ภาษไทยและภาษายืม

คำไทยแท้และคำยืมจากภาษาอื่น

• คำไทยแท้ จะมีระบบการเขียนตัวสะกดโดยเฉพาะ
• ใช้พยัญชนะสะกดตรงตามมาตรา แม่ ก บ ด น ม ย ว ง
• ไม่นิยมใช้พยัญชนะบางตัว ฆ ฌ ญ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ ธ ศ ษ ฬ
• ไม่มีตัวการันต์ ส่วนมากมาจากภาษาบาลี-สันสกฤต และอังกฤษ

คำยืมจากภาษาบาลี-สันสกฤต

• ความสัมพันธ์ทางด้านศาสนา วรรณคดี และวิชาการ
• มีหลักการสังเกตเรื่องสระ พยัญชนะ ตัวสะกด และตัวตาม
• มีการตัดตัวสะกดที่ซ้อนกันออกเหลือแค่ตัวตาม
• ไม่นิยมใช้พยัญชนะควบกล้ำ แต่นิยมใช้ ฬ และ ณ

คำยืมจากภาษาสันสกฤต

• มีสระและพยัญชนะมากกว่าภาษาบาลี
• หลักการสังเกตคล้ายภาษาบาลี แต่ตัวสะกดและตัวตามไม่แน่นอน
• นิยมใช้ รร (ร หัน) และพยัญชนะควบกล้ำ

คำยืมจากภาษาเขมร

• ไม่นิยมใช้รูปวรรณยุกต์ ส่วนใหญ่เป็นคำควบกล้ำและอักษรนำ
• ขึ้นต้นด้วย บัง บัน บำ และเป็นคำแผลง
• มีการเติมหน่วยคำเติมหน้าและหน่วยคำเติมกลาง

คำยืมจากภาษาจีน

• มีเสียงวรรณยุกต์ตรีหรือจัตวา และพยัญชนะต้นเป็นอักษรกลาง
• ใช้สระเสียงสั้น /เอียะ/ และ /อัวะ/ โดยเฉพาะคำเลียนเสียง

คำยืมจากภาษาชวา-มลายู

• ส่วนใหญ่เป็นคำสองพยางค์ หรือหลายพยางค์ แต่ก็มีพยางค์เดียว
• ไม่มีเสียงพยัญชนะควบกล้ำ และไม่มีรูปวรรณยุกต์

คำยืมจากภาษาอังกฤษ

• เป็นคำหลายพยางค์ และไม่มีการเปลี่ยนรูปไวยากรณ์
• มีเสียงพยัญชนะที่ไม่มีในภาษาไทย เช่น ฟ ล ส ศ ต

เรียนรู้วิธีการใช้คำไทยแท้และคำยืมจากภาษาอื่น เช่น ภาษาบาลี-สันสกฤต และอังกฤษ