Przewodnictwo elektryczne grafenu

Grafen charakteryzuje się bardzo dobrą przewodnością elektryczną, stanowiąc półmetal z zerową przerwą energetyczną. Elektronów poruszają się swobodnie.

Przewodnictwo elektryczne grafenu zależy od kierunku pomiaru. Przewodnictwo jest znacznie lepsze w kierunku równoległym do warstw grafenu niż w kierunku prostopadłym.

Defekty, takie jak domieszki, wakaty i granice ziaren, ograniczają przewodnictwo elektryczne grafenu, ponieważ zaburzają ruch elektronów.

Przewodnictwo elektryczne grafenu zmniejsza się wraz ze wzrostem liczby warstw, ponieważ wzrasta zakłócenie ruchu elektronów.

Wektor chiralny opisuje sposób zwinięcia płaszczyzny grafenowej w nanorurkę węglową.

Nanorurki z n=m charakteryzują się metalicznym charakterem, pomimo, że czasami zachowują się podobnie do półmetali.

Nanorurki z n!=m są zazwyczaj półprzewodnikami z wąską przerwą energetyczną.

Półmetal z zerową przerwą energetyczną (takim jak grafen) charakteryzuje się tym, że elektrony mogą swobodnie przechodzić między pasmami energetycznymi.

Opisuje sposób ułożenia atomów węgla w nanorurce. Różne ułożenia (n i m) dają różne chiralności.

Rodzaj nanorurki, gdzie n = m. Charakteryzują się metalicznymi właściwościami przewodzenia prądu.

Rodzaj nanorurki, gdzie m = 0. Wykazują półprzewodnikowe własności przewodnictwa elektrycznego.

Nanorurki, gdzie n ≠ m. Zazwyczaj mają półprzewodnikowe właściwości i wąską przerwę energetyczną.

Grupowanie nanorurek CNT w uporządkowany, włóknisty układ. Charakteryzuje się większą przewodnością elektryczną niż dywany czy filmy.

Przewodnictwo elektryczne makrostruktur CNT jest niższe niż pojedynczych nanorurek ze względu na defekty strukturalne, bariery między nanorurkami i różną ich orientację.

Nierówności, luki lub inne przerwy w ułożeniu nanorurek w makrostrukturze. Zmniejszają przewodnictwo.

Kierunek i ułożenie poszczególnych nanorurek w makrostrukturze. Zła orientacja utrudnia przepływ elektronów.

Ciekłe kryształy, których układ fazy ciekłokrystalicznej powstaje w wyniku solwatacji (rozpuszczania w rozpuszczalniku) związku amfifilowego.

Związek chemiczny posiadający zarówno hydrofilową (polarna, rozpuszczalna w wodzie) jak i hydrofobową (niepolarna, nierozpuszczalna w wodzie) część.

Proces rozpuszczania substancji w rozpuszczalniku, w którym cząsteczki rozpuszczalnika otaczają cząsteczki rozpuszczonej substancji.

Faza ciekłokrystaliczna, w której cząsteczki są uporządkowane równolegle do siebie, ale nie tworzą warstw.

Faza ciekłokrystaliczna, w której cząsteczki są równoległe do siebie i ułożone w warstwy.

Reprezentacja graficzna, która przedstawia intensywność rozpraszania promieniowania (np. rentgenowskiego) przez strukturę krystaliczną w zależności od kąta rozproszenia.

Uporządkowanie cząsteczek w strukturze w taki sposób, że ich względne rozmieszczenie w dużej skali jest stałe.

Uporządkowanie cząsteczek w strukturze, gdzie ich względne rozmieszczenie utrzymuje się w niewielkich obszarach, ale losowo się zmienia w większych odległościach.

Materiał o specjalnej strukturze, która nadaje mu nietypowe właściwości elektromagnetyczne, niezależnie od jego chemicznego składu.

Proces układania elementów o rozmiarach mniejszych od długości fali elektromagnetycznej w powtarzalnych strukturach.

Właściwość metamateriałów, osiągana poprzez ujemną przenikalność elektryczną i magnetyczną.

Wczesne metamateriały generowały ujemną przenikalność magnetyczną (µr) przy użyciu rezonatorów z rozdzielonym pierścieniem (SRR) i ujemną przenikalność elektryczną (εr) przy użyciu przewodników.

Materiały wzorowane na strukturach biologicznych, skupiające się na osiąganiu ich właściwości.

Organizacja strukturalna na wielu poziomach, nadająca materiałom unikatowe właściwości.

Hierarchiczna struktura, umożliwiająca uzyskanie wyjątkowych właściwości mechanicznych, optycznych i innych przy zachowaniu niskiej wagi i wysokiej wytrzymałości.

Metoda precyzyjnego kontrolowania właściwości elektromagnetycznych metamateriału poprzez zastosowanie odpowiednich materiałów i kształtów ich elementów.

Minerał z regularną trójwymiarową siecią koloidalnych kulek krzemionkowych.

Struktura przypominająca kryształ fotoniczny z periodyczną zmianą współczynnika załamania światła.

Regularna trójwymiarowa sieć atomów węgla, gdzie każdy atom łączy się z czterema sąsiednimi.

Możliwe dzięki samoorganizacji koloidalnej, gdzie kulki krzemionkowe układają się w regularną sieć.

Wykorzystanie fotonów jako nośnika informacji zamiast elektronów.