Hofcultuur en Absolutisme

Lodewijk XIV noemde zichzelf de Zonnekoning omdat hij, net als de zon het middelpunt van het zonnestelsel is, het middelpunt van Frankrijk wilde zijn. Dit wordt duidelijk in Versailles, waar alles om hem draait. De Spiegelzaal is ontworpen om zijn macht te reflecteren en de hofcultuur draait om zijn aanwezigheid. De paleistuinen symboliseren de menselijke overheersing over de natuur, een metafoor voor zijn absolute macht.

Hofballetten werden gebruikt om Lodewijk XIV te presenteren als een machtige leider. In Le Ballet de la Nuit trad hij op als Apollo, de zonnegod, om zijn centrale rol als koning te benadrukken. De balletten versterkten zijn goddelijke recht (droit divin) en maakten hem het symbool van orde en harmonie in het rijk.

Hofballet is een theatrale voorstelling waarin dans, muziek en gezongen teksten samenkomen. Le Ballet de la Nuit is een voorbeeld. Hofdansen zijn meer sociale dansen die tijdens feesten werden uitgevoerd. Ze hadden een hiërarchische functie: de positie in de dans weerspiegelde de status van de hoveling.

Rococo-kunst kenmerkt zich door sierlijke en asymmetrische decoratie (schelpen en krullen), pastelkleuren en speelse, sensuele scènes, en atmosferische, dromerige composities. Rococo was een reactie op de strenge regels van de Verlichting. De stijl benadrukte speelsheid, fantasie en emotie in plaats van rationalisme en orde.

Poussinisten geloofden dat lijn en tekening de belangrijkste elementen van kunst waren, geïnspireerd door de klassieke oudheid. Rubenisten benadrukten kleur en expressie, geïnspireerd door de emotionele kracht van Rubens' werken. De rivaliteit zorgde voor een debat over de rol van emotie versus rationaliteit in de kunst en beïnvloedde de academische kunstwereld.

De kreet "Sapere aude" betekent letterlijk "Durf te weten" en moedigt mensen aan om hun eigen verstand te gebruiken in plaats van blindelings tradities of autoriteit te volgen.

Het Neoclassicisme is een kunststroming die zich laat inspireren door de klassieke kunst en architectuur uit de Oudheid. Er is een focus op helderheid, orde en evenwicht in de vormgeving, met oog voor de perfecte schoonheid en esthetiek.

Johann Winckelmann wordt gezien als de grondlegger van het Neoclassicisme. Hij betoogde dat de kunst uit de Oudheid de hoogste vorm van schoonheid en perfectie vertegenwoordigde en pleitte voor een heropleving van deze klassieke waarden in de kunst.

De Romantiek reageerde op de rationele nadruk van de Verlichting door gevoel, verbeelding en het sublieme (het gevoel van ontzag en schoonheid in de natuur) te benadrukken.

Gustave Courbet was een realistische schilder die de alledaagse werkelijkheid zonder idealisatie wilde weergeven. Hij wilde de harde realiteit van het leven vastleggen, zonder te verzachten of te romantiseren.

De daguerreotypie is een vroege fotografische techniek waarbij een uniek positief beeld op een zilveren plaat werd gecreëerd. De calotypie gebruikte een negatief beeld dat meerdere kopieën kon opleveren.

De opkomst van de fotografie had een grote invloed op de schilderkunst. Sommige schilders probeerden de realistische stijl van de fotografie te integreren in hun werk, terwijl anderen zich meer focusten op het abstracte of emotionele.

"De Eed van de Horatii" en "Portret van Madame Récamier" door Jacques-Louis David zijn voorbeelden van neoclassicistische kunstwerken.

De kunststroming die gevoel, mysterie en het sublieme centraal stelt, met een focus op de mens in de natuur.

Een schilderij van Jacques-Louis David dat de heldenmoed van drie broers die zweren voor hun vaderland afbeeldt. Het werk is symmetrisch en helder.

Een schilderij van Caspar David Friedrich waarin een man op een bergtop staat, omringd door mist. Het werk benadrukt de grootsheid van de natuur en de nietigheid van de mens.

Het schilderij van Jacques-Louis David laat zien hoe de Verlichting een rationele en gestructureerde wereldvisie had.

Het schilderij van Caspar David Friedrich belichaamt de focus op emotie en subjectiviteit in de Romantiek.

De verschillen tussen de neoclassicistische en romantische kunststromingen laten zien hoe kunst reageert op de sociale en intellectuele veranderingen van zijn tijd.

