Οικονομία και Χρηματοδότηση

Το πραγματικό επιτόκιο ειναι το μέτρο της αποδόσης μιας επένδυσης, λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό.

Το πραγματικό επιτόκιο υπολογίζεται με τη σχέση Fisher, η οποία δείχνει ότι το πραγματικό επιτόκιο είναι περίπου ίσο με τη διαφορά του ονομαστικού επιτοκίου και του ποσοστού πληθωρισμού.

Το ονομαστικό επιτόκιο είναι το μέτρο της αποδόσης μιας επένδυσης, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον πληθωρισμό.

Το ποσοστό πληθωρισμού είναι η μεταβολή του γενικού επιπέδου των τιμών.

Το πραγματικό επιτόκιο του χρήματος μειώνεται όταν το ονομαστικό επιτόκιο στα ομόλογα είναι υψηλότερο.

Το πραγματικό επιτόκιο του χρήματος (rm) υπολογίζεται με τη χρήση της σχέσης Fisher, λαμβάνοντας υπόψη το ονομαστικό επιτόκιο του χρήματος (0) και το ποσοστό πληθωρισμού (i).

Τα άτομα διατηρούν χρήμα παρόλο που μπορούν να λάβουν υψηλότερη αποδοτικότητα με άλλα περιουσιακά στοιχεία, λόγω του ρόλου του χρήματος ως μέσου ανταλλαγής και μέτρο αξίας.

Η σχέση Fisher δείχνει ότι το ονομαστικό επιτόκιο και το ποσοστό πληθωρισμού έχουν ένα θετικό αποτέλεσμα μεταξύ τους.

Ο πληθωρισμός αυξάνει το ονομαστικό επιτόκιο, έτσι ώστε η αποδοτικότητα της επένδυσης να υπερβαίνει τον πληθωρισμό.

Η νέα ϑεωρία Fisher δείχνει ότι η ϑετική σχέση μεταξύ ονομαστικού επιτοκίου και πληθωρισμού είναι ισχυρή.

Στο μοντέλο, η αγορά χρήματος προστίθεται στην αγορά εργασίας και αγοράς αγαθών. Η ζήτηση για χρήμα καθορίζεται από τις αποφάσεις του μέσου καταναλωτή και της μέσης επιχείρησης, ενώ η προσφορά χρήματος από την κεντρική τράπεζα.

Οι τράπεζες λειτουργούν ως διαμεσολαβητές στις συναλλαγές, διευκολύνοντας την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών.

Οι πιστωτικές κάρτες (και τα εναλλακτικά μέσα πληρωμής) θεωρούνται ισοδύναμα με το νόμισμα, καθώς τα αγαθά μπορούν να αγοραστούν με οποιοδήποτε μέσον πληρωμής στην ίδια τιμή.

Η παροχή υπηρεσιών πιστωτικών καρτών έχει κόστος για τις τράπεζες (έλεγχος ιστορικού, διαχείριση χρεών, κ.λπ.).

Η τιμή q αντιπροσωπεύει την τιμή των υπηρεσιών πιστωτικών καρτών, εκφρασμένη σε μονάδες αγαθών.

Η καμπύλη προσφοράς υπηρεσιών Χs(q) δείχνει πόσες υπηρεσίες πιστωτικών καρτών προσφέρονται για κάθε τιμή q.

Η καμπύλη προσφοράς είναι ανοδική, επειδή η κερδοφορία των τραπεζών από την χορήγηση πίστωσης αυξάνται με την τιμή.

Ο καταναλωτής (και η επιχείρηση) έχουν ζήτηση για υπηρεσίες ΥΧd(q) και για αγαθά Υ-ΥΧd(q) που αγοράζονται με νόμισμα.

Όταν η τιμή του ονομαστικού επιτοκίου είναι μεγαλύτερη από την τιμή του επιτοκίου που προσφέρεται από την τράπεζα, όλες οι συναλλαγές πραγματοποιούνται με πιστωτικές κάρτες.

