Polityka państw wobec imigrantów PDF

Polityka państw wobec imigrantów Wprowadzenie Przeczytaj Audiobook Sprawdź się Dla nauczyciela Bibliografia: Źródło: Anita Adamczyk, Kryzys imigracyjny w UE i sposoby jego rozwiązania, „Przegląd Politologiczny” 2016, nr 3, s. 44–45. Źródło: Angela Merkel: Mul kul to...

Polityka państw wobec imigrantów Wprowadzenie Przeczytaj Audiobook Sprawdź się Dla nauczyciela Bibliografia: Źródło: Anita Adamczyk, Kryzys imigracyjny w UE i sposoby jego rozwiązania, „Przegląd Politologiczny” 2016, nr 3, s. 44–45. Źródło: Angela Merkel: Mul kul to bajki. Niemcy będą ograniczać napływ uchodźców, 16.12.2015 r., dostępny w internecie: wprost.pl [dostęp 15.05.2020 r.]. Źródło: Krzysztof Sobczak, Rzecznik TSUE: Polska, Czechy i Węgry do ukarania za odmowę przyjęcia uchodźców , 31.10.2019 r., dostępny w internecie: prawo.pl [dostęp 18.05.2020 r.]. Źródło: Ośrodek Badań nad Migracjami, Ekspertyza podsumowująca doświadczenia teoretyczne i empiryczne nad społecznym i ekonomicznym wymiarem integracji, t. Moduł III, Warszawa 2007, s. 24. Źródło: Wystąpienie Angeli Merkel (fragmenty) , tłum. Mariusz Gaj, Lipsk 2010.  Polityka państw wobec imigrantów Imigranci przybyli na Ellis Island, gdzie mieścił się budynek centrum imigracyjnego. Źródło: Vladvictoria, domena publiczna. Wraz z nadejściem globalizacji i rewolucji w sposobach przemieszczania się świat przestał być zlepkiem izolowanych „kulturowych” wysp. Współczesna masowa migracja w dużym stopniu spowodowana jest niskim bądź ujemnym przyrostem naturalnym, który utrzymuje się od wielu lat w większości krajów Unii Europejskiej. Ten czynnik sprzągł się z kolejnymi dwoma zjawiskami: dekolonizacją, z którą wiąże się napływ do metropolii byłych mieszkańców kolonii, oraz rozkwitem gospodarczym gospodarek zachodnich w latach 60. i 70. XX wieku, który wymusił „import siły roboczej”. Obecna fala migracji związana jest z niestabilnością państw Bliskiego Wschodu i Afryki, wieloletnimi konfliktami zbrojnymi bądź utrzymującą się od wielu lat katastrofalną suszą w krajach Sahelu. Ten nieustanny napływ ludzi tworzy nowe wyzwania dla państw i ich systemów edukacji, opieki społecznej oraz zdrowotnej. Twoje cele Porównasz różne modele polityki wobec imigrantów (unifikacja, asymilacja, integracja, wielokulturowość) w państwach Europy. Przeanalizujesz, jakie problemy i korzyści niesie ze sobą napływ imigrantów dla społeczeństwa większościowego. Ocenisz wpływ swobodnego przepływu osób dla rozwoju Europy. Wyjaśnisz przyczyny współczesnej masowej imigracji do Europy i w ramach Europy.  Wskażesz konsekwencje różnic kulturowych i ekonomicznych między mniejszością narodową a imigrantami zamieszkującymi dany kraj. Dla zainteresowanych Migracje Procesy migracyjne do Imigranci w Polsce Europy i w obrębie kontynentu Modele polityki wobec Emigrant w podróży czy Problemy z nadmierną imigrantów w Europie podróżnik na emigracji? imigracją Modele polityki wobec imigrantów – asymilacja, wielokulturowość, wykluczenie Przeczytaj Mniejszości a imigranci Dokumenty europejskie i ustawodawstwo krajowe mówią o ochronie mniejszości, choć nie zawierają ich jednej wspólnej definicji. Odnoszą je do społeczności narodowych i etnicznych, które mają być równo traktowane i chronione. Posiadają one prawo do ochrony własnego języka, praktyk kulturowych, edukacji itd. Większość regulacji jest jednak ograniczona do społeczności tradycyjnych mniejszości narodowych, których członkowie posiadają obywatelstwo danego kraju. Imigranci (rezydenci) są zazwyczaj wyłączeni z tej ochrony. Unifikacja