Shogunati Tokugawa në Japoni

Periudha e sundimit të Shoguanit Tokugawa në Japoni që zgjati nga viti 1603 deri në vitin 1868, e karakterizuar nga stabiliteti, prosperiteti ekonomik dhe izolimi i vendit.

Klasa e lartë tregtare që u bë më e rëndësishme gjatë kësaj periudhe, duke përfituar nga lulëzimi ekonomik i Japonisë nën Shogunatin Tokugawa.

Shogunati Tokugawa ishte struktura e pushtetit dhe hierarkia sociale e Japonisë gjatë asaj periudhe. Perandori kishte gradën më të lartë, i ndjekur nga Shoguani, Dajmios, Fshatarët, dhe më në fund Tregtarë.

Kjo referohet në një shkëmbim të ideve dhe mallrave mes Japonisë dhe Evropës, i cili u intensifikua pas Revolutionit Industrial.

Në Japoni, sikurse në Kinë, vlerat konfuciane përcaktuan strukturën shoqërore. Sipas Konfucit, shoqëria ideale varej nga bujqësia, dhe fermerët ishin qytetarët idealë.

Fermerët ishin shumë të rëndësishëm, por ishin të peshuar nga taksa dhe u përballën me vështirësi të mëdha. Shumë prej tyre emigruan në qytete në kërkim të një jete më të mirë.

Edo, më vonë Tokyo, u ngrit nga një fshat i vogël në një qytet të madh, me një popullsi prej mbi 1 milioni banorë, gjë që reflektonte zhvillimin urban gjatë asaj periudhe.

Kjo periudhë shënoi një rritje të konsiderueshme të prodhimit të mjedëfshit dhe rritjen e prodhimit të mallrave të tjera, gjë që çoi në lulëzimin ekonomik të Japonisë.

Shogunati Tokugawa ishte një periudhë e qeverisjes ushtarake në Japoni që filloi në vitin 1603 dhe zgjati deri në 1868. Nën udhëheqjen e Shogunatit, Japonia ndoqi një politikë të izolimit, duke kufizuar kontaktet me botën e jashtme.

Politika e izolimit, e njohur edhe si Sakoku, ishte një politikë e ndjekur nga Shogunati Tokugawa që nga viti 1633 deri në 1853. Kjo politikë synonte të mbronte traditat japoneze dhe mënyrën e jetesës duke ndaluar kontaktet e drejtpërdrejta me botën e jashtme, me përjashtim të disa tregtarëve holandezë.

Shogunati Tokugawa aplikoi një politikë të rëndë tatimesh mbi fshatarët, duke i shtypur dhe duke i detyruar ata të paguajnë shuma të larta. Kjo politikë çoi në pakënaqësi nga ana e fshatarëve.

Lordët, pronarët e tokave, i humbën pushtetet e tyre gjatë sundimit të Shogunatit Tokugawa, gjë që çoi në pakënaqësi dhe revoltë. Kjo shpalli fillimin e përfundimit për Shogunatin.

Samurajët, tradicionalisht luftëtarët profesionistë, humbën rëndësinë e tyre me kalimin e kohës. Me zhvillimin ekonomik të vendit, u shfaq një shtresë e re shoqërore, e cila çoi në zvogëlimin e rolit të samurajëve.

Epoka Meixhi ishte një periudhë e rëndësishme në historinë e Japonisë që nis me marrjen e pushtetit nga Perandori Mutsuhito në 1868. Kjo periudhë u shënua nga modernizimi i vendit dhe hapi i tij ndaj botës së jashtme.

Modernizimi i Japonisë gjatë Epokës Meixhi ishte i bazuar në adoptimin e koncepteve perëndimore. Japonezët u përpoqën të përshtatin sistemet e qeverisjes, arsimit, ushtrisë dhe ekonomisë së vendit me modelet perëndimore.

Japonezët u frymëzuan nga forca e qeverisë perëndimore dhe e zgjodhën Gjermaninë si model për të ndërtuar një sistem të fortë qendror. Ata përdorën edhe kushtetutën gjermane si model për kushtetutën e tyre.

Japonezët admiruan disiplinën e ushtrisë gjermane dhe fuqinë e marinës britanike. Ata u përpoqën të imitonin këto forca evropiane dhe modernizuan ushtrinë e tyre, duke investuar në teknologjitë e reja.