ouhgv

Apartheid Suid-Afrika

Rasionalisasie en Segregasie in die 1920's en 1930's

• In die Suidelike Verenigde State het Jim Crow-wette rassesegregasie afgedwing en Swart Amerikaners ontneem van die reg om te stem, openbare geriewe te gebruik en in dieselfde woonbuurte as blankes te woon.
• Die Ku Klux Klan, 'n wit oppergesag groep, het Anglo-Saksiese en Protestantse meerderwaardigheid bevorder en gewelddadige dade teen Afro-Amerikaners, Jode, Katolieke en immigrante gepleeg.
• Die geloof in die verbetering van die genetiese kwaliteit van die menslike bevolking deur selektiewe teling, het aan gewildheid toegeneem en is in films en ander media bevorder.
• Die eugenetika-beweging het momentum in Europa gekry, wat gelei het tot die sterilisasie van individue wat as 'gebrekkig' beskou is in lande soos Denemarke, Switserland, Duitsland, Noorweë en Swede.
• In Duitsland het wetenskaplike rassisme mense gekategoriseer in hiërargieë van rasse, waar Duitsers as meerderwaardig beskou is.
• Australië se Immigration Restriction Act was deel van 'n 'White Australia'-beleid wat daarop gemik was om 'n homogene blanke samelewing te handhaaf.
• Soos in die VSA en Europa, is eugenetiese idees in Australië gebruik om die sosiale ingenieurswese van die bevolking te regverdig deur beleide soos die gedwonge verwydering van Aboriginal-kinders van hul gesinne.
• Die beleid het maatreëls ingesluit om nie-Europese immigrasie te beperk en die assimilasie van kinders van gemengde afkoms, bekend as die Gestolen Geslagte, in die wit samelewing bevorder om hul inheemse erfenis uit te "teel".

Segregasie Na die Vorming van die Unie

• Die stigting van die Unie van Suid-Afrika het vier kolonies onder 'n enkele sentrale regering verenig, wat 'n eenvormige benadering tot 'Naturellebeleid' noodsaak.
• Die 1913 Grond Wet was 'n baanbrekerswet wat swart grondeienaarskap beperk het tot sekere aangewese gebiede, wat die meerderheid van die land se grond effektief vir blanke besit en gebruik gereserveer het.
• Die Naturelle (Stadsgebiede) Wet van 1923 het die toestroming van swart Afrikane na stedelike gebiede beperk en hulle as 'n tydelike inwoners onderhewig aan streng paswette beskou.
• Toe JBM Hertzog in 1924 aan die bewind gekom het, het hy beleide ingestel wat segregasie verder verskans het en gepoog het om die ekonomiese belange van die blanke bevolking, veral die Afrikaners, te beskerm.
• Die Industriële Versoeningswet van 1924 het blanke vakbonde gewettig en blanke arbeidsregte beskerm.
• Die Loonwet van 1925 het voorkeurindiensneming van blankes verpligtend gemaak.
• Die Mynen en Werken Wijzigingswet van 1926 het die kleurstaaf in die winsgewende mynboubedryf versterk.
• Die ekonomiese druk wat deur die Groot Depressie veroorsaak is, het rassespanne vererger en gelei tot groter migrasie van mense, veral swart Afrikane, na stedelike gebiede op soek na werk.
• As reaksie hierop is die Naturelle Ekonomiese Kommissie in 1932 gestig, wat aanbeveel het dat swart mense in landelike reservate bly.
• Die Naturelle Trust en Grond Wet van 1936 het die gebiede wat vir swart mense gereserveer is, uitgebrei, maar steeds streng territoriale en ekonomiese segregasie afgedwing.

Die Nasionale Party se Oorwinning in 1948

• Die oorwinning van die Nasionale Party in die 1948-verkiesing was 'n deurslaggewende oomblik in die Suid-Afrikaanse geskiedenis, wat gelei het tot die formele instelling van apartheid.
• Apartheid was 'n stelselmatige beleid van rassesegregasie en diskriminasie wat daarop gemik was om blanke oppergesag te handhaaf deur die sosiale, ekonomiese en politieke lewens van nie-blanke Suid-Afrikaners te beheer.

