Dendrymery i ich właściwości

Study Notes

Trójwymiarowe polimery, kuliste, składające się z rdzenia, wnętrza i powierzchni.
Giętkie, z możliwością zmiany kształtu i rozmiaru.
Leki najczęściej umieszczane w wnętrzu poprzez enkapsulację (wiązania wodorowe) lub kompleksację (wiązania kowalencyjne).
Powierzchnia dendrymerów zawiera aktywne grupy terminalne, które umożliwiają przyłączanie receptorów, ligandów oraz modyfikację właściwości i aktywności.
Przykłady dendrymerów: poliamidoaminowe, polipropylenoiminowe, karbokrzemowe.

Właściwości dendrymeryzmu zależą od budowy – mogą być wzmocnione lub osłabione przez zwiększenie ilości grup terminalnych.
Dendrymery zmniejszają toksyczność leków, zwiększają ich rozpuszczalność i biodostępność.
Powinny mieć duże powinowactwo do struktur, być nietoksyczne, nieimmunogenne oraz przekraczać bariery biologiczne.
Dendrymer poliamidoaminowy z kamptotecyną zwiększa rozpuszczalność i aktywność przeciwnowotworową, mimo dużych działań niepożądanych; z topotekanem stosowany w leczeniu raka płuc i jajnika.

Dendrymery poliaminoamidowe enkapsulujące sulfametoksazol zwiększają aktywność antybakteryjną i rozpuszczalność.
Dendrymery same w sobie mogą uszkadzać bakterie – przyłączają się do ujemnej błony, wypierając dodatnie jony i zwiększając przepuszczalność błony, co prowadzi do jej dezintegracji i śmierci komórki.

Dendrymer zwiększa dostęp do komórki nowotworowej, co wydłuża czas retencji i podnosi aktywność leku.

Interkalacja między zasadami azotowymi podczas replikacji DNA hamuje replikację.
Tworzy kompleksy DNA-topotekan, co uniemożliwia odtworzenie wiązań po pęknięciach, prowadzi do uszkodzenia łańcuchów DNA i ostatecznie do śmierci komórki.

Dendrymery blokują receptory wirusa, np. HIV, odpowiedzialne za adhezję do limfocytów T, co prowadzi do utraty potencjału zakaźnego.
Modyfikowane dendrymery mogą wiązać się z białkami powierzchniowymi i wykazuje działanie wirusobójcze, przykładem jest VivaGel stosowany w terapii HIV i HSV.

Hipertermia: zwiększenie temperatury w komórce do 42-46°C, co uwrażliwia na terapię.
Termoablacja: podniesienie temperatury do 51-55°C prowadzi do śmierci komórki.