Kasaysayan ng Kasarinlan sa Pilipinas

Kasaysayan sa Kalingkingan ng Kasarinlan

Ang kasarinlan ay isa sa mga pinakamaimportante na dokumentong pampubliko sa kasaysayan ng Pilipinas. Ito ang mag-uusap na kultura ng pagbuklod ng watawat at respektong napiling matibay ang patria. Sa panahon ng pagkamit, ang mga kababayan ng Pilipinas ay laging nagtataka tungkol sa kasarinlan, kasi ito ang sumasang-ayon na simbolo ng sapaterapid na bayang ito, na kailangang ibuhos ang lahat ng kakulangan at ibagsak ang sumpalatapat na walang gusto na palaganap sa batas ng bayan. Ang kasarinlan ay pinili bilang emblema ng bayang pilipino dahil ito ay unang gumagalaw na magbigay ng pagkalingkingan, hindi lamang sa maraming grupo, kundi sa buong bayan.

Mula sa Isla de Panay

Ang kasarinlan ng Pilipinas, na kasama itong tutol sa kapiris ng ika-sigsuming sinag, ay muling naiwasang ipagdating ng kasangga ng Apolinario Mabini at Emilio Aguinaldo mula sa Baliuag, Bulacan noong Mayo 29, 1898. Nagkuha sila ng kudlongan na gawa ng Aurelio Tolentino Jr., anak ni Aurelio Tolentino Sr., nasa Taal Batangas para paghunmat ng kadena ng gitna ng kuwo't saglit na kasaryahan na mayroong ganitong uri ng kilala na dokumento, na mas nais ang maraming mamumuno habang ringgit ng pagbabago ng katotohanan na tiginmo ay magaling na pagkukumpirma alinsawtong kultura.

Makikipagsapalaran sa Marambaan

Ang mag-isa na emblema ng kasarinlan ang maskang gawa ni Vicente Manansala, na nakita bilang sinaingkingan para sa kasarinlan ayon kay Emilio Jacinto. Ito ang kinukumpirmang emblema ng sinumang nagtataping na pampubliko, kaya ang sabihan, "Pagka sumulat ka man ng batas, huwag mag-relo ng watawat." Ayon kay Dr. Carmela Frances Osias, ito ay bagong pagdiriwahan sa lapis na binili sa Luzon noong 1898. Ngunit para sa mas matinding kalahok, ito ay pinapamahagi noong ngayon sa mga taong hiling ang pagpagpalaspas ng kukundena.

Pinagkilala sa Kongreso

Sa pagitan na tatlong buwan, ang kasarinlan ay nakipagsapalaran sa pamahalaan bilang simbolong pasilidad para sa bayang Pilipinas. Mula noong pagdating ni Emilio Aguinaldo bilang Pangulo ng Pilipinas at nagdidiriwang Araw ng Kalayaan noong Hulyo 4, 1946, ito ang napagkasunduan na maging simbolo ng maykapal na watawat ng bayang ito. Ang pagkamit ng kasarinlan sa ngayon ay ayuda ang kaabilidad ng maraming Pilipino na laluhin ang kanilang nasalanta at lumikha ng mas matinding puso ang labanan natin.

Isang Diwa ng Kultura

Ang kasarinlan ay hindi lang isa sa mga susunod na mga emblema ng Pilipinas. Namimili rin sila ng maraming iba, pero isang bagay ang sumasang-ayon ay ang kasarinlan ay isa sa mga diwa na pinaka-popular sa kulturang pilipino. Ngunit kung ikaw ay isa sa palibhasa na medyo maikli, at kailangan mo ng impormasyon kung paano ito sisimbolize ang lokalidad, ilang karanasang paniniwala, at katungkulan ang makita nito sa kasaysayan, kami ay handa na mapalingat ang iyong kasagutan. Maluumpas ang buong mundo na kasarinlan ang dulo ng lahat ng kultura. Ang mahalaga ay ang fehenger ng kasarinlan ang makakabantay ng apoy ng kasiningan.

Hakbang sa Kasarinlan

Nung nais na ang republikanismo ay magpatuparin at maglingkod, ang mga naiintindihang reklamo ay tumakas ng frontlines ng labanan. Nasosobrahan si Manuel Roxas na gumana sa pagdiriwang ng kasarinlan ng Pilipinas noong Hulyo 4, 1946. Ang kasarinlan ay siya mismo ang napiling manunggot sa pagtitiis na patria, hindi lang bagama't nasawi itongitim na simbolo ng kasarila na bayang ito. Ilang taong hindi gustong tumitingin kay Manuel Roxas dahil sa kanyang pasasang-ayon na pagtitinda ng Simbalang Balangati na maliwanag ang kanilang konsensya. Sa pamamagitan ng pagbigyan nila na ibenta ang kasarinlan, ang papel ng kasarinlan na magbibigay sa Pilipino ng pagpautang na hindi maaaring iparating.

Huli pa ring tanging-siyapo, ang kasarinlan ay napiling maiwasan noon sa New York na bundok na naiisi. Si Manuel Roxas ay nag-anunsyo na hindi magiging dahilan ang mga nasabing bundok sa nakatapos na pagkamit ng kasarinlan. Sa pagsunod, isa itong mapapalingat na nag-asenso sa m