Sleutelkenmerke van Apartheid:

• Aangewese gebiede vir verskillende rassegroepe met swartes wat gedwing is na reservate of townships ver van stedelike sentrums.
• Gesegregeerde opvoedkundige stelsels en arbeidsmarkte het verseker dat blankes die beste werkgeleenthede en opvoedkundige geleenthede behou.
• Streng beheer oor die beweging van swart mense na stedelike gebiede, wat passe vereis vir reis en verblyf.

Verskille Tussen Segregasie en Apartheid:

• Apartheid het 'n omvattende en rigiede toepassing van wette behels wat ontwerp is om elke aspek van die nie-blanke lewe te segregeer en te beheer.
• Onder apartheid is nie-blanke Suid-Afrikaners totaal ontneem van stemreg, sonder enige vorm van politieke verteenwoordiging of regte.

Implikasies van die 1948 Nasionale Party Oorwinning:

• Apartheid het rasseverdelings wetlik en sosiaal verskans en 'n diep gepolariseerde samelewing geskep.
• Ekonomiese beleid het blankes bevoordeel en ekonomiese ongelykhede verseker wat nie-blankes aansienlik benadeel.
• Suid-Afrika het toenemend internasionaal geïsoleer geraak weens sy apartheidbeleid, wat gelei het tot sanksies en wêreldwye veroordeling.
• Die beleid het gelei tot groter weerstand van nie-blanke Suid-Afrikaners en 'n lang stryd vir bevryding wat in 1994 uitgeloop het op die einde van apartheid.
• Die oorwinning van die Nasionale Party onder DF Malan in 1948 het verreikende en blywende implikasies vir Suid-Afrika gehad.

Kommissies wat Apartheid Beïnvloed:

• Het aanbeveel teen volledige segregasie en het voorspraak gemaak vir beperkte integrasie en ekonomiese samewerking tussen rasse. Dit is grootliks verwerp deur voorstanders van harde segregasie.
• Het geformaliseerde en verskanste segregasie, of apartheid, aanbeveel en aangevoer dat dit nodig is vir die oorlewing van die blanke ras en afsonderlike ontwikkeling voorgestel met vermeende "gelyke geleenthede".

Verkiesingsmeganika van die 1948-Oorwinning:

• Hierdie alliansie het die Nasionale Party in staat gestel om 'n parlementêre meerderheid te verseker.
• Die verspreiding van verkiesingsgrense het landelike kiesafdelings, waar die Nasionale Party meer steun gehad het, buitensporig bevoordeel bo stedelike gebiede wat geneig was om die Verenigde Party te steun.
• Die oorwinning van die Nasionale Party was nie te danke aan 'n meerderheid van die populêre stem nie, maar eerder verkiesingsmeganismes en strategiese alliansies.

Die Wettiging van Apartheid

Belangrike Apartheid Wetgewing:

