Studienotities Quiz

Fagocyten zijn cellen die micro-organismen opnemen en vernietigen. Ze zijn een belangrijk onderdeel van het aangeboren immuunsysteem.

Toll-like receptoren (TLR's) en Nod-like receptoren (NLR's) zijn receptoren die micro-organismen herkennen en signaalmoleculen produceren die de immuunrespons activeren.

Endocytose is een proces waarbij cellen stoffen opnemen door ze te omsluiten met een deel van hun celmembraan.

Macrofagen zijn fagocyten die een belangrijke rol spelen bij zowel het aangeboren als het adaptieve immuunsysteem. Ze herkennen en vernietigen micro-organismen, maar ook presenteren ze antigenen aan T-cellen, waardoor de adaptieve immuunrespons wordt geactiveerd.

Cytokines zijn signaalmoleculen die de communicatie tussen immuuncellen regelen. Ze zorgen voor ontsteking en activeren andere immuuncellen.

Fagocytose is het proces waarbij een fagocyt een micro-organisme opneemt en omsluit met zijn celmembraan. Dit resulteert in de vorming van een fagosoom.

Na fagocytose fuseert het fagosoom met lysosomen in de cel. Lysosomen bevatten enzymen die de gefagocyteerde micro-organismen degraderen en vernietigen.

Complementsysteem is een belangrijk onderdeel van het aangeboren immuunsysteem. Het helpt fagocyten micro-organismen te herkennen en vernietigen door het oppervlak van de micro-organismen te bedekken met complementfactoren.

Neutrofielen zijn witte bloedcellen die in het beenmerg worden geproduceerd als reactie op een infectie. Hun aantal stijgt snel tijdens een infectie.

Een linksverschuiving van neutrofielen betekent dat er meer onrijpe neutrofielen in het bloed aanwezig zijn. Dit gebeurt wanneer het lichaam snel veel neutrofielen moet aanmaken om een infectie te bestrijden.

Neutrofielen zijn belangrijke verdedigers tegen bacteriële en schimmelinfecties. Ze vernietigen microben door ze te fagocyteren en te doden met behulp van antimicrobiële stoffen en ROS.

Neutrofiele Extracellulaire Traps (NETs) zijn netwerken van fibrillen die door neutrofielen worden uitgescheiden om micro-organismen te vangen en te immobiliseren. Dit vertraagt de verspreiding van de infectie.

Monocyten zijn witte bloedcellen die in veel kleinere aantallen aanwezig zijn dan neutrofielen. Ze leven veel langer en transformeren in macrofagen.

Macrofagen zijn cellen die ontstaan uit monocyten en die belangrijke functies hebben in het afweersysteem. Ze fagocyteren en vernietigen microben, ruimen dode cellen op en produceren cytokines om ontstekingen te reguleren.

Weefselspecifieke macrofagen zijn macrofagen die al tijdens de foetale ontwikkeling ontstaan in verschillende organen. Ze hebben specifieke functies in hun respectievelijke organen.

Microgliacellen zijn weefselspecifieke macrofagen die in de hersenen aanwezig zijn. Ze spelen een rol in de immuunrespons van de hersenen.

Antigenbindende fragmenten (Fab) aan het einde van een antilichaam die antigenen herkennen en binden.

Het constante deel van een antilichaam, verantwoordelijk voor effectorfuncties zoals complement activatie en binding aan receptoren op andere immuuncellen.

Een pentameer vorm van IgM, bestaande uit 5 antilichaammoleculen verbonden door een J-keten. IgM circuleert in het bloed en is een van de eerste antilichamen die bij een infectie wordt aangemaakt.

Een antilichaam dat als monomeer voorkomt in het bloed. Het is de meest voorkomende antilichaamklasse en heeft verschillende functies.

Een antilichaam dat als monomeer voorkomt aan het oppervlak van naïeve B-cellen. Het dient als receptor voor antigenen en activeert B-cel differentiatie.

De variabele regio's op het Fab-fragment van een antilichaam zijn complementair aan het antigen.

De 3 hypervariabele regio's op de variabele domeinen van een antilichaam die direct contact maken en binden met het antigen.

Complementactivatie via de klassieke route wordt geïnitieerd door een antilichaam-antigen complex.

NK-cellen worden geactiveerd door geïnfecteerde cellen. Ze herkennen liganden op activerende receptoren op de geïnfecteerde cellen. De geïnfecteerde cel heeft minder klasse 1 MHC expressie, waardoor inhiberende receptoren niet gebonden worden. Dit leidt tot activering van de NK-cel en de vernietiging van de geïnfecteerde cel.

Gezonde cellen hebben klasse 1 MHC moleculen op hun celmembraan. Deze worden herkend door inhiberende receptoren op NK-cellen. Dit zorgt ervoor dat NK-cellen gezonde cellen niet aanvallen, zelfs als ze liganden voor activerende receptoren tot expressie brengen.

Het aangeboren immuunsysteem herkent patronen op pathogenen. Deze patronen worden PAMPS of Pathogen Associated Molecular Patterns genoemd. Daarnaast herkent het ook patronen op beschadigde cellen, DAMPS of Damage Associated Molecular Patterns.

