Elementy Urbanistyki Wykład 4

Międzynarodowa organizacja architektów modernistycznych, która powstała w celu konsultacji i rozwoju współczesnej architektury.

Okres po II wojnie światowej, w którym dominowała idea odbudowy miast w oparciu o idee modernizmu.

Styl architektoniczny i urbanistyczny charakteryzujący się funkcjonalnością, prostotą i minimalizmem.

Koniec lat 50-tych i 60-tych XX wieku, czas kulminacyjnego rozwoju stylu życia i stylistyki związanej z modernistyczną architekturą.

Zniszczenie miast w czasie II wojny światowej, zarówno w Europie, jak i na świecie.

Potrzeba zapewnienia mieszkań i domów dla milionów ludzi po II wojnie światowej.

Wpływ idei modernistycznych na odbudowę miast po II wojnie światowej.

Okres, w którym styl życia i stylistyka otaczającej przestrzeni były zgodne z modernistycznymi zasadami.

Nowy urbanizm to nurt urbanistyki zaliczany do postmodernizmu, który charakteryzuje się powrotem do tradycyjnej, historycznej kompozycji miast.

Głównym elementem Nowego Urbanizmu jest plac centralny (rynek), który jest nowo projektowany lub rozwijany na bazie starego miasta.

Nowy Urbanizm promuje kompleksową rewitalizację centrów miast, zwiększając ich atrakcyjność i wielofunkcyjność.

Nowy urbanizm sprzeciwia się rozwojowi przedmieść i dąży do zmniejszenia ich wpływu.

Nowy urbanizm stawia na wprowadzenie stref uspokojonego ruchu i stref pieszych, likwidując drogi szybkiego ruchu w centrach miast, aby stworzyć bardziej przyjazne i bezpieczne środowisko.

Nowy urbanizm promuje modernizację i budowę sprawnie działającej komunikacji publicznej, dążąc do zmniejszenia roli samochodów w transporcie miejskim.

Leon Krier, teoretyk urbanistyki i architekt, jest jedną z kluczowych postaci Nowego Urbanizmu.

A. Duany i E. Plater-Zyberk są kluczowymi postaciami Nowego Urbanizmu, którzy propagują jego założenia.

Nowa Urbanistyka to ruch architektoniczny i planistyczny, który pojawił się w latach 80. XX wieku, którego celem jest stworzenie bardziej przyjaznych dla ludzi środowisk miejskich.

Nowa Szkoła Klasyczna w architekturze, zwana też nowym tradycjonalizmem, jest przeciwieństwem modernizmu i funkcjonalizmu w budownictwie. Stawia na odwołania do klasycznych wzorców

Kongres Nowej Urbanistyki (CNU) jest międzynarodową organizacją, która promuje idee Nowej Urbanistyki na całym świecie.

DPZ CoDesign to firma architektoniczna założona przez Andrés Dumasa i Elizabeth Plater-Zyberk, która specjalizuje się w realizacji projektów w myśl zasad Nowej Urbanistyki.

Plaza La Reina to przykład hotelu zintegrowanego z otaczającą zabudową miejską, zlokalizowanego w Los Angeles. Posiada lokale handlowe na parterze, duże schody i dziedziniec na piętrze. Jest to projekt Moule & Polyzoides.

Nowożytne projektowanie miejskie we Alexandria, VA, stanowi przykład spójnego i jednolitego projektu urbanistycznego, zbudowanego w duchu Nowej Urbanistyki.

Habersham, SC, to przykład miasta o spokojnych ulicach, sprzyjających pieszym i rowerzystom. W miejscowości znajduje się również The Circle, rondo z parkiem, zaprojektowane przez Farr Associates.

Nowa Urbanistyka nie umarła! Jest nadal ważnym ruchem w projektowaniu miast, stawiającym na zrównoważony rozwój i przyjazne przestrzenie dla ludzi.

Amerykański urbanista, znany z rewitalizacji Nowego Jorku, który skupiał się na projektach infrastrukturalnych, takich jak autostrady i mosty. Jego projekty były często krytykowane za naruszanie struktury miejskiej i wykluczenie społeczne.

