Samenvattingen artikelen PolCom PDF

Humprecht, E., Castro Herrero, L., Blassnig, S., Brüggemann, M., & Engesser, S. (2022). Media Systems in the Digital Age: An Empirical Comparison of 30 Countries. Dit artikel analyseert hoe digitalisering traditionele mediasystemen beïnvloedt in 30 landen, met een focus op factoren zoals persvrijhe...

Humprecht, E., Castro Herrero, L., Blassnig, S., Brüggemann, M., & Engesser, S. (2022). Media Systems in the Digital Age: An Empirical Comparison of 30 Countries. Dit artikel analyseert hoe digitalisering traditionele mediasystemen beïnvloedt in 30 landen, met een focus op factoren zoals persvrijheid, mediaconcentratie, en digitale toegang. De auteurs vinden dat digitalisering bestaande verschillen tussen mediasystemen versterkt: In liberale systemen (zoals de VS en het VK) worden online platformen gebruikt als een uitbreiding van traditionele media. In autoritaire regimes (zoals Rusland) wordt digitalisering vaak gebruikt om mediacontrole te versterken. Gepolariseerde pluralistische systemen (zoals Italië en Spanje) blijven gekenmerkt door politieke invloed op mediacontent, ondanks de digitale transformatie. De studie benadrukt dat ongelijkheden in digitale toegang de kloof in informatieniveaus tussen bevolkingsgroepen kunnen vergroten. Plessing, J. (2017). Shifting the South African media diversity debate from the stick to the carrot. Plessing onderzoekt hoe mediabeleid mediapluriformiteit kan bevorderen. Hij bekritiseert het huidige Zuid-Afrikaanse beleid dat sterk leunt op strenge regelgeving (de “stick”) en pleit voor stimulerende maatregelen (de “carrot”). Lessen uit Scandinavië, Latijns-Amerika en West-Afrika tonen aan dat subsidies voor lokale en communitymedia, belastingvoordelen, en ondersteuning voor onafhankelijke nieuwsorganisaties effectiever kunnen zijn om media diverser te maken. Het artikel pleit voor een proactieve benadering die mediaproductie stimuleert in plaats van beperkingen op te leggen. Zollmann, F. (2019). Bringing propaganda back into news media studies. Dit artikel bekijkt hoe propaganda, ondanks de democratisering van media, nog steeds een belangrijke rol speelt in hedendaagse nieuwsproductie. Zollmann stelt dat commerciële belangen en politieke druk subtiele vormen van propaganda creëren, met name in neoliberale samenlevingen. Hij roept op tot een herwaardering van propaganda-onderzoek in mediatheorie, met focus op de manier waarop nieuwsorganisaties bijdragen aan het versterken van ideologieën. Voorbeelden zijn de framing van economische beleidskwesties in termen van “noodzakelijke hervormingen” in plaats van alternatieve oplossingen. Azrout, R., Ananda, A., & Van Spanje, J. H. P. (2023). Field of Greens: Issue Competition Between Niche Parties and Mainstream Parties in the News. De auteurs analyseren hoe nichepartijen (zoals groene partijen) en mainstream partijen concurreren om thema's op de mediagenda te krijgen. Ze vinden dat nichepartijen meer succes hebben in het agenderen van onderwerpen wanneer mainstream partijen deze negeren, maar minder succesvol zijn als grote partijen deze thema’s overnemen. De studie benadrukt de rol van de media als arena voor politieke competitie, waarbij specifieke thema’s (zoals klimaatverandering) meer aandacht krijgen afhankelijk van de strategieën van politieke actoren. Valli, C. & Nai, A. (2022). Attack politics from Albania to Zimbabwe. Deze studie onderzoekt negatief campagnevoeren in meer dan 40 landen en identificeert de drijfveren achter negatieve campagnes. De auteurs vinden dat: Competitieve verkiezingen leiden tot meer negatieve campagnes. Negatief campagnevoeren vaker voorkomt in landen met zwakke democratische instellingen. De impact van negatieve campagnes sterk afhankelijk is van de politieke en culturele context. Het artikel benadrukt dat negatieve campagnes de politieke participatie kunnen vergroten, maar ook kunnen bijdragen aan cynisme en wantrouwen in politieke systemen. Van Aelst, P., & Vliegenthart, R. (2014). Studying the tango: An analysis