i asymilacja Z historii znamy wiele przykładów, gdy imigranci przyjmowali kulturę i język kraju zamieszkiwania. Asymilacji podlegały zarówno jednostki, jak i całe społeczności. W jej rezultacie następowała zmiana zachowań członków grupy mniejszościowej i przyjęcie przez nich kultury i identyfikacji grupy większościowej. Grecy i Rzymianie nazywali ludy spoza własnej cywilizacji „barbarzyńcami”. Politykę nastawioną na asymilację prowadziły państwa europejskie wobec imigrantów do połowy XX wieku. Zakładano, że grupy napływające, stanowiące mniejszość w stosunku do społeczności przyjmującej, porzucą swoją Czeskie napisy zamazywane przez Niemców sudeckich w 1938 roku. Z jakim wydarzeniem historycznym ma tożsamość kulturową, normy zachowań na to związek? rzecz tych, jakie są wyznawane w państwie, Źródło: domena publiczna. do którego przybyły. Asymilacja ma bowiem na celu unifikację, czyli wchłonięcie grupy odmiennej. Obecnie w większości społeczeństw zachodnich prawnie zakazana jest przymusowa asymilacja. Jednak zanikające różnice etniczne mogą wynikać z woli mniejszości do zmiany swojej tożsamości i akceptacji ze strony społeczeństwa przyjmującego te zmiany. Mimo ewolucji terminu „asymilacja” jego negatywne konotacje z przełomu XIX i XX wieku wywołane narastającymi nacjonalizmami i dyskryminacją, przymusową unifikacją spowodowały stopniowe odejście od tego kontrowersyjnego w Europie terminu i ukształtowanie nowej, multikulturowej perspektywy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Wielokulturowość Wielokulturowość z jednej strony jest opisem pewnego faktu – w jednym państwie, w jednym mieście żyją obok siebie przedstawiciele różnych kultur. Jest też określeniem polityki (multikulturalizmu), która powstała w latach 60. XX wieku i realizowana jest w niektórych społeczeństwach europejskich. Dąży ona do uznania równości poszczególnych grup i ich cech kulturowych. Koncepcja mul kulturalizmu (sałatki warzywnej, ang. salad bowl) zastąpiła koncepcję asymilacji (tygla kulturowego, ang. mel ng pot). Tak jak w sałatce poszczególne elementy (osoby innej kultury) zachowują swoją tożsamość. Źródło: Englishsquare Sp. z o. o., licencja: CC BY-SA 3.0. Do połowy lat 90. XX wieku politykę integracyjną opartą na modelu wielokulturowym prowadziły między innymi Szwecja, Niderlandy, czy Wielka Brytania. W przypadku pierwszego kraju polityka pluralizmu wielokulturowego przejawiała się na przykład w nauczaniu w języku ojczystym imigrantów, nadawaniu praw wyborczych na szczeblu lokalnym oraz uproszczeniu procedur przyznawania obywatelstwa. Zwolennicy multikulturalizmu kładą nacisk na konieczność ujęcia kulturowej różnorodności w ramy politycznej, demokratycznej wspólnoty i zaangażowania imigrantów w jej funkcjonowanie. Począwszy jednak od lat 90. XX wieku, idea ta jest krytykowana. Poddaje się w wątpliwość tezę, że ta polityka może służyć za narzędzie przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu imigrantów coraz liczniej przybywających do Europy. Ponadto pochodzenie kulturowe czy etniczne stało się we współczesnym państwie demokratycznym nowym orężem w walce o wpływy. Według przeciwników polityka ta prowadzi do nadmiernego akcentowania różnic między grupami etnicznymi i przerysowania różnorodności w ich obrębie. Integracja Integracja w odróżnieniu od asymilacji jest to proces dwustronny, dotyczy nie tylko samych imigrantów, ale również społeczeństwa przyjmującego, które musi stworzyć odpowiednie warunki, aby przebiegała ona pomyślnie. Szczegółową definicję integracji zaproponowano