• Hierdie wet het huwelike tussen blankes en individue van ander rasse verbied.
• Het seksuele verhoudings tussen blankes en nie-blankes gekriminaliseer.
• Het die klassifikasie van alle Suid-Afrikaners volgens ras verpligtend gemaak, wat gelei het tot die uitreiking van identiteitsdokumente wat rassegroep spesifiseer.
• Gesegregeerde woongebiede volgens ras, wat nie-blanke Suid-Afrikaners gedwing het om te hervestig na spesifieke gebiede wat dikwels minderwaardig is in terme van infrastruktuur en ligging.
• Het rasseskeiding van openbare geriewe soos strande, busse, hospitale, skole en parke verpligtend gemaak.
• Het 'n afsonderlike en minderwaardige onderwysstelsel vir Afrikaanse studente gevestig wat ontwerp is om hulle voor te berei op 'n lewe as arbeiders en bediendes, wat 'n siklus van armoede en beperkte ekonomiese mobiliteit versterk.
• Hierdie wet het maatskaplike grense ontwerp en rassesuiwerheidskonsepte afgedwing, wat persoonlike verhoudings en families ontwrig het.
• Hierdie wet was moeilik om af te dwing, maar het beduidende maatskaplike onenigheid veroorsaak en is gebruik om indringende polisiëring van persoonlike verhoudings te regverdig.
• Hierdie kategorisering het diepgaande persoonlike en maatskaplike gevolge gehad en families verdeel wanneer lede anders geklassifiseer is.
• Hierdie wet was sentraal tot die fisiese landskap van apartheid en het afsonderlike en ongelyke lewensomstandighede geskep.
• Die kwaliteit van fasiliteite wat aan wit Suid-Afrikaners verskaf is, was aansienlik hoër as dié wat aan nie-blankes toegewys is.

Impak van die Wettiging van Apartheid:

• Deur rassesegregasie wettig af te dwing, het apartheidswette 'n diep verdeelde samelewing geskep waar nie-blankes stelselmatig gemarginaliseer is en basiese regte en vryhede ontneem is.
• Apartheidswette het ekonomiese ongelykhede gefasiliteer deur die beste werkgeleenthede, gebiede en opvoedkundige geleenthede vir blankes te reserveer, terwyl nie-blankes tot minderwaardige take en swakker lewensomstandighede verwys is.
• Deur verskeie wetgewende maatreëls is nie-blanke Suid-Afrikaners van stemreg ontneem en van die politieke proses uitgesluit, wat verseker het dat hulle geen stem in die regering van die land gehad het nie.
• Hierdie wette het ook kulturele uitruiling en groei onderdruk deur kulturele afsonderlikheid wettig af te dwing en 'n narratief van rasverskil en meerderwaardigheid te bevorder.
• Die wetlike grondslae van apartheid het nie net binnelandse weerstand en burgerregtebewegings aangespoor nie, maar het ook gelei tot internasionale sanksies en isolasie, wat bygedra het tot die stelsel se uiteindelike ondergang.
• Die apartheidswette het rassediskriminasie geïnstitusionaliseer en is ontwerp om blanke oppergesag in alle sfere van die lewe te handhaaf, insluitend politieke mag, ekonomiese geleenthede, onderwys en sosiale interaksies.
• Hierdie wetlike raamwerk het die grondslag gelê vir verreikende menseregteskendings en het blywende sosiale en ekonomiese uitwerking op die land gehad.

Die Oorkoming van Apartheid

Belangrike Apartheid Wetgewing en Sy Implikasies:

• Het huwelike tussen blankes en mense van ander rasse verbied.
• Hierdie wet het rassesuiwerheid afgedwing en gelei tot beduidende persoonlike en maatskaplike spanninge, met afdwingingsmeganismes wat in private lewens inmeng.
• Seksuele verhoudings tussen blankes en nie-blankes is verbied.
• Het gelei tot wydverspreide sosiale onenigheid en staatstoesig op persoonlike verhoudings, wat verder morele keuses beheer en rassevooroordele verdiep.
• Die klassifikasie van die bevolking volgens rassekategorieë is verpligtend gemaak. Het familieskeidings veroorsaak aangesien lede in verskillende rassegroepe geklassifiseer is, wat hul regte en sosiale voorregte beïnvloed het.
• Rassesegregasie van openbare geriewe is verpligtend gemaak.
• Ongelykheid is geïnstitusionaliseer met "afsonderlike maar ongelyke" geriewe wat nie-blankes gedegradeer het en hul toegang tot openbare dienste van gehalte beperk het.
• Spesifieke woongebiede vir verskillende rasse is aangewys.
• Gedwonge fisiese skeiding volgens ras, wat gelei het tot massa-uitsettings en hervestigings, wat gemeenskappe en lewensbestaan ontwrig het.
• Gesegregeerde onderwysstelsels en die kwaliteit van onderwys vir nie-blankes is beperk.
• 'n Substandaard onderwys vir nie-blankes is verseker, wat hul toekomstige indiensnemingsgeleenthede beperk en siklusse van armoede bestendig.
• Afsonderlike universiteite vir verskillende rassegroepe is gestig.
• Akademiese vryheid is belemmer en verdere opvoedkundige segregasie is verskans.
• Swart verblyf in stedelike gebiede is gereguleer, wat dikwels hervestiging na regeringsgeskepte townships vereis het.
• Families en gemeenskappe is uitmekaar geruk, wat bygedra het tot sosiale onstabiliteit en ekonomiese nadeel vir diegene wat hervestig is.