of parliamentary questions and press coverage in the Netherlands. De auteurs onderzoeken de wisselwerking tussen parlementaire vragen en mediaberichtgeving in Nederland. Ze concluderen dat: Politici media gebruiken om onderwerpen op de politieke agenda te zetten. Media parlementaire vragen oppikken om maatschappelijke relevantie te versterken. De relatie wordt beschreven als een “tango” waarbij beide actoren elkaar beïnvloeden. Een belangrijk inzicht is dat politici vaak onderwerpen selecteren die al in de media staan om publieke aandacht te maximaliseren. Harlow, S., Kilgo, D. K., Salaverría, R., & García-Perdomo, V. (2020). Is the Whole World Watching? Building a Typology of Protest Coverage on Social Media. Het artikel ontwikkelt een typologie van hoe protesten worden weergegeven op sociale media. De auteurs identificeren verschillende manieren van framing, zoals: Legitimerende framing (positieve nadruk op protestdoelen). Delegitimerende framing (focus op geweld of verstoring). De studie benadrukt dat culturele en politieke contexten bepalend zijn voor hoe protesten worden weergegeven, waarbij sociale media zowel een platform voor activisme als voor kritiek bieden. Ruess, C., Hoffmann, C. P., Boulianne, S., & Heger, K. (2023). Online political participation: the evolution of a concept. De auteurs traceren de ontwikkeling van online politieke participatie en tonen aan hoe digitale technologieën nieuwe vormen van betrokkenheid mogelijk maken, zoals het gebruik van sociale media om te mobiliseren. Hoewel dit nieuwe kansen biedt, benadrukken ze ook beperkingen, zoals de neiging tot “slacktivism” (minimale inspanning zonder substantiële betrokkenheid). Boukes, M. (2019). Agenda-setting with satire: How political satire increased TTIP’s saliency. Boukes onderzoekt hoe satireprogramma’s zoals Zondag met Lubach de publieke en politieke aandacht voor het TTIP-handelsverdrag vergrootten. Satire maakte complexe onderwerpen toegankelijk voor een breed publiek en bracht deze op de politieke agenda. De studie toont aan dat satire een belangrijke rol kan spelen in agendavorming door het combineren van humor en politieke inhoud. Hameleers, M. (2020). Augmenting polarization via social media? A comparative analysis of Trump’s and Wilders’ online populist communication. Dit artikel vergelijkt hoe Donald Trump en Geert Wilders sociale media gebruiken om polarisatie te vergroten. Beiden maken gebruik van populistische retoriek om een “wij versus zij”-dynamiek te creëren, wat resulteert in een verhoogde politieke polarisatie. Het artikel benadrukt de impact van sociale media op de versterking van populistische boodschappen. Van Erkel, P. F. A. & Turkenburg, E. (2022). Delving into the divide: How ideological differences fuel out-party hostility. De auteurs analyseren hoe ideologische verschillen leiden tot vijandigheid tussen kiezers van verschillende partijen in meerpartijenstelsels. Ze vinden dat grotere ideologische afstand de intensiteit van vijandigheid vergroot, wat kan bijdragen aan politieke polarisatie en een vermindering van wederzijds begrip. Wouters, R. (2013). From the street to the screen: Characteristics of protest events as determinants of television news coverage. Dit artikel onderzoekt welke kenmerken van protesten bepalen of ze televisie-aandacht krijgen. Wouters vindt dat: Grote protesten en gewelddadige demonstraties meer kans hebben op televisie-aandacht. De framing van protesten vaak focust op conflict en spektakel, terwijl de inhoudelijke eisen van protesten vaak onderbelicht blijven. De strategieën van activisten en de mediacontext belangrijke rollen spelen in de nieuwsselectie. Metz, M., Kruikemeier, S., & Lecheler, S. (2020). Personalization of politics on Facebook: examining the content and effects of professional, emotional and private self-personalization. Deze studie onderzoekt hoe politici zichzelf op Facebook presenteren. De auteurs onderscheiden drie vormen van personalisatie: Professioneel: focus op competentie en leiderschap. Emotioneel: