AAC - Systemy wspomagania komunikacji

Osoby, które rozumieją mowę, lecz nie potrafią się nią posługiwać np. osoby z porażeniem mózgowym, Zespołem Downa.

Głównym celem jest zapewnienie stałej formy porozumiewania się, która może być stosowana w różnych sytuacjach.

Osoby, dla których komunikacja alternatywna jest wprowadzana jako część procesu rozwoju mowy, np. dzieci z dysfazją rozwojową.

AAC służy jako narzędzie wspomagające rozwój mowy i eliminuje problemy w komunikacji wynikające z ograniczeń mowy naturalnej.

Osoby, które nie rozumieją mowy i nie potrafią się nią posługiwać, np. osoby z autyzmem, z poważnymi upośledzeniami.

AAC ma na celu rozwój rozumienia języka, a także uczenie nowej formy komunikacji.

Osoby, które rozumieją mowę i potrafią się nią posługiwać, ale z różnych powodów w danej sytuacji potrzebują dodatkowych narzędzi komunikacyjnych.

AAC ma na celu wzbogacenie już istniejących umiejętności komunikacyjnych.

Wszelkie sposoby umożliwiające osobom ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi przekazywanie i odbieranie komunikatów.

Element umowny oznaczający lub reprezentujący inną rzecz lub ideę (np. rzeczywisty przedmiot, fotografia, rysunek liniowy, litera, słowo).

Proces lub planowanie określonego działania w celu wykorzystania go dla poprawy skuteczności porozumiewania się osoby ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi.

Podejście albo sposób wybierania wiadomości lub dostęp do wiadomości na prezentacji komunikacyjnej stałej lub prezentacji komunikacji dynamicznej.

Każdy fizyczny obiekt technologii prostej lub technologii zaawansowanej, który uzupełnia lub zastępuje naturalną mowę i/lub pismo oraz wspomaga rozumienie stosowany w celu umożliwienia lub poprawienia umiejętności porozumiewania się osób ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi.

Dzieci i dorośli, których mowa trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia codzienną komunikację oraz pełnienie funkcji życiowych i społecznych.

Wszelkie środki oraz działania wykorzystywane podczas porozumiewania się w celu wspomagania (uzupełniania lub usprawniania) naturalnej mowy i/lub pisma.

Sposoby porozumiewania się inne niż przy użyciu naturalnej mowy i/lub pisma; jest substytutem naturalnej mowy.

Metody i narzędzia wspierające komunikację osób z zaburzeniami mowy, np. piktogramy, gesty, tablice komunikacyjne, aplikacje.

Umiejętność używania technologii wspomagających komunikację, np. aplikacji, urządzeń.

Zdolność do tworzenia i utrzymywania relacji społecznych, np. inicjowanie rozmowy, reagowanie na otoczenie, współpraca.

Zdolność do dopasowywania komunikacji do konkretnej sytuacji, np. rozumienie ról i oczekiwań w różnych kontekstach.

Zdolność do rozpoznawania i przyjmowania odpowiedzialności za skuteczność komunikacji, np. dostosowywanie komunikacji do odbiorcy.

System wymiany obrazków w celu komunikacji, stosowany m.in. dla dzieci ze spektrum autyzmu.

Pierwsza faza PECS, gdzie uczeń fizycznie przekazuje symbol nauczycielowi, by otrzymać to, o co prosi.

Druga faza PECS, gdzie uczeń spontanicznie inicjuje komunikację i używa symbolu w różnych sytuacjach.

System komunikacji oparty na gestach, symbolach i mowie. Składa się z 400 podstawowych gestów podzielonych na 8 poziomów.

System gestów przystosowany do możliwości ruchowych osób z porażeniem mózgowym. Znaki są oparte na belgijskim języku migowym i angielskim systemie komunikowania Makaton. Gestom towarzyszy mowa.

Pismo logograficzne składające się z 4500 znaków. Każdy symbol reprezentuje konkretne słowo lub frazę. Stosuje się go w komunikacji z osobami z deficytami komunikacyjnymi.

Obrazy, które w sposób bezpośredni przypominają obiekt, np. fotografia lub realistyczny rysunek.

Tablica zawierająca podstawowe znaki Blissa wraz z ich nazwami. Ułatwia uczniom rozpoznanie i zapamiętanie symboli.

Obrazy, które są uproszczone lub stylizowane, pokazują charakterystyczne cechy obiektu, np. rysunek sylwetki.

System graficzny oparty na piktogramach. Każdy piktogram przedstawia jedno pojęcie, jest czarny z białą figurą i opisany słowem.

Symbole, które kojarzą się z pojęciem, np. walizkę kojarzymy z podróżowaniem.

Znaki w systemie Piktogramów są ograniczone do najbardziej charakterystycznych cech, bez zbędnych szczegółów. Np: sylwetki.

Symbole, które reprezentują pojęcie poprzez analogię, np. serce jako symbol miłości.

Główną zaletą Piktogramów jest to, że dają one bezpośrednie i dokładne odniesienie wizualne do danego pojęcia

Słabością Piktogramów jest ich ograniczona elastyczność. Nie mogą odnosić się do całych kategorii pojęć.

Symbole, które są związane z podobieństwem myśli. Symbol pokazuje coś, co jest związane z pojęciem, np. klucz jako symbol dostępu.

Symbole, które są związane z podobieństwem strukturalnym, np. okrągły znak zakazu jako symbol ograniczenia.

Symbole, które nie mają wizualnego połączenia z pojęciem i są ustalone za pomocą konwencji, np. symbole stopni wojskowych.

System symboli, który zawiera 4500 symboli w różnych kategoriach, np. jedzenie, czas wolny, rzeczowniki.

System komunikacji wykorzystujący symbole graficzne przypominające piktogramy. W systemie tym używa się jednocześnie liter i znaków graficznych, a połączenie obu tworzy nowe słowa. Jest stosowany do nauki czytania.

Zestaw abstrakcyjnych symboli o charakterze łamliwym. Używane przez małpy, symbole odpowiadają słowom.

System komunikacji wykorzystujący zdjęcia, rysunki, piktogramy, fotografie i ich kombinacje.

Klocki wykonane z drewna lub plastiku o różnym kształcie i fakturze. Używane przez osoby niedowidzące i niewidome do nauki pojedynczych znaków lub składania zdań.

Mitologia – AAC hamuje mówienie. Fakt – AAC wspomaga mówienie.

Mitologia – Osoba musi mieć intencję komunikacyjną, by wprowadzić u niej AAC. Fakt – AAC wprowadzamy bez stawiania wymagań.

Mitologia – Nie warto wprowadzać AAC, jeśli całe środowisko dziecka nie współpracuje. Fakt – AAC wprowadzamy, nawet jeśli będzie używane tylko przez część dnia.

Mitologia – AAC ma zastąpić naukę czytania i pisania. Fakt – AAC to pomost do nauki czytania i pisania.