Wêreldwye Weerstand Teen Rasionalisasie en Onderdrukking

• Gandhi het in 1893 in Suid-Afrika aangekom en tot 1914 gebly en die Satyagraha-veldtog van nie-gewelddadige weerstand ontwikkel en geïmplementeer.
• Gandhi het die Indiese gemeenskap en ondersteuners aangemoedig om onregverdige wette te trotseer deur nie-registrasie, die verbranding van registrasiekaarte en die organisering van betogingsoptogte.
• Gandhi se metodes het die grondslag gelê vir nie-gewelddadige weerstand, toekomstige weerstandsbewegings beïnvloed en gelei tot die stigting van die Natal Indiese Kongres, wat Indiese Suid-Afrikaners teen diskriminerende beleide gemobiliseer het.
• Die SANNC, later bekend as die African National Congress (ANC), is in 1912 gestig in reaksie op toenemende ongeregtighede onder koloniale en daaropvolgende regerings van die Unie van Suid-Afrika.
• Aanvanklik het die SANNC gefokus op diplomatieke pogings, die stuur van afvaardigings na die Britse regering en die organisering van vreedsame proteste teen die Grond Wet van 1913.
• Die benadering gedurende hierdie tydperk is grootliks gekenmerk deur oorreding deur afvaardigings en petisies eerder as direkte konfrontasie.
• Die Workers’ Party van Suid-Afrika en ander groepe het gevra vir demokratiese hervormings en nie-samewerking en boikotte beklemtoon om hul eise te druk.
• Die AAC is gevorm om die Afrikaanse weerstand te verenig en het in 1935 byeengekom om strategieë vir kollektiewe optrede teen diskriminerende beleide te bespreek.
• Dr. AB Xuma se leierskap in die 1940's het 'n verskuiwing na 'n meer dinamiese benadering in die ANC aangedui.
• Die ANCYL, wat in 1944 gestig is, het voorspraak gemaak vir meer radikale maatreëls, wat gelei het tot 'n herlewing van die ANC se strategie teen apartheid.
• Gedurende hierdie tydperk het proteste meer gereeld en konfronterend geword, insluitend die mynwerkersstaking van 1946 en die Alexandra-busboikotte.
• Amptelik begin in 1952, was dit die eerste groot nie-gewelddadige weerstandsveldtog wat deur die ANC ná die Tweede Wêreldoorlog georganiseer is, wat 'n breë koalisie van anti-apartheidsgroepe behels het.
• Deelnemers het apartheidswette doelbewus oortree om arrestasie uit te lok en internasionale aandag op hul saak te vestig.
• Die veldtog het die politieke profiel van die ANC aansienlik verhoog en die grondslag gelê vir toekomstige nasionale en internasionale weerstand teen apartheid.

