Communicatie in Beleidsvorming

Overheidscommunicatie die de focus legt op het ontwikkelen van beleid in samenwerking met de bevolking of specifieke doelgroepen, voordat het beleid wordt goedgekeurd.

Overheidscommunicatie die gericht is op het bekendmaken en uitleggen van goedgekeurde beleidsbeslissingen aan het publiek.

Beleid dat zodanig is opgesteld dat communicatievormen inherent deel uitmaken van de formulering en implementatie, waardoor het beleid en de dienstverlening duidelijker worden.

Beleid dat specifiek gericht is op het bereiken van doelstellingen door middel van communicatiecampagnes, zoals voorlichtingscampagnes.

De rol van imago en corporate communicatie is van groot belang voor de overheid en de manier waarop ze wordt gezien door het publiek.

Een stijgende opleidingsgraad en grotere toegang tot informatie maken burgers kritischer ten opzichte van beleid.

Een proces waarin fasen van open communicatie en dwang elkaar afwisselen om gezamenlijk tot een oplossing te komen.

Een strategie waarbij dwang en dialoog elkaar afwisselen tijdens het beleidsproces.

De eerste fase van de pendelstrategie, waarin een agenda wordt gepresenteerd en dwang wordt uitgeoefend.

De tweede fase van de pendelstrategie, waarin er ruimte is voor dialoog en onderling overleg.

Een openbare bijeenkomst waar burgers de kans krijgen om hun mening te geven over een bepaald onderwerp.

Een methode om feedback te verzamelen van een groep mensen. De meningen worden geanonimiseerd weergegeven.

Een specifieke vorm van groepsdiscussie waarbij verschillende standpunten worden gepresenteerd en besproken.

De kans dat veel mensen met verschillende meningen en standpunten aanwezig zijn.

Het proces waarbij mensen met verschillende meningen en standpunten samenkomen.

Een persoon die ervoor zorgt dat de discussie ordelijk en gestructureerd verloopt.

Een duidelijke uitleg van verschillende standpunten, zodat iedereen begrijpt wat er gezegd wordt.

Zorg ervoor dat verschillende meningen en standpunten aan bod komen.

Burgers en beleidsmakers zijn niet altijd even competent in participatie. Dit kan komen door verschillen in kennis, vaardigheden en complexiteit van de thema's.

De 'not in my backyard'-reactie: mensen zijn vooral gericht op hun eigen belang en niet op het algemeen belang.

Participatieve processen kunnen leiden tot een uitholling van democratische besluitvorming. Dit kan gebeuren door een overdreven invloed van deskundigen of leiders, of door een onvoldoende verantwoordelijkheid van burgers.

Participatie kan de kloof tussen burgers en beleidsmakers vergroten als de input van burgers niet wordt meegenomen in de besluitvorming.

Het onderwerp moet geschikt zijn voor debat en verband houden met de leefwereld van burgers. Burgers moeten een mening kunnen vormen of deze kunnen ontwikkelen vanuit hun ervaringen.

Het beleidsproces moet flexibel zijn om ruimte te geven voor interactie en open te staan voor andere denkwijzen.

De rol van de overheid varieert in elke fase van het beleidsproces. Er zijn 5 vragen die in elke fase beantwoord moeten worden om de juiste communicatiestrategie te bepalen.

Een informele setting waarin ideeën worden gedeeld en besproken met de focus op creativiteit en openheid.

Een gestructureerde sessie waar iedereen zijn ideeën over een bepaald onderwerp kan opschrijven. Dit kan leiden tot een verslag.

De voordelen van het gebruik van brainstorming in groepen zijn de creatieve en open discussie, en het delen van kennis.

Een uitdaging bij het organiseren van brainstormsessies is het vinden van voldoende deelnemers die gemotiveerd zijn.

Als beleidmakers niet serieus omgaan met de uitkomsten van een brainstorm, kan dit demotiverend zijn.

De keuze voor een specifieke methode hangt af van de aard van het probleem.

Het gebruik van tussenpersonen, zoals artsen, apothekers of jeugdwerkers, die geloofwaardigheid hebben bij specifieke groepen en die informatie kunnen vertalen en uitleggen.

Het zorgvuldig kiezen van de juiste communicatiemiddelen, rekening houdend met de doelgroep, hun voorkennis en de complexiteit van de boodschap.

Een vorm van voorlichting die gericht is op het ontwikkelen van vaardigheden bij ontvangers zodat ze in de toekomst zelfstandig betere beslissingen kunnen nemen.

Educatieve voorlichting moet gebaseerd zijn op de dagelijkse ervaringen en behoeften van de ontvangers, zodat de informatie direct bruikbaar is.

De ontvanger moet gemotiveerd zijn en tijd vrij willen maken voor educatieve voorlichting. Dit betekent dat de voordelen van deelname duidelijk moeten worden gecommuniceerd.

Educatieve voorlichting moet niet alleen cognitieve doelen hebben, maar ook concrete vaardigheden ontwikkelen die de ontvangers in hun dagelijks leven kunnen toepassen.

Educatieve voorlichting moet flexibel en aanpasbaar zijn aan de individuele behoeften, wensen en kennis van de ontvangers.

Educatieve voorlichting moet een duidelijk doel hebben, zoals het stimuleren van verantwoorde beslissingen.