فصل پنجم: عملکرد عصبی عضلانی

این فصل به بررسی عملکرد عصبی عضلانی و چگونگی سازگاری آن با فعالیت ورزشی می پردازد.
سیستم عصبی نقش ارتباط سریع بین مغز و بافت ها و اندام های مختلف بدن را بر عهده دارد.
اعصاب، سلول های ویژه‌ای هستند که تغییرات بار الکتریکی غشا را هدایت می کنند.
سیناپس، محل اتصال یک عصب به عصب دیگر یا یک بافت هدف است.
گیرنده‌ها پروتئین‌هایی هستند که در غشای بافت هدف قرار گرفته و به نوروترانسمیترهای آزاد شده از عصب متصل می‌شوند.
نوروترانسمیترها، مواد شیمیایی آزاد شده در پاسخ به دپلاریزاسیون غشای پیش سیناپسی هستند.

تار عضله، هر سلول عضله را گویند.
سارکولما غشای تحریک پذیر و تخصصی تارهای عضله اسکلتی است.
عضله اسکلتی تحریک پذیر، انقباض پذیر و خاصیت ارتجاعی دارد.
تارچه عضلانی، واحد تشریحی موجود در تارهای عضله اسکلتی و قلبی است که شامل پروتئین‌های انقباضی است.
سارکومر، کوچک‌ترین واحد انقباضی عضله اسکلتی است که شامل پروتئین‌های انقباضی و بین دو خط Z قرار دارد.
میوزین، پروتئین انقباضی بزرگ‌تر در عضله اسکلتی است.
آکتین، پروتئین انقباضی دیگر در عضله اسکلتی است.
تروپومیوزین، پروتئین انقباضی در عضله مخطط است.
تروپونین، پروتئین تنظیمی است که به کلسیم متصل می‌شود.
واحد حرکتی، شامل عصب حرکتی آلفا و تارهای عضلانی تحت نفوذ است.

سیناپس بین عصب حرکتی Aa و تار عضلانی
صفحه‌ی محرکه انتهایی، ناحیه‌ی پس سیناپسی سارکولما است که چین‌خورده و در آن کانال‌های سدیمی قرار دارد.
اتصال استیل کولین به گیرنده‌های روی سارکولما، منجر به باز شدن کانال‌های سدیمی و دپلاریزاسیون آن می‌شود که منجر به انقباض تار عضله می‌شود.

قشر حرکتی: ناحیه‌ای در قشر مغز که آغاز فرایندهای عصبی حرکات ارادی را بر عهده دارد.
عقده‌های قاعده ای: هسته‌هایی در مغز میانی و تحتانی که اعصاب را از قشر حرکتی می‌گیرند و به آن باز می‌گردانند.
مخچه: مسئول پالایش الگوهای حرکتی، ذخیره‌سازی الگوهای حرکتی تمرین شده، آماده‌سازی الگوهای حرکتی بعدی و زمان‌بندی فعالیت حرکتی است.
هسته دم دار: نوعی از هسته‌های قاعده ای
هسته مرکزی: نوعی از هسته‌های قاعده ای
هسته قرمز: توده‌ای بزرگ بیضی شکل خاکستری در مغز میانی است و به هماهنگ کردن حرکات ظریف عضلات کمک می‌کند.

مدت زمان پتانسیل عمل کوتاه است.
پاسخ انقباض عضله اسکلتی طولانی‌تر است.
کزاز، افزایش تدریجی تنش عضله در پی تحریکات مکرر است.
تون استراحتی، انقباض جزئی عضلات در حالت استراحت است که ناشی از تحریک عصبی و بازخورد عصب آوران عضله است.

واحدهای حرکتی SO، ظرفیت اکسایشی بالا، میوگلوبین زیاد و میتوکندری‌های متراکم دارند.
واحدهای حرکتی FG، ظرفیت گلیکولیزی بالا، گلیکوژن زیاد و میتوکندری‌های کمتر دارند.

واحدهای حرکتی SO در ابتدای فعالیت فراخوانی می‌شوند و با افزایش شدت فعالیت، واحدهای حرکتی FOG و FG فراخوانی می‌شوند.

قسمت های مختلف مانند دیانسفالون، تالاموس، مخچه...در کنترل و تنظیم فعالیت عصبی عضلانی نقش دارند.

افزایش سطح مقطع الیاف با افزایش فعالیت ورزشی.
افزایش تعداد واحدهای حرکتی فراخوانی شده.
تراکم مویرگی در اطراف تارهای SO با افزایش فعالیت ورزشی دراز مدت.
تغییر نوع تار عضلانی از FG به FOG در فعالیت استقامتی و FOG به FG در تمرین قدرتی.