Die Apartheidstaat se Reaksie Op Weerstand Teen Apartheid

• Die apartheidregering het leiers van die Defiance Campaign, insluitend Nelson Mandela, Walter Sisulu en ander, in Junie 1952 gearresteer.
• Hulle is verhoor kragtens die Wet op Onderdrukking van Kommunisme en het opgeskorte tronkstraf en bykomende beperkings soos verbiedings bevele ontvang.
• Die Minister van Justisie, CR Swart, het die Wet op Openbare Veiligheid (1953) en die Wysigingswet op Strafreg (1953) uitgevaardig. Die nuwe wette het dit moeilik gemaak vir weerstandsbewegings om openlik te funksioneer.
• Hierdie wette het die regering toegelaat om 'n noodtoestand af te kondig en swaar strawwe op te lê vir proteste wat wette oortree.
• Die Bantu Authorities Act (1951) is ingestel om regeringsbeheer oor landelike gebiede te verhoog deur ongehoorsame hoofde te vervang met diegene wat met apartheidbeleid saamwerk.
• Die Promosie van Bantoeselfregeringswet (1959) het tuislande of Bantoestans gevestig en was daarop gemik om etniese groepe te segregeer en Afrikaanse nasionalisme te verdun deur stamidentiteite te bevorder.
• Die apartheidregering het die vergadering by die Congress of the People en die aanvaarding van die Freedom Charter in 1955 gebruik as gronde om 156 aktiviste in 1956 met hoogverraad aan te kla en anti-kommunistiese retoriek as regverdiging te gebruik.
• Die langdurige Verraadsverhoor, wat ná vyf jaar tot vryspraak geëindig het, het die weerstand tydelik verswak deur leiers van aktiewe deelname te verwyder
• Die verhoor het internasionale aandag gevestig op die weerstandspogings en die onderdrukkende aard van die apartheidregime.
• Die ANC het 'n tydelike verslapping van apartheidswetgewing tot gevolg gehad, wat die regering se behoefte toon om taktieke aan te pas in reaksie op toenemende interne druk en internasionale ondersoek.
• Baie aktiviste is ondergronds gedwing, en die staat het uitgebreide arrestasiebevoegdhede verkry, met die doel om georganiseerde weerstand te ontmantel.
• Hierdie sentralisering van beheer het die apartheidsregering gehelp om landelike ontevredenheid te bestuur, maar het ook gelei tot wydverspreide ontevredenheid onder die landelike bevolking.
• Terwyl die regering etniese verdeeldheid bevorder het om nasionale eenheid te verswak, het baie verstedelikte swartes die tradisionele leierskapstelsel wat in die tuislande afgedwing is, teengestaan ​​​​en dit beskou as 'n uitbreiding van apartheidbeheer.
• Die swaar finansiële en sielkundige tol op die Kongresalliansie en verhoogde angs onder wit kiesers het gelei tot groter verkiesingssteun vir die Nasionale Party, wat dit in staat gestel het om sy apartheidbeleid te verskerp.

Impak Van Die Sharpeville-slagting

• Die bloedbad, waar die polisie op ongewapende betogers geskiet en 69 doodgemaak het, het wydverspreide woede onder die swart bevolking aangewakker en gelei tot verhoogde proteste regoor die land.
• As reaksie op die groeiende onrus het die regering 'n noodtoestand in 122 distrikte afgekondig en duisende mense aangehou, insluitend belangrike weerstandsleiers en aktiviste.
• Na die regering se weiering om 'n nasionale konvensie vir die opstel van 'n nuwe grondwet byeen te roep en die onderdrukking van vreedsame proteste, het beide die African National Congress (ANC) en die Pan Africanist Congress (PAC) besluit om militêre vleuels te stig.
• Die ANC en PAC is kragtens hierdie wet verbied, wat hul vermoë om weerstand te organiseer en te koördineer, aansienlik belemmer het.
• Die bloedbad het 'n nasionale referendum onder blanke kiesers beïnvloed, wat daartoe gelei het dat Suid-Afrika op 31 Mei 1961 'n republiek geword het en die daaropvolgende uittrede uit die Britse Statebond weens internasionale druk oor sy rassebeleide.
• Die Veiligheidsraad van die Verenigde Nasies het Resolusie 134 op 1 April 1960 aanvaar, wat die bloedbad veroordeel en
• Suid-Afrika versoek om apartheid te laat vaar en alle burgers gelyk te behandel, wat internasionale ondersoek en kritiek van Suid-Afrika aansienlik verhoog het.
• Die internasionale gemeenskap se reaksie op Sharpeville het Suid-Afrika se diplomatieke isolasie versnel en sy internasionale betrekkinge en ekonomiese situasie beïnvloed weens verhoogde oproepe vir sanksies en boikotte.
• Hierdie groepe het aanvanklik gefokus op sabotasie en ander vorme van gewapende protes, anders as die grootliks nie-gewelddadige strategieë wat voor Sharpeville gebruik is.
• Weerstandsleiers, insluitend Nelson Mandela, het internasionale steun en opleiding vir hul militêre pogings gesoek, wat die begin van 'n meer proaktiewe en globale benadering tot die bekamping van apartheid aangedui het.
• Die arrestasie en gevangenisstraf van sleutelleiers soos Mandela en Sobukwe het organisatoriese leierskap verswak, maar hierdie figure ook omskep in internasionale simbole van weerstand teen apartheid.
• Op kort termyn het die apartheidregering sy onderdrukkende beleid versterk om andersdenkendes te onderdruk, wat gelei het tot strenger toepassing van apartheidswette.