PRR's zijn Pattern Recognition Receptors. Ze herkennen PAMPS en DAMPS en bevinden zich zowel op celmembranen als in het cytoplasma. Er zijn verschillende PRR's, waaronder Toll-like receptoren (TLRs), NOD-like receptoren (NLRs) en RIG-like receptoren (RLRs).

TLRs bevinden zich op het celmembraan en in endosomen. Ze herkennen verschillende componenten van micro-organismen, waaronder lipiden, peptidoglycanen, LPS en nucleïnezuren. TLRs activeren de immuunrespons door signaalmoleculen te produceren.

NLRs bevinden zich in het cytoplasma en herkennen lipiden, peptidoglycanen en producten van beschadigde gastheercellen. RLRs bevinden zich in het cytoplasma en herkennen viraal RNA.

De interactie tussen NK-cellen en andere lichaamscellen wordt bepaald door de balans tussen activerende en inhiberende receptoren. Activerende receptoren leiden tot de activering van de NK-cel en de vernietiging van de doelwitcel. Inhiberende receptoren voorkomen de activering van de NK-cel.

Macrofagen en Natural Killer (NK) cellen werken samen om microben te doden. Macrofagen produceren IL-12 wanneer ze een microbe afbreken. Dit activeert de NK-cel, die vervolgens IFN-γ produceert. IFN-γ stimuleert de macrofaag om de microbe te doden.

Het aangeboren immuunsysteem is de eerste verdedigingslinie tegen infecties. Het bestaat uit cellen en moleculen die direct reageren op indringers. PRRs spelen een belangrijke rol in het aangeboren immuunsysteem door pathogenen te herkennen.

Het complementsysteem is een belangrijk onderdeel van het aangeboren immuunsysteem. Het kan worden geactiveerd door microben of door antilichamen die aan microben zijn gebonden. Activering resulteert in de formatie van een membraan aanval complex (MAC), wat leiden tot lysis van de microbe.

De lectine pathway is een onderdeel van het complementsysteem dat geactiveerd wordt door mannose-bindende lectines (MBL). Deze lectines binden aan mannose op de oppervlakte van microben, waardoor ze de activatie van het complementsysteem initiëren. Dit leidt tot de vorming van C3 convertase, een enzym dat C3 knipt in C3a en C3b. C3b is belangrijk voor opsonisatie en activatie van andere componenten van het complementsysteem.

De activatie van het complementsysteem via de lectine pathway leidt tot de vorming van C3 convertase. Dit enzym breekt C3 af in C3a en C3b. C3b is belangrijk voor opsonisatie en activeert andere componenten in het cascadesysteem.

De lectine pathway is een onderdeel van het aangeboren immuunsysteem, dat onmiddellijk reageert op infecties. Daarentegen is de klassieke pathway onderdeel van het adaptieve immuunsysteem, dat reageert op specifieke antigenen.

Het membrane attack complex (MAC) is een complex van complement-eiwitten (C5b-C9) dat vormt op de oppervlakte van microben. Het MAC creëert een kanaal in de celmembraan, waardoor water en ionen de cel kunnen binnendringen en de cel lyseert.

Het complementsysteem kan soms eigen cellen aanvallen, daarom zijn regulatoire eiwitten aanwezig om deze schade te voorkomen.

C3b is een fragment van het complement-eiwit C3 dat een belangrijke rol speelt bij opsonisatie. Door aan microben te binden, maakt C3b de microben aantrekkelijker voor fagocyten.

C3a en C5a zijn complement-eiwitten die een rol spelen bij ontsteking. Ze trekken witte bloedcellen aan en activeren endotheelcellen en mestcellen.

Gedifferentieerde effectorlymfocyten zijn lymfocyten die effectorfuncties kunnen uitvoeren, zoals het vernietigen van pathogenen of het activeren van andere immuuncellen. Deze cellen zijn gevormd na contact met antigenen en zijn klaar om te reageren.

Stamcellen, pro-lymfocyten en pre-lymfocyten hebben geen contact met antigenen nodig om te ontwikkelen. Dit betekent dat hun ontwikkeling onafhankelijk is van de aanwezigheid van een specifiek pathogeen.

Bij positieve selectie worden lymfocyten geselecteerd die wel eigen MHC-moleculen kunnen herkennen. Dit zorgt ervoor dat het immuunsysteem eigen cellen niet aanvalt, maar dat het wel goed functioneert.

Bij negatieve selectie worden lymfocyten verwijderd die eigen antigenen te sterk herkennen. Dit voorkomt auto-immuunreacties waarbij het immuunsysteem eigen cellen aanvalt.

Rijpe lymfocyten in de periferie komen in contact met vreemde antigenen, die ze herkennen en waarop ze reageren. Dit is de basis van de adaptieve immuunrespons.

De variabele regio van antigeenreceptoren wordt gevormd door somatische recombinatie, een proces waarbij genen herschikt worden om een unieke receptor te creëren die specifiek is voor een bepaald antigen.

V-, D- en J-gensegmenten coderen voor verschillende delen van de receptor, en combineren tijdens de somatische recombinatie om een functionele receptor te vormen.

Somatische recombinatie van genen in lymfocyten is het proces waarbij verschillende gensegmenten worden gecombineerd om een unieke receptor te vormen. Dit gebeurt in elke kloon van lymfocyten, waardoor een enorme diversiteit aan receptoren ontstaat.