w ekspertyzie Ośrodka Badań nad Migracjami: “ Ośrodek Badań nad Migracjami Ekspertyza podsumowująca doświadczenia teoretyczne i Francja zakazała modlitw na ulicach oraz noszenia empiryczne nad publicznie burek, za co grozi mandat w wysokości 150 €. Ustawa została przeforsowana w 2010 roku społecznym i przez prezydenta Nicolasa Sarkozy'ego, syna węgierskich imigrantów. ekonomicznym Źródło: domena publiczna. wymiarem integracji [Integracja to] stan lub proces polegający na tym, że odmienne jednostki lub grupy nawet przy zachowaniu swojej odmienności kulturowej włączają się w społeczeństwo przyjmujące i uczestniczą w różnych obszarach życia tego społeczeństwa (…), a także związane z tym działania społeczeństwa przyjmującego. Włączenie się w społeczeństwo zakłada nie tylko kontakty imigrantów ze społeczeństwem nowego kraju, ale i akceptację przez nich podstawowych norm, wartości i instytucji społeczeństwa przyjmującego. Źródło: Ośrodek Badań nad Migracjami, Ekspertyza podsumowująca doświadczenia teoretyczne i empiryczne nad społecznym i ekonomicznym wymiarem integracji, t. Moduł III, Warszawa 2007, s. 24.  cechy integracji dobrowolność zachowanie odmienności kulturowej akceptacja kompletność dwukierunkowość Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0. Integracja zakłada aktywną rolę państwa we włączaniu imigrantów i przyzwolenie na włączenie ze strony większości społeczeństwa. W odniesieniu do sfery kulturowej i tożsamościowej integracja polega na zrewidowaniu własnej tradycji i kultury zarówno przez imigrantów, jak i społeczeństwo przyjmujące. Postawy społeczeństwa większościowego wobec imigrantów (rozwojowy model wrażliwości międzykulturowej, ang. Developmental Model of Intercultural Sesitivity, DMIS): Zaprzeczenie istnienia różnicy kulturowej Nasza kultura jest jedyną. Nie interesują nas różnice kulturowe, nie mamy kontaktu z reprezentującymi je osobami. Obrona przed różnicą kulturową Jesteśmy świadomi występujących różnic, jednak uważamy, że to nasza kultura jest właściwa. Dzielimy świat na tych „swoich” (lepszych) i tych „innych” (gorszych). Bagatelizowanie różnicy kulturowej Nie przywiązujemy większej uwagi do różnic pomiędzy naszą a inną kulturą, trywializujemy je lub romantyzujemy. Widzimy natomiast wiele podobieństw w obu  kulturach. Akceptacja różnicy kulturowej Postrzegamy kulturę innej osoby jako jeden z wielu dostępnych sposobów doświadczania rzeczywistości i jeden z wielu istniejących światopoglądów. Ta akceptacja nie oznacza, że inne kultury oceniamy pozytywnie, ale szanujemy je i interesujemy się nimi. Adaptacja Nasz światopogląd rozszerza się i włącza elementy charakterystyczne dla innych światopoglądów. W tej fazie mamy do czynienia z empatią, czyli umiejętnością spojrzenia na daną sytuację, z innego punktu widzenia niż nasza własna kultura. Integracja Następuje próba połączenia wielu różnych punktów widzenia charakterystycznych dla różnych kultur – jest to proces ciągłego definiowania własnej tożsamości w zależności od aktualnych doświadczeń życiowych. W efekcie osoba, która osiągnęła ten etap, może już nie przynależeć do żadnej kultury, a stać się tzw. zintegrowanym outsiderem. Cztery wymiary „wchodzenia” imigranta w społeczeństwo przyjmujące  kulturowy wymiar związany z rynkiem pracy społeczno-polityczny związany ekonomiczny z interakcjami społecznymi i działalnością polityczną tożsamościowy związany z poczuciem wspólnoty Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0. Słownik akulturacja przyjmowanie wzorców kulturowych przez jednostkę asymilacja (z