Die Rivonia-verhoor en sy Gevolge

• Die verhoor het op 26 November 1963 begin en op 12 Junie 1964 geëindig en het plaasgevind na 'n aanval op die ANC se militêre vleuel, Umkhonto we Sizwe (MK), op Liliesleaf Farm in Rivonia.
• Die verhoor het tien ANC-leiers betrek wat aangekla is van 221 sabotasiedade wat ontwerp is om die apartheidregering omver te werp, insluitend figure soos Nelson Mandela, Govan Mbeki en Walter Sisulu.
• Al tien beskuldigdes het onskuldig gepleit, hoewel sleuteldokumente wat by Liliesleaf gevind is, hulle betrek het by planne vir guerrilla-oorlogvoering teen die staat.
• Agt van die beskuldigdes is skuldig bevind en tot lewenslange tronkstraf gevonnis, wat hulle op Robbeneiland uitgedien het, insluitend Nelson Mandela.
• Die tronkstraf het internasionale veroordeling uitgelok, maar het die beskuldigdes ook in wêreldwye simbole van weerstand teen apartheid verander.
• Die verhoor het gelei tot beduidende wanorde binne die ANC se geledere en Oliver Tambo en ander sleutelfigure het Suid-Afrika gevlug om in ballingskap te opereer, internasionale solidariteit te koördineer en steun vir die anti-apartheidsaak te verkry.
• As reaksie op die onderdrukking moes die ANC sy strategieë intern en ekstern herkonfigureer en nuwe ondergrondse netwerke binne Suid-Afrika bou en die gewapende stryd deur MK verskerp.
• Die gevangenisstraf van hierdie leiers het 'n wêreldwye veldtog teen apartheid aangevuur, wat internasionale druk op die Suid-Afrikaanse regering aansienlik verhoog het, insluitend sanksies, boikotte en wydverspreide proteste.
• Die verhoor en sy nasleep het saamgeval met 'n ekonomiese oplewing in Suid-Afrika, wat die Nasionale Party (NP) se greep op mag versterk het, wat die apartheidregime in staat gestel het om voort te gaan met sy beleid van afsonderlike ontwikkeling en die skepping van tuislande te versnel.
• Die Rivonia-verhoor het 'n simbool geword van die stryd om vryheid en geregtigheid in Suid-Afrika en Nelson Mandela se toespraak tydens die verhoor het 'n bepalende oomblik in die stryd teen apartheid geword.
• Die verhoor het internasionale bewustheid en mobilisering teen apartheid versterk, wat gelei het tot verhoogde diplomatieke isolasie van Suid-Afrika.
• Na die verhoor het 'n verskuiwing in taktiek deur die ANC van suiwer nie-gewelddadige protes na gewapende stryd gesien, wat 'n beduidende evolusie in die anti-apartheidsbeweging se strategieë aangedui het.
• Die Rivonia-verhoor het 'n beduidende eskalasie in die anti-apartheidstryd aangedui en 'n groot impak gehad op die ANC se taktiek, en die internasionale gemeenskap se betrokkenheid by die apartheidkwessie.
• Dit het die vasberadenheid van anti-apartheidsaktiviste verskans en die wêreldwye beweging teen rassesegregasie en vir menseregte aansienlik beïnvloed.

