توحید در قرآن و جامعه توحیدی

اطاعت و خضوع به غیر از خدا، که برخلاف هدف خلقت انسان است و مانع از تکامل و آزادی او می شود.

اصلی که بیان می کند تنها خدا شایسته عبادت و اطاعت است.

اطاعت و پیروی از موجوداتی غیر از خدا، که به شکلی شرک محسوب می‌شود.

رشد و پیشرفت انسان در جهت رسیدن به کمال و هدف خلقت.

توانایی انسان در انتخاب و تصمیم گیری بدون دخالت و محدودیت خارجی.

بحثی بسیار طولانی و مفصل در قرآن درباره ی یکتاپرستی، نفی شرک و مسئولیت های ناشی از آن است.

تکلیف هایی که پذیرش توحید بر فرد و جامعه می‌گذارد، فراتر از اعمال شخصی و شامل مسائل اجتماعی مانند حکومت، اقتصاد و روابط بین‌الملل است.

جامعه‌ای که بر اساس اصول و قوانین توحید اداره می‌شود و ویژگی‌های آن، به طور کلی با جامعه غیر توحیدی متفاوت است.

مجموعه ای از تعهدات و تکالیف که خداوند برای پیروان توحید قرار می‌دهد.

جامعه توحیدی، ساختار و عملکرد متفاوتی نسبت به جامعه‌ای دارد که از اصول توحید پیروی نمی‌کند، و این تفاوت در تمام جنبه‌های اجتماعی مثل حکومت، اقتصاد، روابط بین‌الملل و روابط انسانی دیده می‌شود.

مجموعه قوانین و الزاماتی که عقیده توحید بر دوش انسان و جامعه میگذارد

عبودیت و اطاعت منحصراً از آن خداست

نفی طبقات اجتماعی

وجود تفاوت و فاصله زیاد بین افراد جامعه از لحاظ دارایی، قدرت و امتیازات

اختلاف طبقاتی باعث ستم، رنج و محرومیت یک گروه از مردم میشود

اختلاف طبقاتی یکی از مشکلات مزمن در تمام تاریخ بشریت بوده است

اختلاف طبقاتی در جوامع پیشرفته و مرفه هم به شدت مشهود است

افراد در جامعه از نظر خلقت و اصل و نسب فرقی باهم ندارند

توحید، خواهان برقراری عدالت در جامعه و نفی تبعیض و اختلاف طبقاتی است

باور به اینکه خدای یگانه خالق همه انسان هاست و این انسان ها را در یک طبقه قرار می دهد.

همه انسان ها به دلیل داشتن یک خالق، از لحاظ حقوق و مقام برابر هستند.

اختلافات انسان ها در توانایی ها و استعدادها، ناشی از تفاوت های خدادادی و شرایط زندگی است.

باور به دو خالق که منجر به تقسیم انسان ها به دو طبقه و ایجاد نابرابری در جامعه می شود.

همه انسان ها از لحاظ ریشه و منشأ مادی (جسمی) یکسان هستند.

انسان ها از لحاظ روح و روحانیت همسان هستند، اما ممکن است در جسم و استعداد تفاوت داشته باشند.

اسلام با تأکید بر توحید، هرگونه تقسیم طبقاتی و وجود یک گروه محروم و یک گروه برتر را نفی می کند.

انسان ها به دلیل تفاوت های جسمی یا استعدادی، حقوقی متفاوت ندارند.

آفرینش انسان ها مبنای تساوی و برابری حقوقی آنهاست.