łac. assimilatio – upodobnienie); przystosowanie się do życia w obcej grupie przez przejęcie i przyswojenie jej kultury dekolonizacja uzyskiwanie drogą pokojową lub zbrojną niezależności państwowej byłych terytoriów zależnych etnocentryzm (z gr. etno, ἔθνος – naród, rasa; z łac. centrum – punkt środkowy, środek); przekonanie danej grupy kulturowej o tym, że jej standardy kulturowe są lepsze niż standardy innych grup globalizacja charakterystyczna dla XX i XXI wieku tendencja rozprzestrzeniania się analogicznych zjawisk kulturowych, społecznych czy ekonomicznych niezależnie od położenia geograficznego, tradycji kulturowych czy stopnia zamożności danego państwa, co powoduje tworzenie się jednego świata, jednolitego społeczeństwa; ma to związek z rewolucją w komunikowaniu i powstaniem mediów masowych integracja społeczna działania na rzecz poprawy ważnych aspektów życia społecznego osób należących do mniejszości, w szczególności warunków bytowych oraz dostępu do systemu oświaty, rynku pracy, systemu zabezpieczenia społecznego, a także opieki zdrowotnej Źródło: Art. 3 Ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz.U. nr 17, poz. 141 z późn. zm.) polityka wielokulturowości realizowana w latach 60. XX wieku w niektórych społeczeństwach europejskich; dąży do uznania równości poszczególnych grup i ich cech kulturowych Audiobook Polecenie 1 Zapoznaj się z audiobookiem, który przedstawia sytuację w państwach Europy dotyczącą polityki wobec imigrantów. Następnie wykonaj zadania. Audiobook można wysłuchać pod adresem: h ps://zpe.gov.pl/b/PlXPn6GkX Współczesna wędrówka ludów – czy to zagrożenie, czy może jednak szansa? Kryzys migracyjny w Europie rozpoczął się w 2015 roku. Nieznany wcześniej napływ uchodźców i imigrantów do Unii Europejskiej zachwiał poważnie realizowaną do tej pory polityką. Ponad milion osób zaryzykowało przeprawę w prowizorycznych łodziach przez Morze Śródziemne, aby uciec przed wojną i biedą. Rekordowy napływ uchodźców, którego Europa doświadczyła w 2015 i 2016 roku, zmalał. Według danych Parlamentu Europejskiego: „W 2019 roku, 120 000 osób dotarło do Europy drogą morską, w porównaniu z ponad milionem w 2015 roku. Przeprawa przez Morze Śródziemne nadal stwarza jednak śmiertelne ryzyko: w 2019 roku liczba ofiar śmiertelnych i osób zaginionych wyniosła 1319, w porównaniu z 2277 osobami w 2018 roku i 3139 w 2017 roku”. Mimo to problem migracji pozostaje głównym wyzwaniem dla państw Europy i dla samej Unii Europejskiej, która nie tylko stanęła w obliczu konieczności wypracowania skutecznej polityki azylowej i migracyjnej, ale również musi się zmierzyć z kryzysem spójności i napięciami, jakie polityka wobec migrantów wywołuje wśród państw członkowskich. Jak zauważa w swoim artykule doktor Martin Dahl z Uczelni Łazarskiego: „W obliczu dynamicznie zmieniającej się sytuacji i gwałtownie rosnącej liczby migrantów państwa europejskie zaczęły kierować się przede wszystkim własnymi interesami. W obliczu nowych wyzwań nie podjęto działań mających na celu rozwiązanie problemu migracyjnego. Odwołano się do artykułu 79 i 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W pierwszym z nich ujęto, że celem wspólnej polityki imigracyjnej są: skuteczne zarządzanie przepływami migracyjnymi, sprawiedliwe traktowanie obywateli państw trzecich o uregulowanym statusie pobytu, zapobieganie nielegalnej imigracji i handlowi ludźmi. Natomiast zgodnie z artykułem 80 realizacja tej polityki opiera się na zasadzie »solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między Państwami Członkowskimi, w