Apartheid Word 'N Internasionale Woord

• Apartheid het 'n internasionaal erkende term en konsep geword as gevolg van 'n kombinasie van Suid-Afrika se toenemend streng rassebeleide en die wêreldwye reaksie teen hierdie maatreëls.
• Die term "apartheid" is gewild gemaak na die verkiesingsoorwinning van die Nasionale Party (NP) in Suid-Afrika in 1948 en die party het rassesegregasie en -diskriminasie geïnstitusionaliseer, wat reeds teenwoordig was, maar nie so rigied afgedwing is nie, in 'n omvattende en streng afgedwonge stelsel bekend as apartheid.
• Anders as die segregasie wat in ander dele van die wêreld gesien is, is Suid-Afrikaanse apartheid omvattend in die wet gekodifiseer, wat 'n omvattende stelsel van rasseklassifikasie behels het en gelei het tot die skepping van afsonderlike woongebiede, opvoedkundige stelsels en gesondheidsorgdienste.
• Die implementering van apartheid het plaasgevind op 'n tyd dat 'n groot deel van die wêreld in die rigting van groter erkenning van menseregte beweeg het, swaar beïnvloed deur die gruweldade van die Tweede Wêreldoorlog.
• Soos nasies regoor die wêreld besig was om te dekoloniseer en vir burgerregte te veg, het apartheid in skrille kontras gestaan as 'n wetlik verskanste stelsel van rassediskriminasie, wat Suid-Afrika se beleid besonder opvallend en kontroversieel op die wêreldtoneel gemaak het.
• Die Sharpeville-slagting in 1960, waar Suid-Afrikaanse polisie 69 swart Suid-Afrikaners wat teen paswette betoog het, doodgemaak het, was 'n kritieke keerpunt, wat wydverspreide internasionale media-aandag getrek het en die wêreldwye openbare mening aansienlik teen die Suid-Afrikaanse regering verskuif het.
• Na Sharpeville en ander onderdrukkende optrede deur die Suid-Afrikaanse regering, is die land toenemend as die "polecat van die wêreld" bestempel, 'n term wat aandui dat dit 'n paria-status is weens sy rassebeleid.
• Die internasionale gemeenskap het deur die Verenigde Nasies en ander liggame meer direkte aksies teen apartheid begin neem, insluitend besluite wat Suid-Afrika veroordeel, oproepe vir sanksies en die stigting van die VN-Spesiale Komitee Teen Apartheid.
• Internasionale sport- en kultuurorganisasies het Suid-Afrika begin uitsluit as 'n manier om teen sy rassebeleid te protesteer wat deel was van breër pogings om die regime te isoleer en akademiese, ekonomiese en militêre sanksies ingesluit het.
• Die Anti-Apartheidsbeweging, wat in die Verenigde Koninkryk begin het en na ander lande versprei het, het 'n deurslaggewende rol gespeel in die verhoging van bewustheid en die beywering vir internasionale optrede teen Suid-Afrika, wat mense oor verskillende lande gemobiliseer het en regeringsbeleide teenoor Suid-Afrika aansienlik beïnvloed het.
• Met verloop van tyd het baie lande handelsverbod en ekonomiese sanksies teen Suid-Afrika ingestel, wat dit verder ekonomies en polities geïsoleer het.
• Die Universele Verklaring van Menseregte (UNDHR), wat in 1948 deur die Verenigde Nasies aanvaar is, het regte en vryhede beklemtoon wat apartheid uitdruklik ontken het.