Barwienie w Mikroskopii Elektronowej

Chemiczny utrwalacz biologiczny, stosowany do utrwalania tkanek biologicznych.

Podstawowa metoda barwienia histologicznego, barwiąca jądra komórkowe na niebiesko i cytoplazmę na różowo.

Mieszanina utrwalaczy zawierająca formalinę, kwas pikrynowy i kwas octowy, stosowana do utrwalania tkanek biologicznych.

Metoda barwienia, która analizuje skład chemiczny struktur komórkowych lub tkankowych.

Metody barwienia histologicznego, które róznicują tkankę łączną, wyróżniając jądro komórkowe, cytoplazmę i substancję międzykomórkową na różne kolory.

Komórki mogą znajdować się w stanie aktywności lub spoczynku. Przykładami komórek w aktywności jest fibroblast, syntezujący substancje międzykomórkowe. Komórki w spoczynku, to fibrocyty.

Komórki w organizmach wielokomórkowych mogą ulegać śmierci. Przykłady to nekroza (śmierć z uszkodzenia) i apoptoza (programowana śmierć komórki).

Proces różnicowania komórek na typy tkanek.

Tkanka nabłonkowa, łączna, mięśniowa i nerwowa.

Pochodzi z trzech listków zarodkowych: ektodermy, endodermy i mezodermy.

Nabłonkowe komórki przylegają ściśle do siebie i do błony podstawnej.

Komórki nabłonkowe mają trzy strefy: szczytową, boczną i podstawną.

Ochrona, wchłanianie, wydzielanie, transport i funkcje receptorowe.

Nieruchome, palczaste wypustki błony komórkowej nabłonków absorpcyjnych, np. w kanalikach nerkowych, jelicie cienkim i grubym. Zwiększają powierzchnię wchłaniania.

Wypustki błony komórkowej, dłuższe niż mikrokosmki i występujące np. w narządzie słuchu lub przewodach nasieniowych. Zwiększają powierzchnię wchłaniania.

Zarówno mikrokosmki, jak i stereocilia zawierają pęczek filamentów aktynowych, odpowiedzialnych za ich kształt i funkcję.

Mikrokosmki są krótsze od stereocilii i występują w nabłonku absorpcyjnym, podczas gdy stereocilia występują w innych miejscach, np. w narządzie słuchu.

Warstwa licznych mikrokosmków na powierzchni nabłonka, widoczna w mikroskopie świetlnym. Zwiększa powierzchnię wchłaniania.

Brzeżek szczoteczkowy pokrywa nabłonek jelita cienkiego i grubego oraz nabłonek kanalika proksymalnego nefronu w nerkach. Nie występuje w kanaliku dystalnym nefronu.

Mikrokosmki to małe wypustki błony komórkowej widoczne w mikroskopie elektronowym. Kosmki to uwypuklenia błony śluzowej jelita, widoczne w mikroskopie świetlnym.

Mikrokosmki i stereocilia zwiększają powierzchnię wchłaniania, ułatwiając przechodzenie substancji do wnętrza komórki.

To rodzaj połączenia między komórkami, które może występować między sąsiadującymi komórkami (cell-cell adhesion) lub między komórką i substancją międzykomórkową (cell-ECM adhesion).

To rodzaj połączenia, które łączy komórkę z substancją międzykomórkową (ECM) w błonie podstawnej.

To rodzaj połączenia, które łączy komórkę z substancją międzykomórkową (ECM).

Integryny są białkami transbłonowymi, które tworzą pary białek α i β. Łączą one cytoszkielet wewnątrz komórki z białkami ECM.

Półdesmosomy znajdują się w strefie podstawnej komórek nabłonkowych, przylegając do błony podstawnej.

Półdesmosomy zapewniają stabilne połączenie między komórkami nabłonkowymi a błoną podstawną, co jest kluczowe dla utrzymania struktury tkanek.

Kontakty ogniskowe występują w tkance łącznej, podczas gdy półdesmosomy znajdują się w komórkach nabłonkowych. Oba rodzaje połączeń łączą komórki z ECM.

Połączenia z ECM zapewniają stabilność i integralność tkanek, umożliwiając ich prawidłowe funkcjonowanie.

Gruczoły zbudowane z wielu komórek, które współpracują ze sobą, aby wydzielać substancje.

Gruczoł wielokomórkowy, który wydziela śluz, pomagający w nawilżeniu jamy ustnej.

Gruczoły, które wydzielają hormony bezpośrednio do krwi, bez użycia przewodów.

Gruczoły, które wydzielają substancje za pomocą przewodów, do określonego miejsca.

Część trzustki, która produkuje enzymy trawienne, które są wydzielane do przewodu pokarmowego.

Część trzustki, która produkuje hormony, takie jak insulina i glukagon, regulujące poziom cukru we krwi.

Wydzielanie substancji, które działają na sąsiednie komórki.

Pęcherzyki w komórkach wydzielniczych, które zawierają nieaktywne enzymy trawienne.

Wyspecjalizowane komórki nabłonkowe wydzielające substancje (sekrety) do środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego organizmu.

Gruczoły dzielą się na: surowicze, śluzowe i mieszane.

Komórki wydzielające białka. Wytwarza się tam szorstka siateczka śródplazmatyczna (RER) i dużo rybosomów.

Komórki wydzielające glikoproteiny (białka z dodatkiem cukrów). Wykazują dobrze rozwinięty aparat Golgiego.

Gruczoły mogą wydzielać substancje w trzech mechanizmach: merokrynowym, apokrynowym i holokrynowym.

Komórki wydzielają substancję przez egzocytozę, bez uszkodzenia samej komórki.

Komórka wydziela substancję wraz z fragmentem swojej cytoplazmy, ulegając częściowemu uszkodzeniu.

Komórka wydziela substancję wraz ze swoją całą zawartością, ulegając zniszczeniu. Później ulega regeneracji.