tym również na płaszczyźnie finansowej«. Przepis ten w obliczu napływu imigrantów w 2015 roku był podstawą domagania się solidarności w sprawie ich podziału między państwa członkowskie UE. Jednak jego nieprecyzyjne zapisy doprowadziły do sytuacji, w której poszczególne państwa odmiennie interpretowały, na czym miałaby owa solidarność polegać. Zupełnie inaczej zasadę solidarności rozumiały państwa bezpośrednio dotknięte konsekwencjami kryzysu, jak Włochy, Grecja czy Niemcy, inaczej państwa będące jedynie tranzytowymi, przez które przemieszczali się migranci, a jeszcze inaczej, takie jak Polska, których problem nielegalnej imigracji z obszaru Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu w zasadzie w ogóle nie dotyczył. Pogłębiający się kryzys migracyjny wymusił na państwach członkowskich opracowanie europejskiego programu przesiedleń i relokacji oraz europejskiego programu w zakresie migracji. (...) Mimo nikłych postępów w procesie relokacji osób w ramach nadzwyczajnych programów, równolegle toczyła się na forum UE dyskusja na temat trwałych, systemowych rozwiązań azylowych, w tym ustanowienia mechanizmu podziału uchodźców uruchamianego automatycznie w sytuacjach kryzysowych. W pierwszej połowie 2016 roku Komisja Europejska zaprezentowała kompleksowy projekt reformy WESA na który składały się między innymi rewizja rozporządzenia Dublin III i dyrektywy recepcyjnej (nr 33, 2013) oraz projekt zastąpienia dyrektyw proceduralnej (nr 32, 2013) i kwalifikacyjnej (nr 95, 2011) rozporządzeniami. Najwięcej kontrowersji wzbudził wniosek o reformę systemu dublińskiego. Nowe ustalenia zakładały automatyczną relokację osób wnioskujących o ochronę w UE, a o liczbie przekazywanych osób miały decydować takie czynniki, jak wielkość danego państwa oraz poziom dobrobytu. Czasowe wyłączenie państwa z obowiązku rozpatrywania wniosku azylowego miało się wiązać z koniecznością uiszczenia kary w wysokości 250 tysięcy euro. Jak słusznie zauważyła Jolanta Szymańska, »pomysł Komisji Europejskiej spotkał się z otwartą krytyką państw Grupy Wyszehradzkiej, które jesienią 2016 roku zaproponowały alternatywną koncepcję tak zwanej efektywnej solidarności (…). Pomysł zakładał utrzymanie co do zasady rozwiązań rozporządzenia Dublin III i jedynie uzupełnienie ich o działania solidarnościowe z państwami pierwszej linii w sytuacji kryzysu. Zgodnie z projektem państwa UE same miałyby decydować, jaką formę będzie przybierać ich wsparcie – poza relokacjami z państw najbardziej obciążonych mogłyby to być wkłady finansowe, zwiększone zaangażowanie w prace unijnych agencji,  przejmowanie odpowiedzialności za organizację powrotów nielegalnych imigrantów, czy też wspólne przeprowadzanie procedur azylowych«”. Stanowisko przyjęte przez kraje grupy Wyszehradzkiej podkreślało konieczność zwalczania przyczyn, a nie skutków migracji, w szczególności dążenie do stabilizacji politycznej w Syrii, Iraku i państwach Afryki Północnej. Warto w tym miejscu zauważyć, że w Europie Środkowej krajem najbardziej dotkniętym konsekwencjami kryzysu migracyjnego są Węgry, przez które przebiega najkrótszy szlak tranzytowy do Niemiec, kraju najchętniej wybieranego przez migrantów. W reakcji na falę nielegalnych uchodźców pokonujących 175‐kilometrową granicę serbsko‐węgierską, rząd Węgier przyjął takie rozwiązania jak zaostrzenie kontroli granicznych, budowa ogrodzenia z drutu kolczastego i okresowe zamykanie granic. Węgry znalazły się w sporze z Niemcami, twierdząc, że niemiecka polityka przyjmowania uchodźców stanowi zachętę do nielegalnego