Celstructuur en Functies

De fundamentele eenheid van leven, waaruit alle organismen zijn opgebouwd.

Een gelachtige stof die water en opgeloste chemische stoffen bevat die nodig zijn voor de groei van de cel.

Een dunne, flexibele buitenste laag die de cel omsluit en beschermt.

Structuren die de genetische informatie van een cel bevatten, in de vorm van DNA.

Organellen die eiwitten produceren, essentieel voor alle celprocessen.

Cellen zonder een kern met een membraan, vaak met een enkel, circulair chromosoom.

Cellen met een kern met een membraan, die meerdere, staafvormige chromosomen bevat.

Structurele verschillen tussen prokaryotische en eukaryotische cellen die verband houden met de aanwezigheid of afwezigheid van een kern met een membraan.

De vorm van een prokaryotische cel, bijvoorbeeld bolvormig, staafvormig of spiraalvormig.

De manier waarop prokaryotische cellen samenklonteren, bijvoorbeeld in ketens, paren of clusters.

Een stevige buitenlaag die de cel beschermt en zijn vorm behoudt.

De druk die ontstaat door het verschil in concentratie van opgeloste stoffen aan weerszijden van een semipermeabel membraan.

De beweging van water door een semipermeabel membraan van een gebied met een lage concentratie opgeloste stoffen naar een gebied met een hoge concentratie.

Een milieu waarin de concentratie opgeloste stoffen binnen en buiten de cel gelijk is.

Een milieu waarin de concentratie opgeloste stoffen buiten de cel hoger is dan binnen de cel.

Een milieu waarin de concentratie opgeloste stoffen binnen de cel hoger is dan buiten de cel.

De mate waarin een cel veranderingen in osmotische druk kan weerstaan.

Het verschijnsel waarbij een celwater verliest en krimpt in een hypertone omgeving.

Het verschijnsel waarbij de celmembraan van een cel met een celwand loslaat van de celwand in een hypertone omgeving.

Het dragermolecuul van genetische informatie in een prokaryotische cel.

Een gebied in een prokaryotische cel waar het DNA is geconcentreerd.

Kleine, circulaire, dubbelstrengs DNA-moleculen die extra genetische informatie dragen.

Een ophoping van voedingsstoffen in een prokaryotische cel, meestal in gepolymeriseerde vorm.

Een type insluitsel dat polygepolymeriseerde anorganische fosfaat opslaat, wat gebruikt kan worden in het metabolisme en helpt bij de vorming van biofilms.

Een type insluitsel dat wordt gevonden in zwavelbacteriën en elementair zwavel opslaat, dat door deze bacteriën wordt gebruikt voor hun metabolisme.

Een organel dat gas opslaat in kleine, eiwitgevoerde blaasjes, waardoor prokaryoten hun drijfvermogen kunnen aanpassen en zo hun positie in de waterkolom kunnen veranderen.

Een organel dat magnetische ijzeroxide of ijzersulfide opslaat, ingesloten in een lipidenlaag. Dit stelt bacteriën in staat zich uit te lijnen langs magnetische velden en helpt bij hun beweging.

Een eiwitrijk organel dat ribulose-1,5-bisfosfaatcarboxylase/oxygenase (RuBisCO) en koolzuuranhydrase bevat. Beide stoffen worden gebruikt voor koolstofmetabolisme.

Een inerte, rustende vorm van een bacterie die wordt gevormd onder ongunstige omstandigheden, beschermt de bacteriële genomen en zorgt voor lange overleving.

Het proces waarbij een vegetatieve bacterie zich omvormt tot een endospoor. Dit gebeurt wanneer nutriënten schaars zijn of de omgeving ongunstig wordt.

Het proces waarbij een endospoor terugkeert naar een vegetatieve staat. Daarbij wordt de bacterie weer metabolisch actief en kan het groeien en vermenigvuldigen.

De buitenste barrière van een cel, die het cytoplasma en de interne structuren omsluit.

Een model dat beschrijft de structuur en de dynamische eigenschappen van het plasmamembraan. Volgens dit model zijn de componenten van het membraan beweeglijk en georganiseerd in een mozaïekachtige structuur.

Een type insluitsel dat bestaat uit polyethoxybutyraat, een biologisch afbreekbaar polymeer. PHB wordt door sommige bacteriën geproduceerd en kan worden gebruikt voor de productie van bioplastics.