delen van persoonlijke emoties om een menselijkere indruk te maken. Privé: delen van alledaagse activiteiten en familie. De effecten van deze strategieën variëren, maar emotionele en privé-persoonlijkheidspresentatie blijken het vertrouwen van burgers in politici te vergroten. Van Aelst, P., Sheafer, T., & Stanyer, J. (2012). The personalization of mediated political communication: A review of concepts, operationalizations and key findings. Dit artikel bespreekt de toenemende personalisatie in politieke communicatie. Belangrijke trends zijn: Individualisering, waarbij de focus verschuift van partijen naar individuele politici. Privé-focus, waarbij aandacht wordt gegeven aan het persoonlijke leven van politici. De auteurs benadrukken dat personalisatie kan bijdragen aan meer betrokkenheid bij het publiek, maar dat het ook kan leiden tot oppervlakkige berichtgeving en minder aandacht voor beleidskwesties. Bos, L. (forthcoming). Creating order in the Chaos: The allure of populist rhetoric. Dit aankomende artikel onderzoekt waarom populistische retoriek aantrekkelijk is voor veel kiezers. Bos suggereert dat eenvoudige, dualistische boodschappen (zoals “wij versus zij”) structuur bieden in complexe politieke discussies. Het artikel bespreekt ook de implicaties van deze retoriek voor democratische participatie en politieke polarisatie. Galtung, J. (2003). Peace journalism. Media Asia, 30(3), 177-180. Galtung introduceert het concept van peace journalism, een alternatieve benadering van conflictverslaggeving. Hij stelt dat traditionele journalistiek vaak eenzijdig en sensationeel is, waarbij conflicten worden gepresenteerd als “winnaar versus verliezer”. Peace journalism daarentegen richt zich op het blootleggen van onderliggende oorzaken, het aanbieden van oplossingen en het begrijpen van alle betrokken partijen. Galtung benadrukt dat empathie cruciaal is, maar dit betekent niet dat journalisten sympathie moeten tonen voor één kant. Hij bekritiseert de dominante “oorlogsjournalistiek” die conflicten verergert en polariseert, en roept op tot een journalistieke praktijk die bijdraagt aan conflicttransformatie. Mitchelstein, E., & Boczkowski, P. J. (2021). What a Special Issue on Latin America Teaches Us about Some Key Limitations in the Field of Digital Journalism. Digital Journalism, 130-135. Dit artikel reflecteert op een special issue over Latijns-Amerikaanse digitale journalistiek en identificeert vier grote problemen in het veld van digital journalism studies: 1. Geografische bias: Onderzoek is sterk gericht op het Westen. 2. Methodologische beperkingen: Er is een overmaat aan kwantitatieve studies zonder voldoende aandacht voor lokale contexten. 3. Taalbarrières: Engelstalige publicaties domineren het veld. 4. Economische exclusie: Onderzoekers uit armere regio’s hebben minder toegang tot middelen en platforms. De auteurs pleiten voor een meer inclusieve en diverse aanpak, zowel qua geografische focus als qua methodologie, om een vollediger beeld te krijgen van digitale journalistiek wereldwijd. Wright, K., Scott, M., & Bunce, M. (2020). Soft power, hard news: How journalists at state-funded transnational media legitimize their work. The International Journal of Press/Politics, 1940161220922832. Dit artikel onderzoekt hoe journalisten bij staatsgefinancierde, transnationale mediakanalen (zoals Al Jazeera, BBC World Service en RT) de legitimiteit van hun werk verdedigen. Hoewel deze organisaties vaak worden gezien als instrumenten van soft power voor de financierende staten, proberen journalisten hun professionele onafhankelijkheid te behouden. De auteurs tonen aan dat journalisten strategieën gebruiken om kritiek te weerleggen, zoals het benadrukken van hun journalistieke normen, zoals objectiviteit, en het tonen van een diversiteit aan stemmen. Tegelijkertijd erkennen zij de spanning tussen professionele idealen en geopolitieke belangen. Het artikel benadrukt de complexiteit van journalistieke praktijken in een geglobaliseerde en gepolitiseerde