przekraczania granic. Jak zauważa doktor Anna Czyż z Instytutu Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach: „Masowy napływ uchodźców w 2015 roku podważył jeden z fundamentalnych filarów, na których opiera się funkcjonowanie Unii Europejskiej, a mianowicie możliwość swobodnego przepływu osób w ramach strefy Schengen. To, co wydawało się ułatwieniem i szansą, nagle stało się zagrożeniem – w obliczu zjawiska terroryzmu i napływu nielegalnych migrantów z niespokojnych regionów świata Europa znalazła się w trudnym położeniu, gdyż z jednej strony Unia Europejska broni podstawowych wartości przyświecających jej działaniu, które powinna respektować, z drugiej jednak stanęła przed koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa swoim obywatelom i podejmowania skutecznych działań dla ochrony swoich zewnętrznych granic”. Źródła cytatów: Parlament Europejski,Kryzys migracyjny w Europie, 03.11.2020, europarl.europa.eu [dostęp 16.08.2021]; Mar n Dahl, Europejski kryzys imigracyjny z 2015 roku i jego wpływ na prowadzoną przez Polskę w latach 2015–2018 politykę zagraniczną, „Myśl Ekonomiczna i Polityczna”, 2019, nr 2 (65), s. 206, 207, 208; Anna Czyż, Państwa Grupy Wyszehradzkiej wobec kryzysu migracyjnego, „Studia Poli cae Universita s Silesiensis”, 2017, t. 18, s. 158. Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0. Ćwiczenie 1 Wolność przemieszczania się w ramach Unii Europejskiej stanowi w oczach Europejczyków jej największą zaletę. Rozstrzygnij, czy w reakcji na kryzys emigracyjny powinno się wprowadzać ograniczenia w swobodnym przemieszczaniu się na terenie wspólnoty. Uzasadnij swoją odpowiedź. Rozstrzygnięcie: tak Uzasadnienie: Ćwiczenie 2 Przedstaw, jakie zmiany twoim zdaniem powinno się wprowadzić w przepisach unijnych, aby zażegnać kryzys imigracyjny, a jednocześnie nieść pomoc ludziom uciekającym z rejonów zagrożonych wojną i skrajną nędzą. Sprawdź się Pokaż ćwiczenia: 輸醙難 Ćwiczenie 1 輸 Przyporządkuj pojęcia i zjawiska do podanych kategorii. asymilacja odrębność grup mniejszościowych „sałatka owocowa” wielokulturowość pluralizm kulturowy zmiana tożsamości imigrantów kulturowy tygiel monizm kulturowy Materiały źródłowe do ćwiczeń 2–4. Źródło I “ Wystąpienie Angeli Merkel (fragmenty) (…) jesteśmy krajem, który na początku lat sześćdziesiątych sprowadził pracowników tymczasowych (Gastarbeiter) do Niemiec. Zamieszkali z nami na stałe, choć przez pewien czas okłamywaliśmy się, że nie, że w pewnym momencie odjadą. Tak się jednak nie stało. Zawsze mówiło się – przyjmijmy u siebie postawę multikulti i żyjmy szczęśliwie obok siebie. Jednak ta koncepcja zawiodła i to całkowicie… Źródło: Wystąpienie Angeli Merkel (fragmenty), tłum. Mariusz Gaj, Lipsk 2010. Źródło II “ Angela Merkel: Multikulti to bajki. Niemcy będą ograniczać napływ uchodźców  Multikulturalizm doprowadził do powstania równoległych społeczeństw i z tego powodu pozostaje bajką albo, jak kto woli, kłamstwem. (…) Przybysze muszą przyjąć niemieckie wartości i kulturę, a także respektować krajowe prawa. Źródło: Angela Merkel: Mul kul to bajki. Niemcy będą ograniczać napływ uchodźców, 16.12.2015 r., dostępny w internecie: wprost.pl [dostęp 15.05.2020 r.]. Ćwiczenie 2 輸 Wskaż, jakie były oczekiwania wobec prowadzonej polityki wielokulturowości, które się nie sprawdziły.  asymilacja mniejszości  stworzenie spójnego wielokulturowego społeczeństwa  uzupełnienie niedoborów na niemieckim rynku pracy  powrót pracowników (imigrantów) po zakończeniu kontraktu Ćwiczenie 3 輸 Wskaż, o której nacji mieszkającej w Niemczech mówi kanclerz Niemiec w swoim wystąpieniu.  