Neurologie en Neuron Functies

Het deel van een neuron dat informatie van andere neuronen ontvangt. Het heeft vaak dendritische spines die het oppervlak vergroten voor synapsen.

De uitloper van een neuron waarlangs informatie naar andere neuronen wordt gestuurd. De axon kan vertakken in axon knopjes.

Een vettig laagje dat om axonen heen zit en zorgt dat de informatie die door de axon loopt, niet weglekt.

De ruimte tussen de axon van een neuron en de dendrieten/cellichaam van de volgende neuron, waar communicatie plaatsvindt door middel van neurotransmitters.

Celtypen in de hersenen die verschillende functies hebben in het ondersteunen van neuronen, inclusief het regelen van voedingsstoffen, het produceren van myeline en het afweren van virussen.

Een type gliacel die myeline produceert, dat een isolerend laagje is om axonen heen. Myeline zorgt ervoor dat informatie sneller en efficiënter door de axon kan reizen.

Een ander type gliacel dat de aan- en afvoer van stoffen in de hersenen regelt. Astrocyten produceren ook hersenvloeistof.

Een type gliacel dat deelneemt aan de afweer in de hersenen. Microglia verwijderen beschadigde neuronen.

Opiaten (zoals morfine, heroïne en methadon) lijken op endorfines, natuurlijke pijnstillers die door het lichaam worden geproduceerd. Ze binden aan endorfine receptoren.

Opiaten hebben een pijnstillend en verdovend effect. Ze verminderen ook de aandacht. De aanmaak van endorfine wordt geremd.

Opiaten zijn inhiberend (remmend), maar zorgen tegelijkertijd voor de afgifte van dopamine in het beloningssysteem. Dit komt doordat ze de inhibitie van dopamine neuronen opheffen.

Bij een overdosis heroïne kan de ademhaling worden geremd, wat levensbedreigend is. Een tegengif, een opioïde antagonist, kan de effecten van heroïne tegengaan.

Een opioïde antagonist werkt door de opiaat te verdringen van de receptor. Het bindt sterker aan de receptor, maar stimuleert de cel niet.

Amfetamine en cocaïne verminderen vermoeidheid en verhogen alertheid, hartslag en stemming.

Amfetamine en cocaïne blokkeren de heropname van dopamine, serotonine en noradrenaline in de presynaptische cel.

De blokkering van de heropname zorgt voor meer neurotransmitters beschikbaar in de synaps. Dit verklaart de stimulerende werking van amfetamine en cocaïne. Echter, deze middelen leiden tot een uitputting van de neurotransmitters, waardoor een herstelperiode nodig is.

De heropname van neurotransmitters door de presynaptische cel. Dit zorgt ervoor dat de neurotransmitter niet te lang in de synaptische spleet blijft en dat er geen overprikkeling optreedt.

Een stimulerend middel dat wordt voorgeschreven voor ADHD. Het lijkt op cocaïne, maar is niet verslavend omdat de dosis lager is en de opname in het lichaam langzamer is.

Alcohol versterkt de effecten van de neurotransmitter GABA, die een remmende functie heeft in de hersenen. Dit leidt tot vermindering van hersenactiviteit, minder alertheid en ontremming.

Het verstoorde motivatiesysteem dat ontstaat door herhaaldelijk gebruik van drugs, waardoor de gebruiker geobsedeerd raakt door het middel. Drugsgebruik kan tot een verminderde dopaminevoorraad en vermindering van ontvangers in de hersenen leiden.

Een tegengesteld effect dat optreedt bij langdurig gebruik van drugs. De gebruiker ervaart vermoeidheid, een gebrek aan motivatie en een slecht gevoel omdat de dopaminevoorraad is uitgeput.

Het proces waarbij de synaps zich aanpast aan overprikkeling door drugsgebruik. Dit kan leiden tot een afname van het aantal receptoren en een verhoogde tolerantie, waardoor de gebruiker een hogere dosis nodig heeft om dezelfde effecten te ervaren.

De onbedwingbare drang om drugs te gebruiken. Dit kan ontstaan vanwege de adaptatie van de synaps en de verminderde dopaminevoorraad in de hersenen.

De frontale cortex is een hersenregio die een remmende functie heeft en impulsief gedrag reguleert. Methylfenidaat stimuleert de frontale cortex, waardoor deze beter functioneert en de gebruiker impulsen beter kan controleren.