Dziennikarka, publicystka i aktywistka miejska, która negatywnie oceniała projekty Roberta Mosesa. Jej książki, takie jak „Życie i śmierć wielkich amerykańskich miast”, wpłynęły na rozwój urbanistyki XX wieku.

Okres w historii urbanistyki, który charakteryzował się powstaniem nowych ideii i tendencji. W tym czasie pojawiły się koncepcje urbanistyki społecznej, ekologicznej i zrównoważonego rozwoju.

Dokument z 1996 roku, który zawierał wytyczne dotyczące rozwoju miast. Wzywa do ograniczenia rozwoju samochodowego i tworzenia zrównoważonych przestrzeni publicznych.

Duński architekt i urbanista znany z badań nad przestrzenią publiczną. Jego pionierskie prace z lat 70. XX wieku skupiały się na analizie ruchu pieszego i wpływu otoczenia na zachowanie ludzi w przestrzeni miejskiej.

Amerykański architekt i urbanista, znany z prac nad teorią „języka wzorców” - systemu projektowania, który ma na celu stworzenie bardziej harmonijnych i przyjaznych dla ludzi przestrzeni.

Pięć zasad urbanistycznych, które dotyczą organizacji i struktury miasta. Są to: kształt i wielkość ulic, różnorodność i mieszanie funkcji, gęstość i skala zabudowy, dostępność i możliwości transportu, przestrzeń publiczna.

Okres przed 1939 rokiem, który charakteryzował się rozwojem modernistycznych koncepcji urbanistyki.

Ruch architektoniczny i urbanistyczny, który kładzie nacisk na tradycyjne wartości urbanistyczne, takie jak zrównoważony rozwój, budowanie społeczności i zmniejszenie zależności od samochodów.

Leon Krier, znany architekt i urbanista, jest jednym z czołowych przedstawicieli nowoczesnej architektury konserwatywnej.

Projekt budowy Poundbury w Wielkiej Brytanii, realizowany przez Leona Kriera, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych przykładów Nowego Urbanizmu.

Jedna z kluczowych zasad Nowego Urbanizmu, która kładzie nacisk na budowanie przestrzeni publicznych, które zachwycają i odzwierciedlają lokalną tożsamość.

Zasada Nowego Urbanizmu, która podkreśla znaczenie dostępnych i zróżnicowanych mieszkań w kontekście urbanistycznym.

Zasada Nowego Urbanizmu, która promuje miasta przyjazne dla pieszych i rowerzystów, ograniczając ruch samochodowy w centrach miast.

Zasada Nowego Urbanizmu, która kładzie nacisk na stworzenie spójnych i zintegrowanych przestrzeni publicznych w mieście.

Pierwsza realizacja Nowe Urbanizmu w Europie, budowana w Anglii od 1993 roku, oparty na zasadach Nowego Urbanizmu.

Parametry, takie jak gęstość zabudowy czy proporcje terenu, które są punktem wyjścia dla projektowania.

Określanie ekonomicznych aspektów projektu, np. kosztów budowy i potencjalnych zysków.

Są to budynki mieszkalne połączone wspólnymi ścianami, tworzące ciągły szereg.

Budynki posiadające centralne atrium, czyli wewnętrzną przestrzeń z naturalnym oświetleniem, często służącą jako przestrzeń wspólna.

Tworzenie przestrzeni publicznych w otoczeniu budynków mieszkalnych, np. placów, parków, ścieżek.

Zastosowanie takich rozwiązań, które tworzą przyjazne i komfortowe środowisko dla mieszkańców.

Wprowadzenie do projektu zieleni, która odgrywa kluczową rolę w integracji przestrzeni.

Wspólne przestrzenie, takie jak place zabaw czy place zabaw, które służą do integracji społeczności.

Uwzględnianie w projekcie różnych grup wiekowych i ich potrzeb, np. dla dzieci, osób starszych.

Projektowanie z uwzględnieniem dostępności dla osób niepełnosprawnych, np. rampy, podjazdy.