Cukrzyca - Typy i Diagnostyka

Przewlekła choroba metaboliczna charakteryzująca się podwyższonym poziomem glukozy we krwi (hiperglikemia).

Typ cukrzycy, który rozwija się, gdy organizm przestaje produkować insulinę. Zwykle diagnozowany u dzieci i młodzieży.

Typ cukrzycy, który rozwija się, gdy organizm staje się oporny na insulinę. Zwykle diagnozowany u osób dorosłych.

Cukrzyca, która rozwija się w ciąży. Zwykle zanika po porodzie, ale zwiększa ryzyko cukrzycy typu II w przyszłości.

Hormon, który reguluje poziom glukozy we krwi, umożliwiając komórkom wchłanianie glukozy z krwi.

Preparaty insuliny, które działają szybko i krótko (1-2 godziny). Podawane są przed posiłkiem.

Preparaty insuliny o nieco dłuższym działaniu (5-8 godzin), podawane są podskórnie lub dożylnie.

Preparaty insuliny o długim czasie działania (do 12 godzin) podawane są podskórnie.

Insulina o długotrwałym działaniu, podawana podskórnie, rozpoczyna działanie po około 1 godzinie i działa do 24 godzin. Stosowana w cukrzycy typu I, III, IV oraz LADA (uszkodzenie komórek beta trzustki u osób z cukrzycą typu II).

Niski poziom glukozy we krwi, który może prowadzić do utraty przytomności. Jest częstym powikłaniem leczenia insuliną, a pierwszym objawem jest utrata przytomności, bez wcześniejszych objawów.

Leki doustne stosowane w leczeniu cukrzycy typu II, które obniżają poziom glukozy we krwi, zmniejszają masę ciała i stabilizują blaszkę miażdżycową.

Rodzaj leku przeciwcukrzycowego, który obniża poziom glukozy we krwi, zmniejsza masę ciała i stabilizuje blaszkę miażdżycową. Może powodować biegunkę, do której tolerancja rozwija się po 2 miesiącach stosowania.

Sintetyczny analog amyliny, stosowany w cukrzycy typu I i II, podawany podskórnie. Zmniejsza poziom glukozy we krwi poprzez zwiększenie wydzielania insuliny i zmniejszenie wydzielania glukagonu.

Leki z grupy inhibitorów SGLT-2, np. dapagliflozyna, empagliflozyna, powodują wydalanie glukozy z moczem, co obniża poziom glukozy we krwi.

Hormon produkowany przez trzustkę, odpowiedzialny za podnoszenie poziomu glukozy we krwi.

Hormony tarczycy powstają w wieloetapowym procesie, w którym kluczową rolę odgrywa jod.

Niedobór hormonów tarczycy, który może być spowodowany całkowitym brakiem lub niedoborem produkcji hormonów.

L-tyroksyna (T4) jest lekiem stosowanym do leczenia niedoczynności tarczycy, ponieważ jest syntetyczną formą hormonu tarczycy T4.

Nadmierne wytwarzanie hormonów tarczycy.

Tioamidy, takie jak metimazol i PTU, hamują produkcję hormonów tarczycy, a tym samym zmniejszają nadczynność.

Jodek potasu jest stosowany w leczeniu nadczynności tarczycy, ponieważ zmniejsza uwalnianie hormonów tarczycy.

Kortyzon, prednizon, metylprednizolon należą do tej grupy i działają szybko, ale krótko. Tramcynolon działa trochę dłużej.

Betametazon i deksametazon są silne i działają długo - efekt jest odczuwalny przez dłuższy czas.

Sterydy działające przeciwzapalnie zwalczają stan zapalny, np. w chorobach autoimmunologicznych.

Sterydy zatrzymujące sód wpływają na gospodarkę wodno-elektrolitową, np. fludrokortyzon.

Podanie doustne - wygodne i częste, np. kortyzon, prednizon. Podanie miejscowowe - efektywnie działa w miejscu podania, np. betametazon, deksametazon. Podanie dożylne często stosowane w nagłych przypadkach.

Sterydy często stosowane w leczeniu substytucyjnym, np. w chorobie Addisona, gdzie organizm nie produkuje wystarczająco kortyzolu.

Osteoporoza postmenopauzalna występuje u kobiet po menopauzie, gdy organizm produkuje mniej estrogenu.

Sterydy, np betametazon, deksametazon, mogą być stosowane w leczeniu stanów zapalnych, alergii, astmy, anemii, nowotworów.