Όταν η τιμή του ονομαστικού επιτοκίου είναι μικρότερη από την τιμή του επιτοκίου που προσφέρεται από την τράπεζα, όλες οι συναλλαγές πραγματοποιούνται με το νόμισμα.

Όταν η τιμή του ονομαστικού επιτοκίου είναι ίση με την τιμή του επιτοκίου που προσφέρεται από την τράπεζα, οι καταναλωτές είναι αδιάφοροι μεταξύ των δύο επιλογών.

Η ζήτηση για πιστωτικές κάρτες είναι τέλεια ελαστική όταν το ονομαστικό επιτόκιο ισούται με το κόστος ευκαιρίας.

Μια αύξηση του ονομαστικού επιτοκίου προκαλεί μετατόπιση προς τα πάνω στην καμπύλη ζήτησης για πιστωτικές κάρτες (X1d → X2d).

Μια αύξηση του ονομαστικού επιτοκίου μειώνει την ποσότητα των υπηρεσιών (X1* → X2*).

Η ποσότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται μέσω πιστωτικών καρτών είναι μια αυξανόμενη συνάρτηση του ονομαστικού επιτοκίου (X(R)).

Το κόστος ευκαιρίας για την πραγματοποίηση της συναλλαγής με νόμισμα αυξάνεται όσο υψηλότερο είναι το ονομαστικό επιτόκιο.

Η ποσότητα των αγαθών που αγοράζονται με νόμισμα όταν η αγορά για πιστωτικές κάρτες είναι σε ισορροπία.

Η ποσότητα των αγαθών που αγοράζονται με νόμισμα εξαρτάται από το διαθέσιμο εισόδημα (Y) και το ονομαστικό επιτόκιο (R).

Η μεταβολή στην προσφορά χρήματος, δηλαδή η διαφορά μεταξύ της τρέχουσας προσφοράς χρήματος (M) και της προσφοράς χρήματος στην προηγούμενη περίοδο (M-), λαμβάνεται υπόψη στην εξίσωση περιορισμού του προϋπολογισμού.

Η kυβέρνηση ελέγχει την προσφορά χρήματος (Ms) θέτοντας την ίση με M.

Σε ισορροπία, η προσφορά χρήματος (Ms) είναι ίση με την ζήτηση για χρήμα (Md), η οποία εξαρτάται από το επίπεδο τιμών, την παραγωγή και το επιτόκιο.

Το επίπεδο τιμών P* προκύπτει από την ισορροπία στην αγορά χρήματος, όπου η ζήτηση για χρήμα (Md) τέμνει την προσφορά χρήματος (Ms).

Η αύξηση της προσφοράς χρήματος, η οποία μειώνει το πραγματικό επιτόκιο, αυξάνει την επένδυση και την παραγωγή. Μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του επιπέδου τιμών.

Η αύξηση της προσφοράς χρήματος, καταλήγει να αυξάνει μόνο το επίπεδο τιμών, χωρίς να επηρεάζει σημαντικά τα πραγματικά μεγέθη, όπως η παραγωγή και η απασχόληση.

Η αύξηση της προσφοράς χρήματος μπορεί να οδηγήσει σε μείωση των φόρων ή αύξηση των μεταβιβάσεων (κατακόρυφη χρηματοδότηση).

Η χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους με εκτύπωση νέου χρήματος (η οποία αυξάνει την προσφορά χρήματος) μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερο πληθωρισμό.

Μια αναπάντεχη αύξηση στην προσφορά χρήματος, δεν επηρεάζει τις πραγματικές μεταβλητές σε συνθήκες πλήρους πληροφόρησης.

Η αύξηση της προσφοράς χρήματος δεν επηρεάζει τις πραγματικές τιμές (ισορροπία Ν, Υ , r , w), αλλά οδηγεί σε αύξηση του γενικού επιπέδου τιμών.