Duńczykach  Rumunach  Turkach  Polakach Ćwiczenie 4 醙 Rozstrzygnij, o jakie minimalne wymagania wobec imigrantów postuluje Angela Merkel w swoich przemówieniach.  Zmiana wyznawanej religii na chrześcijaństwo.  Znajomość języka niemieckiego niezbędna do zrozumienia przepisów prawa.  Przyjęcie niemieckiej kultury. Zmiana nawyków kulturowych niezgodnych z niemieckim prawem (np.  wielożeństwo). Ćwiczenie 5 醙 Zapoznaj się z tabelą i wykonaj zadanie. Państwo Liczba imigrantów przybyłych w roku 2017 Austria 111 801 Belgia 126 703 Bułgaria 25 597 Chorwacja 15 553 Cypr 21 306 Czechy 51 847 Dania 68 579 Estonia 17 616  Państwo Liczba imigrantów przybyłych w roku 2017 Finlandia 31 797 Francja 369 964 Grecja 112 247 Hiszpania 532 132 Holandia 189 646 Irlandia 78 499 Litwa 20 368 Luksemburg 24 379 Łotwa 9916  Państwo Liczba imigrantów przybyłych w roku 2017 Malta 21 676 Niemcy 917 109 Polska 209 353 Portugalia 36 639 Rumunia 177 435 Słowacja 7188 Słowenia 18 808 Szwecja 144 489 Węgry 68 070  Państwo Liczba imigrantów przybyłych w roku 2017 Włochy 343 440 Wielka Brytania 644 209 Źródło: Eurostat, Immigra on, ec.europa.eu 17.08.2018 [online, dostęp: 15.05.2020]. Ułóż pięć najludniejszych krajów Unii Europejskiej w kolejności od tego, do którego w 2017 roku przybyło najwięcej imigrantów, do tego, do którego przybyło najmniej. Hiszpania  Włochy  Francja  Niemcy  Wielka Brytania  Ćwiczenie 6 醙 Zapoznaj się z tabelą prezentującą liczbę wydanych w Polsce zezwoleń na pracę dla cudzoziemców (głównie obywateli Ukrainy) w ostatnich latach. Wykonaj zadanie. Rok Liczba wydanych zezwoleń 2008 18 022 2009 29 392 2010 36 622 2011 40 808 2012 39 144 2013 35 843 2014 40 038 2015 65 786  Rok Liczba wydanych zezwoleń 2016 127 394 2017 235 626 2018 328 800 Źródło: GUS, stat.gov.pl [online, dostęp: 22.06.2020]. Wskaż, które stwierdzenia są prawdziwe, a które fałszywe. Stwierdzenie Prawda Fałsz W latach 2010–2014 liczba wydawanych zezwoleń była   względnie stabilna. W roku 2018 wydano więcej pozwoleń na pracę dla   cudzoziemców niż łącznie w latach 2008–2014. Liczba wydawanych pozwoleń od 10 lat co roku wzrasta.   Materiał źródłowy do ćwiczeń 7 i 8. Wskaźniki zatrudnienia w wybranych krajach (2018 r.) Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0. Ćwiczenie 7 難 Wskaż kraje, w których imigranci z Unii Europejskiej pracują rzadziej niż autochtoni. Kraje, w których imigranci z Unii Europejskiej pracują rzadziej niż autochtoni: Hiszpania Estonia Portugalia Litwa Francja Wielka Brytania Szwecja Pozostałe: Łotwa Polska Finlandia Ćwiczenie 8 難 Na podstawie informacji z mapy zaznacz, które stwierdzenia są prawdziwe, a które fałszywe. Stwierdzenie Prawda Fałsz W większości krajów imigranci z Unii Europejskiej pracują   rzadziej niż autochtoni. W Polsce imigranci spoza Unii Europejskiej pracują   częściej niż autochtoni. W krajach Europy Zachodniej imigranci spoza Unii Europejskiej pracują rzadziej niż imigranci urodzeni na   terenie Unii. Dla nauczyciela Autorka: Dorota Czarny Przedmiot: wiedza o społeczeństwie Temat: Polityka państw wobec imigrantów Grupa docelowa: III etap edukacyjny, liceum, technikum, zakres rozszerzony Podstawa programowa: Zakres rozszerzony IV. Aspekty etniczne życia społecznego. Uczeń: 8) przedstawia i porównuje różne modele polityki wobec imigrantów (unifikacja/asymilacja, integracja, wielokulturowość) w państwach Europy; 10) wyjaśnia kwestię akulturacji i asymilacji grup mniejszościowych, w tym migranckich; wykazuje, że rodzaj stosowanej polityki państwa w różnym