mediasfeer. Lewis, S. C. (2020). Lack of trust in the news media, institutional weakness, and relational journalism as a potential way forward. Dit artikel bespreekt de groeiende kloof tussen nieuwsmedia en het publiek, veroorzaakt door een gebrek aan vertrouwen. Lewis identificeert drie belangrijke uitdagingen: Institutionele zwakte: Nieuwsorganisaties worstelen met financiële stabiliteit en onafhankelijkheid, wat hun geloofwaardigheid aantast. Digitale verstoringen: De opkomst van sociale media en alternatieve platforms heeft traditionele media uitgedaagd, waardoor desinformatie zich sneller verspreidt. Publieke scepsis: Het publiek is steeds kritischer geworden over de objectiviteit en intenties van journalisten. Lewis stelt relationele journalistiek voor als een mogelijke oplossing. Dit benadering richt zich op het opbouwen van persoonlijke connecties tussen journalisten en hun publiek door transparantie, interactie en een meer participatieve rol van nieuwsconsumenten. Voorbeelden hiervan zijn interactieve formats zoals Q&A’s en community-gestuurde journalistiek. Lewis concludeert dat het herstellen van vertrouwen niet alleen afhangt van het verbeteren van journalistieke standaarden, maar ook van een herdefiniëring van de relatie tussen nieuwsmedia en publiek. Luo, M., Hancock, J. T., & Markowitz, D. M. (2022). Credibility perceptions and detection accuracy of fake news headlines on social media: Effects of truth-bias and endorsement cues. In dit artikel wordt onderzocht hoe mensen fake news beoordelen op sociale media en waarom ze vaak moeite hebben met het onderscheiden van nep- en echt nieuws. De auteurs analyseren de rol van twee belangrijke factoren:  Truth-bias: Mensen hebben van nature de neiging om informatie als waar te beschouwen, tenzij het duidelijk tegenspreekt wat ze weten. Deze bias maakt het moeilijk om subtiele vormen van desinformatie te herkennen. Endorsement cues: Likes, shares en reacties op sociale media kunnen dienen als signalen van geloofwaardigheid. Als een nieuwsbericht veel positieve feedback krijgt, wordt het sneller als waar beschouwd, ongeacht de werkelijke inhoud. De studie, uitgevoerd via experimenten, toont aan dat mensen slechts in beperkte mate in staat zijn om fake news te herkennen (gemiddelde detectienauwkeurigheid was laag). De auteurs benadrukken dat educatie en fact-checkingtools niet alleen cognitieve processen moeten verbeteren, maar ook bewustzijn moeten creëren over hoe sociale signalen misleidend kunnen zijn. Van Aelst, P., Strömbäck, J., Aalberg, T., Esser, F., De Vreese, C., Matthes, J.,... & Stanyer, J. (2017). Political communication in a high-choice media environment: a challenge for democracy? Annals of the International Communication Association, 41(1), 3-27. Dit artikel bespreekt de gevolgen van een mediasysteem waarin mensen meer keuze hebben dan ooit tevoren in wat ze consumeren. De auteurs identificeren drie belangrijke uitdagingen voor democratie: 1. Selectieve blootstelling: Door de overvloed aan keuzes kunnen mensen zich isoleren in “information bubbles” of “echo chambers,” waar ze alleen informatie ontvangen die hun bestaande overtuigingen versterkt. Dit vergroot polarisatie en vermindert begrip van andere perspectieven. 2. Informatieve ongelijkheid: Niet iedereen gebruikt de extra keuzes om goed geïnformeerd te blijven. Terwijl sommige burgers meer en diversere informatie consumeren, kiezen anderen ervoor om helemaal geen politiek nieuws meer te volgen. Dit vergroot de kloof tussen betrokken en niet-betrokken burgers. 3. Mediatisering van politiek: Politieke actoren passen zich aan aan de logica van media, met een focus op entertainment en korte soundbites. Dit kan leiden tot oppervlakkige berichtgeving en een vermindering van de aandacht voor complexe beleidskwesties. De auteurs benadrukken dat deze trends democratische processen onder druk zetten en pleiten voor beleidsmaatregelen en mediapraktijken die pluralisme en kwaliteit bevorderen. Bijvoorbeeld door publieke omroepen en onafhankelijke media te versterken.