Unang Katutubo sa Pilipinas at Kuwentong Bayan

Study Notes

Ang mga Negrito, Indones, at Malay ang itinuturing na unang mga mamamayan ng Pilipinas.
Mayroon silang sariling pamahalaan, batas, pananampalataya, sining, panitikan, at wika.
Mayroon ding sistema ng pagsulat na tinatawag na Alibata o Baybayin.
Ang Alibata ay binubuo ng 17 titik, 3 patinig, at 14 katinig.
Ang pagsusulat ng mga katutubo ay patayo, mula sa itaas pababa, at ang pagkakasunod-sunod ng mga talata ay mula sa kaliwa pakanan.
Ginagamit ang mga biyas ng kawayan, dahon ng palaspas, o balat ng punong kahoy bilang papel.
Ang mga matutulis na bakal o lanseta ay ginagamit bilang panulat.

Ang mga kuwentong bayan ay mga kwento tungkol sa pang-araw-araw na buhay sa komunidad.
Tatlong mahalagang pangkat ng mga kuwentong bayan: Mito, Alamat, at Salaysayin.

Ito ay mga kwentong itinuturing na totoo noong nakaraan.
Nauugnay sa teolohiya at ritwal.
Naglalahad ng ibang daigdig, tulad ng langit at ilalim ng lupa.
Nagkukuwento tungkol sa pinagmulan ng daigdig, ng tao, ng kamatayan, at mga katangian ng mga hayop at halaman.
Maaaring tungkol din sa mga diyos at diyosa.

Ito ay mga kwentong nagsasabi ng migrasyon, digmaan, tagumpay ng mga bayani, hari, datu, o mga pangyayaring nagulo sa bayan.
Nagkukuwento rin tungkol sa mga nakatagong kayamanan, santo, engkanto, at multo.

Etiological: Mga alamat na nagpapaliwanag kung bakit may mga pangalan ang mga bagay o lugar.
Non-etiological: Mga alamat tungkol sa mga santo, supernatural na nilalang tulad ng aswang, tikbalang, engkantado, multo, at mga ibinaong kayamanan.

Ang mga salaysayin ay mga kwento na naglalahad ng mga serye ng mga pangyayari, karanasan, o kalagayan.
May simula, gitna, at wakas.
Maaaring totoo o gawa-gawa.

Ito ay mga parirala o pangungusap na patula at patalinghaga.
Tumatalakay sa mga bagay na nakikita araw-araw sa kapaligiran at may kaugnayan sa kanilang buhay.