De amygdala is een deel van de hersenen dat betrokken is bij emoties, vooral angst. Het stuurt signalen naar de hypothalamus om lichamelijke reacties zoals een verhoogde hartslag te veroorzaken.

De cingulate gyrus is een hersengebied dat betrokken is bij emotionele reacties op prikkels, agressie en pijnperceptie.

Het hippocampus is een hersengebied dat een belangrijke rol speelt bij geheugenvorming, vooral voor nieuwe herinneringen.

De olfactory bulb is het reukorgaan in de hersenen, verantwoordelijk voor het waarnemen van geuren.

De basale ganglia is belangrijk voor motorische functies, zoals het plannen en initiëren van bewegingen, en het leren van motorische vaardigheden.

De occipitale kwab is verantwoordelijk voor visuele verwerking, inclusief het interpreteren van beelden en het herkennen van voorwerpen.

De temporale kwab is betrokken bij auditieve verwerking, inclusief taalbegrip, muziekperceptie en geheugenvorming.

De pariëtale kwab is verantwoordelijk voor de somatosensorische waarneming, inclusief tastzin en het besef van de positie van het lichaam in de ruimte.

Het proces waarbij geluidstrillingen worden omgezet in elektrische signalen die naar de hersenen worden gestuurd.

De hersenstam is het eerste deel van de hersenen dat informatie van het slakkenhuis ontvangt. Het verwerkt en stuurt de informatie dan door naar de thalamus.

De thalamus is een belangrijk schakelstation in de hersenen. Het filtert en stuurt informatie door naar de auditieve cortex, afhankelijk van waar je je aandacht op richt.

De auditieve cortex is het gebied in de hersenschors waar geluid wordt verwerkt en geïnterpreteerd. Hier worden geluiden herkend en betekenis gegeven.

Het verschil in aankomsttijd van een geluid bij beide oren. De hersenen gebruiken dit verschil om de locatie van een geluid te bepalen.

Het verschil in intensiteit (volume) van een geluid bij beide oren. De hersenen gebruiken dit verschil om de locatie van een geluid te bepalen.

Het proces waarbij lichtstralen worden omgezet in elektrische signalen die naar de hersenen worden gestuurd.

De visuele cortex is het gebied in de hersenschors waar visuele informatie wordt verwerkt en geïnterpreteerd. Hier wordt betekenis gegeven aan wat we zien.

Het linkeroog en rechteroog zijn beiden verbonden met beide hersenhelften. De linker hersenhelft verwerkt informatie uit de rechterkant van het gezichtsveld (beide ogen). De rechter hersenhelft verwerkt informatie uit de linkerkant van het gezichtsveld (beide ogen).

Elk neuron heeft een specifieke functie, zoals het detecteren van licht, geluid, of een bepaalde kleur. Een actiepotentiaal in een specifiek neuron geeft de hersenen informatie over wat er wordt waargenomen.

De frequentie van actiepotentialen bepaalt de intensiteit van de prikkel. Meer actiepotentialen per seconde betekent een sterkere prikkel.

De hersenen gebruiken de activiteit van verschillende neuronen samen om de intensiteit van een prikkel te bepalen. Meer neuronen die vuren betekent een sterkere prikkel.

De hersenen gebruiken een combinatie van de 'gelabelde lijn', 'frequentie codering' en 'populatie codering' om de betekenis en intensiteit van sensorische signalen te interpreteren.

De hersenen kunnen de intensiteit van een geluidsgolf bepalen door het aantal actiepotentialen in een neuron te meten (Frequentie Codering). Daarnaast kan de hersenen de intensiteit van het geluid bepalen door te kijken naar de aantal neuronen dat actief is (Populatie Codering). Een zachte toon activeert weinig neuronen met een lage frequentie aan actiepotentialen. Een harde toon activeert meer neuronen met een hogere frequentie aan actiepotentialen.

Een lichte aanraking activeert een klein aantal neuronen. Een harde aanraking activeert meer neuronen. Dit principe, 'populatie codering', geldt voor alle zintuigen, inclusief het gehoor.

Alle zintuigen gebruiken dezelfde drie coderingsprincipes: Gelabelde Lijn, Frequentie Codering en Populatie Codering. Dit zorgt ervoor dat de hersenen alle sensorische informatie kunnen interpreteren en begrijpen.