Η πραγματική οικονομική δραστηριότητα (πραγματικές μεταβλητές) δεν επηρεάζεται από τις αλλαγές στην προσφορά χρήματος (νομιστικές μεταβλητές).

Η μετατόπιση στη ζήτηση χρήματος μπορεί να οφείλεται σε αλλαγές στη προσφορά ή στη ζήτηση υπηρεσιών πιστωτικών καρτών.

Η ζήτηση για χρήμα αυξάνεται και η καμπύλη ζήτησης μετατοπίζεται προς τα Δεξιά. Αυτό οδηγεί σε μείωση του επιπέδου τιμών.

Η ονομαστική ζήτηση για χρήμα εξαρτάται από το επίπεδο τιμών (P), το πραγματικό εισόδημα (Y) και το επιτόκιο (R).

Νέες τεχνολογίες πληροφοριών, αλλαγές στους κυβερνητικούς κανόνες, αλλαγές στην αντιληπτή επικινδυνότητα των τραπεζών και αλλαγές στις συνθήκες στο τραπεζικό σύστημα.

Οι κυβερνήσεις μπορούν να μειώσουν το χρέος τους εκδίδοντας ομόλογα B με τοκισμό, τα οποία αγοράζονται από την κεντρική τράπεζα με εκτύπωση νέου χρήματος.

Μπορεί να αυξηθούν οι κυβερνητικές δαπάνες εκδίδοντας νέο χρήμα αντί να δανείζονται από την αγορά. Ψηφίζεται.

Η προσφορά χρήματος αυξάνεται κατα ένα συγκεκριμένο ποσοστό, μέσω αγορών ομολόγων B από την κεντρική τράπεζα.

Η ζήτηση για χρήμα είναι ανάλογη του επιπέδου τιμών, καθώς οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την πραγματική ποσότητα χρήματος που κατέχουν (M/P).

Αυξημένη ζήτηση για χρήμα σημαίνει μια μεγαλύτερη ανάγκη για χρήματα για να πραγματοποιήσουν συναλλαγές λόγω αυξημένης οικονομικής δραστηριότητας.

Αύξηση του ονομαστικού επιτοκίου μειώνει την ζήτηση χρήματος γιατί αυξάνει το κόστος ευκαιρίας της χρήσης του χρήματος.

Πολυπλοκής μαθηματική εκφράσεις που δείχνουν την σχέση μεταξύ ονομαστικής ζήτησης χρήματος, επιπέδου τιμών, πραγματικού επιτοκίου, πραγματικού εισοδήματος και επιτοκίου εισοδήματος

Συχνά με την εξεύρεση λύσης στη συνάρτηση ζήτησης χρήματος, κάνουμε την απλοποίηση να θεωρούμε το επιτόκιο μισθού σταθερό.

Η ζήτηση για χρήμα είναι γραμμική πάνω σε ένα γράφημα όπου ο οριζόντιος άξονας είναι οι τιμές και ο κάθετος άξονας είναι η ζήτηση για χρήμα.

Η γραμμή της ζήτησης μετακινείται προς τα δεξιά αν αυξηθεί το πραγματικό εισόδημα ή μειωθεί το πραγματικό επιτόκιο.

Στο μοντέλο μας, η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική ελέγχονται από την ίδια οντότητα. Στην πραγματικότητα αυτές ελέγχονται από διάφορες οντότητες (κεντρική τράπεζα και κυβέρνηση σε πολλές χώρες).

Η κυβέρνηση αγοράζει αγαθά και υπηρεσίες, πληρώνει τόκους για το χρέος της, και εκδίδει νέα ομόλογα.

Το χρέος που εkkρεμεί από την προηγούμενη περίοδο είναι B-. B- είναι το ονομαστικό όγκο ομολόγων, ή χρεών με τόκους, η κυβέρνηση έχει εκδώσει η συνεπή περίοδο.