα είχαν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι είχαν μοιραστεί τη γη. Κύριες απασχολήσεις τους ήταν τα πολιτικά πράγματα και η πολεμική τέχνη.

Με το εμπόριο ασχολήθηκαν οι περίοικοι, αυτοί που κατοικούσαν σε οικισμούς γύρω από τη Σπάρτη.

Οι παλιοί κάτοικοι της Σπάρτης έγιναν δουλοπάροικοι.

Η σπαρτιατική εκπαίδευση ήταν μια διαδικασία σκληρής προετοιμασίας για τη μάχη. Ηταν μια αυστηρή διαδικασία που ξεκινούσε από νέαρή ηλικία.

Οι Σπαρτιάτες εκπαιδεύτηκαν να είναι θαρραλέοι και νο υπολογίζουν τη ζωή τους.

Η σπαρτιατική εκπαίδευση μια δυσκολία που μόλις και με μόλις δύο αντοχής και πνευματικής δύναμης.

Δούλοι στην Σπάρτη που καλλιεργούσαν τη γη και παρέδιδαν μέρος της παραγωγής στους ιδιοκτήτες του κτήματος.

Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από τον Λυκούργο.Η πόλη είχε δύο βασιλείς, θρησκευτικούς και στρατιωτικούς αρχηγούς, με την ουσιαστική εξουσία στα χέρια των πέντε Εφόρων και της Γερουσίας, ενώ η Απέλλα, όπου συμμετείχαν όλοι οι Σπαρτιάτες άνω των 30 ετών, είχε λαϊκό χαρακτήρα.

Πέντε άνδρες που είχαν την ουσιαστική εξουσία στην Σπάρτη, διαχειριζόμενοι την άμυνα και τις εξωτερικές σχέσεις του κράτους.

Συμβούλιο 28 Σπαρτιατών άνω των 60 ετών, υπεύθυνο για την προετοιμασία θεμάτων προς έγκριση στην Απέλλα.

Λαϊκή συνέλευση όλων των Σπαρτιατών άνω των 30 ετών, η οποία ενέκρινε τα θέματα που προετοίμαζε η Γερουσία.

Από την ηλικία των 7 ετών, τα παιδιά ζούσαν σε ομάδες, μαθαίνοντας να υπομένουν σκληρές συνθήκες, γραφή, ανάγνωση, μουσική και χορό.

Συμμετείχαν ελεύθερα σε πολλές εκδηλώσεις της πόλης και εκπαιδεύονταν για να γίνουν δυνατές και άξιες μητέρες, μορφώνοντας ηθικό χαρακτήρα.

Ιδανικό πρότυπο σκληρού, ντροπαλού και ανθεκτικού πολεμιστή, αφοσιωμένου στη στρατιωτική τελειότητα και στην υπηρεσία της πόλης.

Η Σπάρτη ζούσε με τον φόβο μιας επανάστασης των δούλων, καθώς ο μεγάλος αριθμός τους δημιουργούσε πάντοτε την απειλή μιας εξέγερσης.

Άρχοντες που κατέλαβαν την εξουσία με δύναμη και κυβέρνησαν με σκληρότητα και αυθαιρεσία. Δεν έδιναν λόγο για τις πράξεις τους στον λαό και έδρασαν αποβλέποντας στο δικό τους συμφέρον.

Ο Πεισίστρατος, τύραννος της Αθήνας, έδειξε εκτίμηση προς έναν γεωργό που εργαζόταν σκληρά σε ένα δύσκολο έδαφος παρά τις δυσκολίες. Αυτό δείχνει ότι έως και οι τύραννοι μπορούσαν να έχω αίσθημα σεβασμού και εκτίμησης για την εργατικότητα και την ειλικρίνεια ακόμα και με τελείως άγνωστα άτομα..

Ο Θρασύβουλος, τύραννος της Μιλήτου, συμβούλεψε τον Περίανδρο να κοβει τα στάχυα που ξεπερνούν τα άλλα για να διατηρήσει την εξουσία του, εννοώντας να καταπιέζει κάθε μορφή αντίστασης ή απειλής για την κυριαρχία του.

Η Σπάρτη ήταν ένα κράτος που θεωρούσε τον πόλεμο μια από τις βασικότερες αξίες και εκπαίδευε τους πολίτες της γιά να γίνουν ικανότατοι πολεμιστές. Η ζωή τους ήταν υποταγμένη στο κράτος και έκτισε την κυριαρχία της σε μια σκληρή και ασκητική μορφή ζωής.

Η ελίτ της Σπάρτης, οι οποίοι ένα κοινωνικό στρώμα που έχει διαιρεθεί από δυο κύρια στοιχεία της ζωής τους τα πολιτικά πράγματα και η πολεμική τέχνη.

Οι παλιοί κάτοικοι της Σπάρτης, οι οποίοι υποτάχθηκαν από τους Σπαρτιάτες και κλήθηκαν να υπηρετούν ως δουλοπάροικοι για την συντήρηση της πόλης.

Η σκληρή εκπαίδευση των Σπαρτιατών ξεκινπούσε από νέαρή ηλικία και εστόχευε στην δημιουργία άψογων πολεμιστών, αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του κράτους. Η εκπαίδευση περιλάμβανε αυστηρή τακτική παιδευτική και συχνά δυσάρεστες δεν αντηχούσε με τις αρχές της ανθρώπινης δίκαιης συμπεριφοράς αλλά ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση της Σπάρτης ως πόλη του Πολέμου.