Een type bacterieel haarachtig aanhangsel dat betrokken is bij het hechten aan oppervlakken en het vormen van biofilms.

Een groep van micro-organismen die aan een oppervlak zijn vastgehecht en ingebed in een matrix van extracellulaire polymere stoffen.

Het proces waarbij een cel een extracellulaire matrix van polymere stoffen produceert, wat resulteert in de vorming van een biofilm.

Een proces waarbij bacteriën zichzelf aan oppervlakken hechten en beginnen met de vorming van een biofilm.

Een speciaal type Pilus dat wordt gevonden in Escherichia coli en een belangrijke rol speelt bij biofilmvorming.

Moleculen die zich van een gebied met een hogere concentratie naar een gebied met een lagere concentratie verplaatsen, zonder energie te gebruiken.

Een type passive transport waarbij moleculen met behulp van membraaneiwitten de celmembraan passeren.

Een type transport waarbij de cel energie moet gebruiken om moleculen tegen hun concentratiegradiënt te bewegen.

Een membraaneiwit dat ATP (adenosine trifosfaat) gebruikt als energiebron om moleculen over de celmembraan te transporteren.

Een vorm van membraantransport bij bacteriën waarbij een molecuul wordt gemodificeerd terwijl het de celmembraan passeert.

Een belangrijke component van de celwand van bacteriën, die verantwoordelijk is voor de sterkte en vorm van de cel.

Een klasse van bacteriën die een dunne laag peptidoglycaan in hun celwand hebben.

Een klasse van bacteriën die een dikke laag peptidoglycaan in hun celwand hebben.

Een membraanstructuur in cyanobacteriën en fotosynthetische bacteriën die licht vangt voor fotosynthese.

Het proces waarbij cellen organische stoffen afbreken om energie te winnen, zoals glucose.

Kleine, borstelvormige eiwitstructuren die aan het oppervlak van bacteriële cellen uitsteken en helpen bij de hechting aan oppervlakken en andere cellen.

Het proces waarbij bacteriën DNA uitwisselen tussen cellen van dezelfde generatie.

Een techniek die gebruik maakt van het samenklonteren van bacteriën om specifieke celoppervlak-antigenen te detecteren.

Een eiwit dat aanwezig is op het oppervlak van de bacterie Streptococcus pyogenes en een belangrijke factor is voor zijn virulentie. Het helpt de bacterie om te ontsnappen aan het immuunsysteem.

Een structuur die door bacteriën wordt gebruikt om zich voort te bewegen in vloeibare omgevingen.

De motor van een flagellum, ingebed in het celmembraan.

Het gebied dat het basale lichaam verbindt met het flagellumfilament.

Bacteriën met een enkele flagella aan een uiteinde van de cel.

Bacteriën met flagella aan beide uiteinden van de cel.

Bacteriën met een bosje flagella aan één uiteinde van de cel.

Bacteriën met flagella die over het hele oppervlak van de cel verspreid zijn.

De gerichte beweging van bacteriën in reactie op chemische gradiënten.

Gerichte beweging naar licht.

Beweging in reactie op magnetische velden.

Een bacteriële celwand met een dikke laag peptidoglycan (30-100 nm), die vaak teichoïnezuur bevat.

Een bacteriële celwand met een dunne laag peptidoglycan (ongeveer 4 nm), een periplasmatische ruimte en een buitenste membraan.

Koolhydraatketens die in de celwand van Gram-positieve bacteriën voorkomen.

Een waxy laag buiten de celwand van mycobacteriën, die ze bestand maakt tegen zure kleuringen.

De ruimte tussen de celwand en het plasmamembraan in Gram-negatieve bacteriën.

Een tweede lipide tweelaag die de celwand van Gram-negatieve bacteriën omhult.

Een lipide-koolhydratencomplex dat deel uitmaakt van de buitenste membraan van Gram-negatieve bacteriën.

Een polysaccharide-eiwitcomplex aan de buitenkant van de celwand, dat dient als een beschermende laag.

Een georganiseerde glycocalyxlaag, strak aan de celwand vastgemaakt.

Een minder georganiseerde glycocalyxlaag, losjes aan de celwand verbonden.

Een structuur van eiwitten en glycoproteïnen die buiten de celwand zit.

Een celwand die een polymer van pseudopeptidoglycan bevat, in plaats van peptidoglycan.

De capaciteit van een micro-organisme om een ziekte te veroorzaken.