Een negatieve afbeelding op papier waarmee men meerdere afdrukken kan maken.

De Salon des Refusés was een tentoonstelling van afgewezen werken van de officiële Salon in Parijs. Het gaf kunstenaars die niet voldeden aan de academische normen een podium, waardoor de weg werd geopend voor nieuwe stromingen zoals het impressionisme.

Rousseau bekritiseerde de verlichting omdat hij geloofde dat wetenschap en kunst niet leiden tot betere moraal, maar juist tot het verval van waarden. Hij pleitte voor een terugkeer naar de natuurlijke staat en volkssoevereiniteit.

In "Du Contrat Social" pleit Rousseau voor een samenleving waarin de mensen hun vrijheid inruilen voor veiligheid onder een sterke heerser.

De kunstenaars gebruikten snelle penseelstreken, optische kleurmenging en lichte kleuren om een momentopname te vangen van de alledaagse realiteit. Bekende kunstenaars zijn Claude Monet met zijn schilderij Impressie, Zonsopgang en Edgar Degas, die bekend staat om zijn dansers.

"Homo homini lupus est" betekent "de mens is voor de medemens een wolf." Hobbes zag de natuurlijke staat van de mens als een constante oorlogstoestand.

De verftube maakte het voor kunstenaars mogelijk om verf makkelijk mee te nemen en buiten te schilderen. Dit was essentieel voor de impressionisten, die hun inspiratie haalden uit direct waarnemen van de natuur en het veranderende licht.

De opkomst van de arbeidersklasse en de sociale ongelijkheid in de 19e eeuw bracht de aandacht naar de harde werkelijkheid van het leven. Realistische kunstenaars lieten de armoede van boeren en arbeiders zien in hun werken.

Volgens Hobbes moeten mensen hun vrijheid opgeven in ruil voor veiligheid onder een sterke heerser om de chaos te voorkomen.

Absolute vorsten gebruikten kunst als propaganda om hun macht en status te bevestigen. Lodewijk XIV van Frankrijk maakte van Versailles een visueel manifest van zijn absolute macht. De architectuur, decoratie en hofcultuur draaiden allemaal om zijn status als Zonnekoning.

Locke's empirisme stelt dat kennis voortkomt uit ervaring en waarneming. De mens is geboren als een onbeschreven blad.

Descartes' rationalisme beargumenteert dat ware kennis alleen via de rede en logica kan worden verworven.

De Spiegelzaal in Versailles was een imposante ruimte ontworpen om Lodewijk XIV te presenteren als het middelpunt van zijn hof. De weerspiegelingen in de spiegels versterkten zijn status als onaantastbare heerser.

De paleistuinen van Versailles waren een belangrijk onderdeel van de propaganda van Lodewijk XIV. Ze dienden om de pracht van zijn hof te tonen en zijn status als Zonnekoning te bevestigen.

Marx gebruikte "entfremdung" om te beschrijven hoe arbeiders in een kapitalistisch systeem vervreemd raken van hun werk, hun product, hun collega's en zichzelf.

Het Communistisch Manifest pleit voor klassenstrijd, afschaffen van privébezit en een communistische samenleving.

Marx zag de Industriële Revolutie als de oorzaak van toenemende ongelijkheid. De bourgeoisie werd rijk door de uitbuiting van de arbeid van de proletariërs. Hij stelde voor om productiemiddelen gemeenschappelijk te bezitten, klassenverschillen af te schaffen en een communistische samenleving te creëren met gelijkheid voor iedereen.

De Driehoekshandel was een economisch systeem tussen Europa, Afrika en Amerika. Europa exporteerde goederen naar Afrika, Afrika leverde slaven aan Amerika en Amerika exporteerde producten terug naar Europa. De trans-Atlantische slavenhandel was een cruciaal onderdeel van dit systeem, waarbij miljoenen Afrikanen werden uitgebuit.

Abolitionisten gebruikten verschillende argumenten om de slavenhandel af te schaffen: Moreel: slavernij is tegen de menselijke waardigheid, Religieus: slavernij is zondig volgens Christelijke waarden, Economisch: een economie zonder slavernij is efficiënter.

"The White Man's Burden" was een term die werd gebruikt om het idee te verspreiden dat Westerse landen minder ontwikkelde volken moesten 'beschaven'. Dit werd gebruikt om kolonialisme te rechtvaardigen, door te beweren dat het voor hun eigen bestwil was.