stopniu i kierunku wpływa na te zjawiska. Kształtowane kompetencje kluczowe: kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji; kompetencje cyfrowe; kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się; kompetencje obywatelskie. Cele operacyjne: Uczeń: porównuje różne modele polityki wobec imigrantów (unifikacja/asymilacja, integracja, wielokulturowość) w państwach Europy; wyjaśnia, jakie problemy i korzyści niesie ze sobą napływ imigrantów dla społeczeństwa większościowego; ocenia wpływ swobodnego przepływu osób dla ekonomicznego i społecznego rozwoju Europy; wyjaśnia przyczyny współczesnej masowej imigracji do Europy i w ramach Europy; ocenia wpływ różnic kulturowych i ekonomicznych pomiędzy mniejszością narodową a imigrantami zamieszkującymi dany kraj. Strategie nauczania: konstruktywizm; konektywizm. Metody i techniki nauczania: burza mózgów; dyskusja; mapa mentalna; rozmowa nauczająca z wykorzystaniem ćwiczeń interaktywnych; analiza SWOT. Formy zajęć: praca indywidualna; praca w grupach; praca w parach; praca całego zespołu klasowego. Środki dydaktyczne: komputery z głośnikami i dostępem do internetu, słuchawki; zasoby multimedialne zawarte w e‐materiale; tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda; flipcharty i markery. Przebieg zajęć: Faza wstępna 1. Uczniowie przed zajęciami zapoznają się z tekstem e‐materiału (bez treści audiobooka), żeby móc w czasie lekcji uczestniczyć w dyskusji. 2. Przedstawienie tematu i celu zajęć: Wyjaśnicie i porównacie korzyści i problemy, jakie niesie ze sobą napływ imigrantów do państw europejskich, oraz modele ich przyjmowania funkcjonujące w poszczególnych państwach. 3. Uczniowie przypominają sobie i wymieniają, jakie prawa mają mniejszości narodowe i etniczne w państwach europejskich. Odpowiadają na pytanie, w jakich dokumentach prawa te są zapisane. Faza realizacji 1. Dyskusja na temat praw, jakie mają imigranci. Uczniowie na podstawie wiadomości z e‐materiału i innych źródeł przedstawiają swoje argumenty, stosując poprawnie pojęcie asymilacji. Nauczyciel koordynuje i w razie konieczności weryfikuje poprawność wypowiedzi. 2. Podział klasy na dwie grupy, każda dostaje arkusz i markery do stworzenia mapy mentalnej odnoszącej się do przydzielonego zagadnienia: grupa 1 – wielokulturowość; grupa 2 – integracja. 3. Prezentacja map i ich wspólne omówienie. 4. Praca z audiobookiem dotyczącym kryzysu imigracyjnego w Europie. Po wysłuchaniu nagrania uczniowie w parach wykonują zamieszczone pod materiałem polecenia. Wybrane osoby przedstawiają swoje odpowiedzi. Pozostali uczniowie uzupełniają je lub prezentują swój punkt widzenia. 5. Analiza SWOT: Rozważ, jakie konsekwencje dla 38‐milionowego kraju niesie ze sobą przyjęcie 7000 uchodźców. Uczniowie w małych grupach przygotowują odpowiedzi: szanse, zagrożenia, słabe i mocne strony. Następnie prezentują je na forum klasy i wspólnie tworzą na tablicy analizę problemu. Faza podsumowująca 1. Wybrane osoby podsumowują lekcję i przedstawiają wnioski. Praca domowa Uczniowie wykonują pozostałe ćwiczenia interaktywne. Materiały pomocnicze Ośrodek Badań nad Migracjami, Ekspertyza podsumowująca doświadczenia teoretyczne i empiryczne nad społecznym i ekonomicznym wymiarem integracji, Warszawa 2007, moduł III, s. 24. Co oznacza koniec multikulturalizmu?, wprost.pl. Wskazówki metodyczne opisujące różne zastosowania multimedium Chętne osoby mogą przygotować na podstawie audiobooka prezentację multimedialną dotyczącą imigrantów w państwach europejskich; posłużą one jako materiał bazowy do lekcji.