آشنایی با وکالت در فقه

معنی لغوی وکالت

• واژه «وکالت» از ریشه «وکل» به معنای واگذار کردن، اعتماد و تکیه کردن به دیگری است
• نام مصدر از «توکیل» است و توکیل به معنی «دیگری را طرف اعتماد قرار دادن و او را نائب خود كردن» است
• واژه «وکیل» به معنی مفعول است

معنی فقهی وکالت

• وکالت به معنای عقدی است که برای استنابه در تصرف تشريع شده است
• هدف اصلی و مقصود ذاتی وکالت، فقط همان نیابت پذیری است
• وکالت مانند مساقات و مزارعه نمی باشد که هدف اصلى در این عقود استنابه در تصرف نيست، بلكه استنابه در تصرّف امر تبعى و فرعى است
• وکالت مانند وديعه نیست که ودیعه استنابه در حفظ است نه تصرف

تعریف فقها از وکالت

• «وکالت، ايجاب و قبول دال بر استنابه در تصرف است»
• «وکالت، طلـب نیابـت در تـصرف است»
• «وکالت استنابه مخصوص است»
• «وکالت، عقدی است که مفید نمایندگی از دیگران است»
• «وکالت، تفويض الامر الي الغير» است

تفاوت وکالت و تفویض

• در وکالت با حفظ اختیار شخص، اعطای نیابت به دیگری صورت می گیرد
• در تفویض، سلب اختیار خود و اعطای آن به دیگری است
• در تفویض، حقي به ديگـري داده مي شود و طرف مقابل ذي حق مي شود
• در وکالت، وكيل عزل شدنی است

دیدگاه اهل سنت درباره وکالت

• «وکالت عبارت است از این که شخص، امري از امور قابل نیابت خود را به دیگـري واگـذار کنـد تـا در زمـان حیات او به انجام رساند»